โอกาสรักครั้งสุดท้าย

ตอนที่11 อดคิดไม่ได้

ภายในรถระหว่างทางกลับบ้านเอวิกานิ่งเงียบมามาตลอดทาง ไม่เคยเป็นคนคิดมากขนาดนี้มาก่อน แต่เพราะความรู้สึกบางอย่างมันบอกให้ต้องคิด เธอจึงไม่สามารถสลัดความคิดที่มีออกจากหัวไปได้เลย

“เอวี่ เป็นอะไรน่ะ ทำไมเงียบ ไม่พูดไม่จากับพี่บ้างล่ะ”

คำถามจากสามีที่ดังขึ้น หญิงสาวต้องหันหน้ากลับไปมองก่อนจะส่งยิ้มให้เพียงเล็กน้อย

“เปล่าค่ะ แค่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย”

กฤษณ์ดนัยหันมามองภรรยาก่อนจะหันกลับไปมองถนนเบื้องหน้าและขับรถอย่างระมัดระวัง

“มีอะไรอยากจะถามไหม?”

เอวิกานั่งจ้องหน้าสามีอยู่นาน เธอกำลังชั่งใจว่าควรจะถามหรือว่าควรจะนิ่งเงียบ เพราะไม่อยากให้อีกคนต้องรู้สึกว่าเธอกำลังจ้องจับผิด

“แล้วพี่กฤษณ์ล่ะมีอะไรจะบอกเอวี่หรือเปล่าคะ?”

กฤษณ์ดนัยนิ่งเงียบ ก่อนยกมือข้างซ้ายจับมือของภรรยามากอบกุมไว้แน่น

“ไม่มีครับ แต่ถ้าเอวี่จะถามพี่ก็อาจจะมีคำตอบ”

“งั้นเอวี่ถามนะคะ พี่บอกว่าพี่ทำแหวนหาย แต่ทำไมคุณพลอยถึงได้เอามาคืนแบบนั้น?”

กฤษณ์ดนัยกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ เขาไม่ได้หันหน้ามามองภรรยา สายตายังคงจับจ้องไปบนท้องถนนที่แสนวุ่นวาย

“ตอนแรกพี่ก็คิดว่าพี่ทำหล่นที่สระว่ายน้ำ แต่พี่คงจะถอดออกตอนที่ล้างมือวันไปเลี้ยงฉลองกับเพื่อน ๆ ที่ห้องของพลอยมั้ง

ทำไม..เอวี่คิดอะไรอยู่ คิดว่าพี่กับพลอย....” เขาหันมามองจ้องหน้าเธอ ก่อนจะยกฝ่ามือเรียวเล็กขึ้นจรดริมฝีปากสัมผัสลงเบา ๆ

“เปล่าค่ะ เอวี่ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ถ้าพี่กฤษณ์บอกว่าไม่มีอะไรเอวี่ก็จะเชื่อใจพี่กฤษณ์ ช่างมันเถอะค่ะ ตอนนี้พี่ก็ได้แหวนแต่งงานคืนมาแล้ว อย่าทำหายอีกล่ะ”

“แน่นอน พี่จะไม่ถอดออกอีกเลยพี่สัญญา”

ดวงตาที่คนทั้งคู่จับจ้องมองประสานกัน ต่างความรู้สึกกันมากจนกฤษณ์ดนัยใจสั่นระรัว เขาไม่เคยต้องโกหกอะไรเอวิกา เพราะก่อนจะคบกันเป็นแฟนเธอเคยบอกกับเขาว่าเกลียดคนโกหกพูดไม่จริง แล้วในเวลานี้เขาก็กำลังทำแบบนั้นกับเธออยู่ ได้แต่จ้องมองภรรยาสาวด้วยความรู้สึกผิดในใจ เขากล่าวคำขอโทษเธอได้เพียงในใจก็เท่านั้น ก่อนจะหันหน้ากลับไปมองถนนเบื้องหน้าเช่นเคย และภายในรถก็ไม่มีเสียงพูดคุยใด ๆ เกิดขึ้นอีก

ตกดึกของวันนั้น หลังจากที่กฤษณ์ดนัยนอนหลับแล้ว เอวิกาเดินเข้าไปภายในห้องนอนลูกสาวที่เธอได้จัดเตรียมไว้ให้รอสมาชิกคนใหม่ของบ้าน ในหัวเวลานี้เธอต้องยอมรับว่าว้าวุ่นจนนอนหลับไม่ลง ไม่รู้เป็นเพราะอะไรทั้งที่ใจบอกให้เชื่อกับทุกคำพูดของสามีที่เธอรัก แต่ทำไมความรู้สึกมันบอกเหมือนกับว่ากฤษณ์ดนัยมีเรื่องปกปิดเธออยู่ก็ไม่รู้ ฝ่ามือเรียวลูบไล้ไปตามที่นอนเด็กอ่อนที่อีกไม่นานลูกสาวตัวน้อยก็คงได้มาใช้ของทุกอย่างที่จัดเตรียมไว้ให้แล้ว

“ใกล้จะได้เจอกันแล้วนะคนสวยของแม่ วันนี้แม่มีเรื่องไม่สบายใจนิดหน่อย ถ้าได้มานั่งมองหนูนอนเล่นอยู่บนนี้ แม่คงหายเครียดหายกังวลกับทุกเรื่องในชีวิตเลยนะลูก ฝ่ามือเรียวยกขึ้นลูบหน้าท้องกลมโตของตัวเองไปมา ลูกน้อยในครรภ์ก็ขยับตัวแรงจนชวนให้รู้สึกเจ็บจุก เอวิกาถึงกับหัวเราะออกมาเบา ๆ สงสัยลูกสาวคงรับรู้กับสิ่งที่เธอพูดออกมาเมื่อครู่แน่ ๆ

“ทำไมยังไม่นอนนะ ชอบตื่นตอนกลางคืนหลับตอนกลางวันสินะเรา เอวาถ้าวันหนึ่งพ่อก็มีเรื่องต้องปิดบังเรา เอวาว่าแม่ควรจะทำยังไงดีคะ?”

เพราะที่ผ่านมาไม่เคยเกิดเรื่องอะไรขึ้นแบบนั้น ให้ต้องรู้สึกอึดอัดหรือหนักใจมาก่อน ถ้าในวันข้างหน้ามันต้องมีเรื่องราวแบบนั้นเกิดขึ้นกับชีวิต เธอควรจะทำอย่างไรกับเขาดี เธอควรจะทำอย่างไรเพื่อให้ชีวิตตัวเองไม่ต้องเจ็บมาก

ประตูห้องนอนของลูกสาวถูกเปิดเข้ามา ร่างสูงในชุดนอนเดินตามแสงไฟสลัวเข้ามาภายในห้อง ก่อนจะเห็นเอวิกานั่งคอพับอยู่บนเก้าอี้ที่จัดเตรียมไว้สำหรับเวลาให้นมลูก ตอนแรกเขารู้สึกตกใจที่ตื่นขึ้นมาแล้วไม่เห็นอีกคนนอนอยู่เคียงข้าง กฤษณ์ดนัยยืนจ้องมองภาพตรงหน้าอยู่นานหลายนาที วันนี้เอวิกาพูดน้อยกว่าปกติ คงมีเรื่องให้เธอรู้สึกเป็นกังวลใจอยู่มากแน่ ๆ เธอเล่นเอาเขาเสียวหลังตั้งแต่อยู่บนรถมาแล้ว แต่ด้วยความที่เอวิกาไม่ใช่คนงี่เง่า เธอก็เลยไม่เซ้าซี้อะไรมากกับสิ่งที่อาจจะค้างคาใจของตัวเอง

กฤษณ์ดนัยมองไปรอบห้องนอนของลูกสาว ทุกอย่างที่จัดเตรียมไว้เอวิกาเลือกสรรค์มาเองกับมือทุกชิ้น เพราะความฝันของเธอและเขาคือสร้างครอบครัวเล็ก ๆ ที่มีความสุขไปด้วยกัน

จากวันนั้นที่ขอเธอเป็นแฟนเขายังจำได้ดีว่าสิ่งเดียวที่เอวิกาขอคือห้ามมีใครคนอื่นในตอนที่คบกันอยู่ ถ้าไม่รักแล้วให้บอกอย่าแอบไปมีใครลับหลังกัน และเขาก็ไม่เคยมีใครคนอื่นให้เธอต้องกังวลใจเลยสักครั้ง เพราะถ้าเขารักใครแล้วเขาจะรักมากและซื่อสัตย์มาก แต่ทว่าตอนนี้เขากลับทำผิดต่อเธออย่างไม่น่าให้อภัยเลยสักนิด ใจจริงอยากจะบอก อยากจะขอโทษกับทุกอย่างที่เคยทำไม่ดีลับหลังเธอเอาไว้ แต่ถ้าเขาพูดออกไปเอวิกาจะรับได้ไหม แล้วเธอกับเขาจะลงเอยกันอย่างไร ยอมรับว่ากลัวไปหมด กลัวว่าความลับมันจะไม่เป็นความลับได้อย่างที่หวัง สิ่งที่เขาทำได้ต่อจากนี้คืออยู่ให้ไกลจากพลอยพัชชาและไม่ให้เธอคนนั้นได้เข้าใกล้เมียของเขาอีก เพราะเขาไม่รู้เลยว่าพลอยพัชชากำลังคิดจะทำอะไรไม่ดีอยู่หรือเปล่า เรื่องส่วนตัวของเขาและเธอมันจบลงที่ลอนดอนไปแล้ว แต่ที่ข้องเกี่ยวพัวพันกันอยู่ตอนนี้มันก็คงมีเพียงแค่เรื่องงาน ที่เขาพยายามแยกแยะออกจากเรื่องส่วนตัวให้ได้

“พ่อขอโทษนะลูก พี่ขอโทษนะเอวี่”

คำขอโทษเบา ๆ ที่หลุดออกจากปาก เขาทำได้เพียงเท่านี้จริง ๆ ไม่ใช่ไม่รู้สึกผิด เพราะทุกสิ่งอย่างเขารู้อยู่แก่ใจตัวเองดีกว่าใคร...