“อีนาวตื่นยังแม่”
“ยัง สูขึ้นไปปลุกเอาโลด” (ยัง ขึ้นไปปลุกเลย)
เสียงเจี๊ยวจ๊าวดังอยู่ชั้นล่าง ฉันก็รู้ได้ในทันทีว่าตอนนี้สองเกลอมาถึงใต้ถุนบ้านแล้ว และอีกไม่นานพวกมันสองคนต้องขึ้นมาป่วนฉันแน่ แค่คิดก็หงุดหงิดแล้ว จึงรีบคว้าผ้าห่มขึ้นมาคลุมหัว
“อีนาววว ตื่น ๆ ๆ”
“อื้ออ”
ฉันร้องประท้วงในลำคอ มาปลุกอะไรแต่เช้าวะ คนจะหลับจะนอน
“ตื่น ๆ ๆ”
พึ่บ!
ผ้าห่มสีชมพูถูกกระชากออกไปจากตัวจนฉันต้องเบ้หน้าเพราะถูกแสงแยงเข้าตาเต็ม ๆ
“สูมาหยังแต่เช้าแท้ซุมห่าหนิ” (พวกมึงมาทำไมแต่เช้าวะ)
ฉันบ่นอุบก่อนจะถูกใบตองดึงแขนให้นั่งทั้งที่ยังไม่ลืมตาตื่น ครั้นจะเอนตัวลงนอนอีกรอบก็ถูกพวกมันดึงตัวเอาไว้ไม่ยอมให้เอนตัวลงไปนอนอีก
“ตู้ริดตายแล้ว” (ตาริดตายแล้ว)
“หือ”
ฉันค่อย ๆ สะบัดความงัวเงียออกอย่างรวดเร็ว ได้ยินข่าววันก่อนว่าแกล้มในห้องน้ำ ตายจริงเหรอเนี่ย น่าสงสารจริง ๆ
“หลูโตนลูกเลาเนอะ แฮงเหลือพ่อผู้เดีย
