โอกาสรักครั้งสุดท้าย

ตอนที่5 สนิทสนม

ความสัมพันธ์ของกฤษณ์ดนัยและพลอยพัชชามีมากขึ้น เพราะหญิงสาวเป็นคนไทยเพียงคนเดียวที่มีให้พูดคุยด้วยคลายเหงาไปได้มากเลยทีเดียว อีกเพียงไม่ถึง 6 เดือนเขาก็จะได้กลับบ้านไปอยู่เป็นครอบครัวกับเอวิกาตามที่วางแพลนไว้ก่อนหน้า

"เอวี่ วันนี้เป็นยังไงบ้างน่ะ ยังแพ้ท้องอยู่หรือเปล่า?" ว่าที่คุณพ่อแลดูจะตื่นเต้นอยู่มาก ตั้งแต่ที่รู้ว่าเอวิกากำลังตั้งครรภ์ลูกของเขาอยู่ อายุครรภ์ในตอนนี้เข้าสู่เดือนที่สามแล้ว ไม่น่าเชื่อว่า 3 เดือนก่อนหน้าที่เขากลับไปประเทศไทยฉลองวันเกิดให้กับเธอ ลูกจะมาเกิดในครั้งนั้นเป็นเหมือนของขวัญที่เขาและเธอก็ต่างเฝ้ารอคอยกันมานานแสนนาน วันที่เขาเรียนจบกลับบ้านก็จะถึงกำหนดคลอดของลูกพอดี ชีวิตครอบครัวที่สมบูรณ์กำลังจะเริ่มขึ้นในไม่ช้า

"ไม่ค่อยแพ้แล้วค่ะ กินได้เยอะมากขึ้น แล้วพี่กฤษณ์ทำอะไรอยู่"

"อ้อ...พอดีพี่นัดกับเพื่อนไว้น่ะ วันนี้ต้องทำโปรเจ็กต์ส่งงานกันเป็นครั้งสุดท้าย ใกล้จบแล้วงานมันจะเยอะมากหน่อยนะเอวี่ พี่อาจไม่ได้โทรหาบ่อยเอวี่เข้าใจใช่ไหม?"

"เข้าใจสิคะ พี่กฤษณ์ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุดก็พอ ไม่ต้องห่วงทางนี้ เอวี่จะดูแลตัวเองให้ดีที่สุดค่ะ นับวันตั้งตารอคุณพ่อกลับมาบ้านอย่างตื่นเต้นเลย"

"ขอบคุณเอวี่ที่เข้าใจนะ ขอบคุณที่ซัพพอร์ตพี่ในทุก ๆ อย่าง พี่โชคดีมากที่มีเมียที่น่ารักและเข้าใจพี่แบบนี้"

ติ๊งต่อง ติ๊งต๊อง

เสียงกริ่งหน้าประตูห้องที่ดังขัดจังหวะ ใบหน้าหล่อส่งยิ้มให้กับหน้าจอของตัวเองอีกครั้ง ก่อนจะยกมือขึ้นบ๊ายบายสั่งลาเหมือนเช่นทุกวัน

"เอาไว้คุยกันใหม่นะ สงสัยเพื่อนพี่เขาจะมาแล้ว"

"ค่ะ ดูแลตัวเองด้วยนะคะ เอวี่เป็นห่วง"

"คร้าบ รักนะครับ ม๊วฟ!"

สายโทรศัพท์ถูกตัดลงก่อนที่หน้าจอจะดับวูบเป็นสีดำสนิท ร่างสูงรีบดีดตัวขึ้นจากที่นอนก่อนจะเดินออกไปยังหน้าประตูเพื่อเปิดประตูห้องพักให้กับแขกผู้มาเยือนได้เขามาภายในห้อง

"ขอโทษที่ให้รอนะพลอย พอดีผมคุยโทรศัพท์อยู่"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ"

ร่างสุดแสนจะเซ็กซี่ที่อยู่ในชุดเดรสสั้นเปิดไหล่สีขาวสะอาดตาเดินเข้าไปภายในห้องพัก แม้จะไม่ใช่ครั้งแรกที่มาอพาร์ตเมนต์นี้ แต่กว่าจะได้เดินเข้ามาเหยียบในห้องนี้มันก็ไม่ได้ง่ายเลย ต้องใช้ความสนิทสนม ความไว้ใจและเชื่อว่าเธอเข้าหาเขาอย่างเป็นมิตรไม่ได้มีอะไรแอบแฝง จนกฤษณ์ดนัยยอมรับกับมิตรภาพของเธอ

ดวงตาของพลอยพัชชาจับจ้องไปที่รูปถ่ายภาพคู่รักที่มองเห็นกี่ครั้งก็ทำให้รู้สึกอารมณ์เสียขึ้นมาทันที ไม่ว่าความสัมพันธ์ของเธอและเขาจะพัฒนาดีขึ้นมากสักแค่ไหน แต่สถานะก็ยังคงที่อยู่กับคำว่าเพื่อน แม้จะชวนเขาไปเที่ยวบ่อยครั้งแต่ไม่เคยมีครั้งไหนที่เธอจะได้ทำตามแผนที่วางเอาไว้มานานหลายเดือนเลย แต่อีกไม่นานสิ่งที่เธออยากได้ สิ่งที่เธอต้องการคงจะสมดั่งที่ใจวาดหวังเอาไว้

"พลอยซื้อไวน์มาฝากด้วยนะ เผื่อกฤษณ์อยากชิม"

"ว้าว ยี่ห้อนี้แพงมากพลอยซื้อมาให้ผมเหรอ มันต้องเป็นวันพิเศษแล้วไหม ฉลองอะไรดีนะ ปกติผมไม่ชอบดื่มของมึนเมา แต่ก็ขอบคุณที่มีน้ำใจหอบหิ้วมาฝาก"

กฤษณ์ดนัยอ่านยี่ห้อไวน์ในมือ ก่อนจะส่งยิ้มให้กับคนตรงหน้าที่สนิทสนม

"ทำไมต้องมีวันพิเศษล่ะ อยากดื่มก็ดื่มสิคะ ดื่มไปทำงานไปจะเป็นอะไรไป ไม่ถึงกับเมาหรอกแค่นี้เอง"

"เมาก็ไม่กลัวหรอกอยู่ห้องตัวเองแท้ ๆ เมาก็แค่ไปนอนมันจะไปยากอะไรจริงไหม พลอยไปนั่งรอที่ห้องรับแขกเลยนะ ตามสบายเลยนะ"

พลอยพัชชาทำตามที่เจ้าของห้องบอกกล่าวเดินไปนั่งรอเขาที่ห้องรับแขกทันที

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป

สีหน้าที่เคร่งเครียด ดวงตาคมที่จับจ้องมองโน๊ตบุ๊คตรงหน้า ทำให้พลอยพัชชาเดินเลี่ยงออกไปทางห้องครัว และเพียงไม่กี่นาทีต่อมาเธอก็เดินกลับมาหาเขาอีกครั้ง

“ดื่มไวน์หน่อยไหมคะ จะได้ผ่อนคลายหน่อย งานนี่เครียดมากเลย”

พลอยพัชชาเอ่ยขึ้นพร้อมยกแก้วไวน์แดงส่งให้กฤษณ์ดนัย สายตาเย้ายวนส่งให้อย่างชัดเจนไม่ปิดบัง ทำให้คนที่โดนชวนเชิญเกิดอาการลังเลไปครู่หนึ่ง เพราะไม่ค่อยถนัดดื่มแอลกอฮอล์มากนัก แต่สุดท้ายก็ยอมรับแก้วไวน์นั้นมาถือไว้ เนื่องจากเขาเองก็เริ่มเครียดจนคิดงานไม่ออกเหมือนกัน

ทันทีที่อีกฝ่ายยกแก้วไวน์สีสวยขึ้นจิบ ร่างอรชรในชุดชุดเดรสสั้นสีขาวเปิดไหล่ก็ยกยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย ก่อนจะทำทีเป็นเอื้อมหยิบเอกสารบนโต๊ะ แต่ในจังหวะเดียวกันไวน์ในแก้วที่เธอถืออยู่กลับหกรดลงบนตัวพอดี

“ตายแล้ว! พลอยขอโทษนะคะกฤษณ์ ไวน์หกเลอะเทอะงานของเราหมดเลย”

ตอนนี้น้ำสีแดงของไวน์ซึมซาบไปตามเนื้อผ้าสีขาวบางเบา เผยให้เห็นสัดส่วนโค้งเว้าที่ซ่อนอยู่อย่างชัดเจน รวมถึงเนินอกขาวอวบที่แนบสนิทไปกับเนื้อผ้า ทำให้คนที่มีเจ้าของอยู่แล้วรีบเบือนหน้าหนีไปทางอื่นทันที

“ไม่เป็นไรครับ ตอนนี้ผมว่าพลอยรีบไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดก่อนเถอะ ผ้าขนหนูพาดอยู่บนราวในห้องน้ำ ผมเพิ่งไปเปลี่ยนไว้ใหม่เมื่อเช้าพอดี ส่วนเรื่องเสื้อผ้า เดี๋ยวผมเอาเสื้อผ้าของผมที่คุณพอน่าจะใส่ได้ตามไปให้นะครับ” กฤษณ์ดนัยพยายามหลบเลี่ยงสายตาไม่ให้หันไปมองเรือนร่างของเพื่อนสาว พร้อมกับรีบพูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก ไหนจะตามฝ่ามือที่เริ่มมีเม็ดเหงื่อซึมผุดออกมาด้วยความตื่นเต้นนั้นอีก อาการแบบนี้มันไม่เคยเกิดขึ้นกับเขาเลย

“โอเคค่ะกฤษณ์ ยังไงพลอยก็ต้องขอโทษด้วยจริง ๆ นะคะ” พลอยพัชชาตอบรับอย่างว่าง่าย สายตาแวบหนึ่งยังจับจ้องมองไปที่ใบหน้าคมคายของกฤษณ์ดนัยด้วยแววตาเจ้าเล่ห์ เธอสังเกตเห็นว่าเขามีอาการประหม่าอยู่ไม่น้อยและไม่ยอมหันหน้ามามองเธอเลยในตอนนี้

ก่อนจะลุกขึ้นเดินหันหลังเข้าห้องน้ำไปด้วยหัวใจที่เต้นแรง เพราะแผนการทุกอย่างที่เธอเตรียมมาสำหรับวันนี้กำลังเข้าที่เข้าทางแล้ว จากนั้นพลอยพัชชาจึงปิดเสียงประตูห้องน้ำลงเบา ๆ โดยไม่ลืมที่จะแอบมองว่าคนด้านนอกกำลังมีอาการแบบไหนอยู่ เธอได้แต่ยิ้มมุมปากอย่างพอใจ

“ยังไงวันนี้คุณก็ต้องเป็นของพลอยแน่นอนค่ะกฤษณ์”