หมั๊บ!
ข้อแขนเล็กถูกลากออกมานอกร้าน ไทเกอร์เหวี่ยงสะบัดจเยลลี่ร้องเจ็บ
"หนูเจ็บนะพี่"
"เธอมาทำอะไรที่นี่"
"มาหาพี่ไง ก็พี่ไม่ยอมคุยกับหนูปิดโทรศัพท์ติดต่อไม่ได้"
"แล้วรู้ที่อยู่ฉันได้ไง"
ผมแปลกใจแต่ท่าทางอ้ำอึ้งก็ยังส่งสายตาเศร้าหมอง ยังไม่ทันได้พูดคุยอะไรเจ้าของร้านก็เดินออกมาเรียก
"ไทเกอร์รีบไปสแตนด์บายเดี๋ยวแขกคนสำคัญจะมาแล้ว" เนื่องจากวันนี้มีลูกค้า VIP เป็นนักธุรกิจชื่อดังอยากมาชิมฝีมือพ่อครัวคนใหม่พร้อมกับค็อกเทลของไทเกอร์
"ครับ"
"อย่าลืมนะทำให้สุดฝีมือเลย"
"แน่นอนครับ"
หลังจากเจ้าของร้านออกไปผมก็หันมาตวัดหางตาใส่เด็กบ้า ขนาดหนีมาไกลอีกซีกโลกก็ยังตามมาจนได้
เวลาเดินต่อไปจนกระทั่งร้านปิด พนักงานเก็บของและแยกย้ายกันกลับ จู่ๆ เสียงดัง เพล้ง คล้ายข้าวของแตกกระทบพื้นก็ดังจากด้านหลัง
แกร๊ก
"เยลลี่!" ผมเห็นแก้วที่เก็บแตกกระจาย ใบหน้านี้ผมจำได้ "เธอเมาอีกแล้ว.."
"หนูแค่ลองชิมส
