น้องพี่ที่รัก

รอโอกาสสานต่อ

รู้สึกแย่แค่ไหน เมื่อเห็นตรงส่วนนั้นฉีกขาดมีเลือดไหล หลังจากที่เธอลั่นวาจาใส่หน้า เธอก็รีบปลีกกายออกจากห้องของเขา โดยใช้ผ้าห่มของเขาคลุมร่างออกมา เธอได้ยิน ว่าหลังจากเธอเข้ามาในห้องเพียงไม่นาน เธอได้ยินเสียงเคาะประตูที่ด้านหน้า ไม่ทราบว่าใครกันคือคนที่มาเคาะในเวลานั้น เพราะเธอไม่ได้ใส่ใจ นอกจากการก้มหน้าร้องไห้ ปล่อยน้ำตาให้ไหลเพียงอย่างเดียว!

ทั้งโกรธ เกลียด เสียใจ แม้ว่าเธอจะเข้ามาอยู่ในบ้านของเขา แล้วเขามีสิทธิ์อะไรมาทำกับเธอแบบนี้ เธอจะเฉิ่มเบอะ แต่งตัวเชยๆ ไม่สวยใส ทันสมัยแล้วมายุ่งกับเธอทำไม ผู้ชายที่เธอรัก จะรักหรือไม่รักเธอตอบแล้วยังไง มันเกี่ยวอะไรกับเขา เธอไม่ต้องการความหวังดีไม่ว่าจะวิธีไหน ต่างคนต่างอยู่เหมือนเมื่อก่อนดีจะตาย ทำไมต้องมาทำเรื่องมักง่ายแบบนี้กับเธอ!

'ไม่ต้องเล่นท่า หมวยก็สามารถทำให้ผู้ชายรักได้ค่ะ ไม่ต้องลำบากพี่พีหรอกนะคะ'

'ฮ่าๆ เดี๋ยวนะยัยเฉิ่มเบอะ! เธอไปเอาอะไรมามั่นใจ ว่าหน้าแบบนี้ สารรูปแบบนี้ผู้ชายมันจะรักเธอได้ แต่งตัวบ้าบออะไรวะ กระโปรงยาวๆเสื้อเชยๆ แว่นหนาๆ ยัยบ้าเอ้ย! ทำตัวเรียบร้อยเหมือนผ้าพับไว้อย่างเดิมน่ะดีแล้วป่ะ ทำตัวให้พ่อฉันรักแค่อย่างเดียวน่ะดีแล้วป่ะ อย่าเสนอหน้าเอาความรักบ้าๆไปให้ผู้ชายอย่างไอ้บดินทร์!'

เธอเกลียดเสียงหัวเราะ เกลียดวาจาที่เขาใช้ถากถาง ทำไมต้องมายุ่งกับสารรูปของเธอ ทำไมต้องวุ่นวายกับการแต่งกายของเธอ ทำไมต้องมามีปัญหากับชุดที่สวมใส่ ทำไมต้องมาดูถูกเหยียดหยามกับความรักที่เธอมี เธอได้แต่ตั้งคำถามว่าทำไม และทำไม!

"ทำไมหมวยยังไม่ลงมาทานข้าว"

บิดาของเขาหันไปถามแม่บ้าน เมื่อพวกเขานั่งรอบนโต๊ะอาหารตั้งนาน แต่ก็ยังไม่เห็นยัยนั่งลงมา และเขาก็อุตส่าห์นั่งนิ่งๆไม่สนใจสิ่งใดทั้งนั้น แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธการยอมรับ ว่าที่เขาลงทุนตื่นมาทานอาหารเช้า เพราะเขาต้องการเผชิญหน้ากับยัยน้องสาวตรงๆ!

อยากรู้ว่าเธอจะทำยังไง กับสิ่งที่เขาได้ทำลงไป จะร้องโวยวายฟ้องประมุขใหญ่ของบ้าน ให้เรียกเขามาลงโทษแบบกระทันหัน หรือเธอจะเอายังไง!

"ขอโทษที่หมวยสายนะคะคุณพ่อ หมวยเหมือนจะมีไข้ค่ะ!"

เสียงที่ดังอยู่ใกล้ๆ เรียกความสนใจจากเขาทันที ปฐพีรีบหันมองหน้า ก่อนที่คิ้วหนาจะนิ่วเข้าหากันเพียงเล็กน้อย เพราะไม่เคยเห็นเธอแต่งกายไม่เรียบร้อยเหมือนอย่างวันนี้เลย

เธอสวมใส่เพียงชุดนอนลงมา กางเกงขาสั้นโชว์เรียวขาขาวๆ กับเสื้อแขนสั้นที่คู่กัน ผมยาวๆถูกมัดรวบๆ เผยให้เห็นลำคอขาวเนียน และที่แปลกตา คือวันนี้เธอไม่ใส่แว่นตา เลยเผยให้เห็นใบหน้าใสๆ ที่ไม่มีสิ่งใดขวางกั้น มองๆดูมันก็พอใช้ได้อยู่เหมือนกัน!

"ไข้สูงหรอลูก ให้พ่อเรียกหมอไหม"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ทานข้าวทานยานอนพักหน่อยก็คงดี!"

"ถ้ามีปัญหาอะไร เรียกแม่บ้านให้โทรตามหมอให้นะ"

"ค่ะ!"

เธอพยักหน้าเบาๆ และเลือกที่จะนั่งลงตรงข้ามกับเขา ที่อยู่อีกด้านข้างของบิดา

"แล้วหน้าแกไปโดนอะไรมาพี ไปโดนเล็บของผู้หญิงที่ไหน อย่าสำส่อนให้มันมาก กลัวโรคบ้างก็ได้!"

ประมุขใหญ่หันไปดุลูกชายอย่างไม่พอใจ แต่เขาก็ไม่ได้มีท่าทีสะทกสะท้านแต่อย่างใด และเอาแต่จ้องผู้หญิงที่เขาเกือบได้อย่างเดิม!

แต่ก็ไม่เห็นว่าเธอจะสนใจอะไร เมินใส่ ไม่มองหน้า ทำเหมือนเขาเป็นธาตุอากาศเลยก็ว่าได้ แต่ก็ดีแล้วไหม ไว้มีโอกาสเมื่อไหร่ เขาจะสานต่อในสิ่งที่ทำทิ้งไว้ในทันที!