[มะนาว Talk]
“สบายใจขึ้นหรือยัง”
เสียงใส ๆ ของคนข้างกันเอ่ยถาม ในขณะที่เราทั้งคู่กำลังนั่งปรับทุกข์กันอยู่ที่ข้างริมสระบัว ที่ประจำที่ฉันกับแก๊งเพื่อนมักจะมานั่งเล่นกันเสมอ
“อืม”
ฉันพยักหน้าตอบกลับเบา ๆ พอได้พูดระบายออกไป มันก็สบายใจขึ้นมาบ้าง
“คันมันฝืนใจหลาย มึงกะกลับไปคืนดีนำเลาโลด” (ถ้ามันฝืนใจนัก มึงก็กลับไปคืนดีกับเขาเถอะ)
แหวนออกความเห็น ในขณะที่กำลังนั่งพับดอกบัวในมือ เพื่อเตรียมสำหรับใส่บาตรพรุ่งนี้
“เฮ็ดแบบนั่นกูสิบ่ใจง่ายไปเบาะวะ” (ทำแบบนั้นกูจะไม่ใจง่ายไปเหรอวะ)
“มึงอายุบ่หน่อยแล้วเด้อ อีกจักหน่อยกะเฒ่าตาย คาแต่เคียดกันให้มันเสียเวลาซีวิตเฮ็ดหยัง” (อายุมึงก็ไม่ใช่น้อย ๆ แล้วนะ อีกหน่อยก็แก่ตายละ มัวแต่งอนกันให้มันเสียเวลาชีวิตทำไม)
ตองสมทบอีกคน นั่นยิ่งทำให้ฉันสับสนเข้าไปใหญ่ แต่ครั้นจะกลับไปคืนดี ศักดิ์มันก็ค้ำคออยู่ อยากให้เขารู้ซึ้งถึงความลำบากในการง้อบ้าง ไม่ใช่คิด
