ตอนที่ 110
[คนที่เคยหลงลืม]
แม้มิได้เงยหน้าแต่เสวี่ยหลงก็รู้สึกถึงสายตาที่เอาแต่จับจ้องมายังตน เขาจึงช้อนสายตาคมคร้ามขึ้นสบตากับนาง ชายหนุ่มขยับกายเดินผ่านชิงหรงมาหยุดลงเบื้องหน้าสาวน้อย ทุกครั้งที่เขาก้าวย่าง เสียงกระดิ่งจะดังกรุ๊งกริ๊งให้ได้ยิน เสวี่ยอิงใคร่รู้ถึงที่มาของข้อมือนี้ยิ่งนัก
"เจ้าสนใจข้อมือข้ารึ" น้ำเสียงลุ่มลึกติดจะเย็นชาเอ่ยถามนาง
"..." ทว่าสาวน้อยกลับหลุบสายตาลง มิยอมตอบอะไร เสวี่ยหลงจึงเดินมานั่งลงที่เก้าอี้ เขาวางมือข้างที่สวมข้อมือลงบนโต๊ะ ทอดสายตามองข้อมือของตนนิ่ง ก่อนจะเอ่ย
"เจ้ามิอยากฟัง แต่ข้าอยากเล่า...นานมาแล้วมีเด็กผู้หญิงให้สิ่งนี้แก่ข้ามา เมื่อก่อนมันเป็นสิ่งที่ข้าเคยถักห้อยกับข้อเท้าเล็กๆของนางไว้ เพราะยามที่นางขยับตัวตื่นนอน เสียงกระดิ่งจะทำให้ข้ารู้ว่านางมิได้หลับอยู่ และข้าสามารถไปพบนางได้ กระทั่งนางค่อยๆเติบโตขึ้น ข้อเท้าใหญ่ขึ้นจนมิสามารถใส่มันไว้ท
