“นั่น ๆ อยู่นั่นอีกโตหนึ่ง” (นั่น ๆ อยู่ตรงนั้นตัวหนึ่ง)
“ชูววว”
ฉันรีบยกนิ้วชี้ขึ้นทาบปาก ส่งสัญญาณให้แหวนเบาเสียง ไม่เช่นนั้นอึ่งตัวใหญ่ที่อยู่ต่อหน้าอาจจะตกใจ และกระโดดหนีไปก็ได้
“ถือไว้”
ฆ้องใบใหญ่ถูกยื่นส่งให้กับแหวนถือ ก่อนที่ฉันจะย่องเข้าไปใกล้อึ่งตัวอ้วนท้องเต็มไปด้วยไข่ จากนั้นก็ตะครุบมันเอาไว้ในมืออย่างชำนาญ ไม่มีแม้แต่โอกาสให้มันได้กระโดดหนี
“หลายคักแนเนาะ” (เยอะจังเลยเนอะ)
“อืม ดอนนี้คนบ่ทันมา” (อืม แถวนี้ยังไม่มีคนมา)
ตองว่าพลางหยิบอึ่งอีกตัวที่เพิ่งจับได้ใส่ฆ้องของตัวเอง
“เบิ่งดู้ล่ะ แป๊บเดี๋ยวได้ฮอดเคิงแล้ว” (ดูสิ แป๊บเดียวได้ถึงครึ่งแล้ว)
ตองชูฆ้องไม้ไผ่ที่เต็มไปด้วยอึ่งขึ้นให้ดู พอก้มมองของตัวเองก็พบว่าได้มาปริมาณเทียบเท่ากัน แต่ฉันได้เยอะกว่านิดหน่อย ว่าแต่ตอนนี้มันกี่ทุ่มแล้วละเนี่ย...
“จักทุ่มแล้ววะสู” (กี่ทุ่มแล้ววะพวกมึง)
ฉันออกมากับเพื่อนตั้งแต่หัวค่ำ พอฝน
