Ep 4 ประกาศศึก
1004 Words
"Nobody knows มันจะเป็นเช่นไรถ้าเธออยู่ใกล้ๆ" เสียงเรียกเข้าของมือถือนิ่มที่ผมก็สงสัยเหมือนกันว่าทำไมถึงเป็นเพลงนี้ จะเป็นใครโทรมาได้ล่ะนอกจากไอ้รุ่นพี่ ซึ่งตอนนี้นิ่มไปไหนไม่รู้ถ้าผมถือวิสาสะรับเธอจะโกรธไหม แต่ไม่ทันจะคำนวนคำตอบมือผมก็เผลอกดรับไปเรียบร้อย
"..."
"นุ่มนิ่มครับ"
"นิ่มไม่ว่าง"
"นั่นใคร"
"โทรมามีอะไรจะได้บอกนิ่มให้"
"สรุปมึงเป็นเพื่อนคิดไม่ซื่อคนนั้นสินะ"
"แล้ว"
"เป็นเพื่อนเสือกไม่อยู่ส่วนเพื่อน"
"เป็นรุ่นพี่เสือกไม่อยู่ส่วนรุ่นพี่"
"ไอ้..."
"อยากวัดกันก็ลองดูว่านิ่มจะเลือกมึงหรือเลือกกู"
"เจ้านายคุยกับใครอ่ะ...แม่โทรมาหรอ" ประโยคที่นุ่มนิ่มพูดแทรกเข้ามาในโทรศัพท์ยิ่งทำให้ผมรู้สึกสะใจอย่างบอกไม่ถูก ก็ผมบอกแล้วว่ากินนอนมาด้วยกัน พ่อแม่ก็รู้จักกันมันเสือกอยากจะเสี่ยงเองช่วยไม่ได้ ผมกดตัดสายทิ้งเก็บมือถือนิ่มใส่กระเป๋าหลังกางเกงยีนส์ตัวเอง ระหว่างนี้นิ่มจะได้ไม่ต้องรับสายใครให้ผมเสียอารมณ์อีก
"พวกโทรผิดอ่ะ...อย่าไปสนใจ"
"เจ้านาย...เมื่อคืนขอโทษนะที่นิ่มไปกะ..."
"ขอโทษทำไมเราออกจะชอบที่นิ่มกะ..กอด"
"..."
เจ้ากระต่ายนุ่มนิ่มยกมือมาปิดปากผมทันทีน่าจะกลัวคนอื่นได้ยินเรื่องที่เราคุยกัน มือก็นิ่มแถมหอมด้วยเพราะตอนนี้ผมเองนั่งอยู่ที่ปลายเตียงส่วนนิ่มยืนอยู่ มันจึงง่ายที่จะดึงนิ่มเข้ามาใกล้ ๆ แบบที่หน้าผมอยู่ระดับเดียวกับช่วงตัวเธอ ปากสีชมพูเล็ก ๆ นั่นเป็นของผมมาสักพักแล้วแค่เจ้าตัวยังไม่รู้ ผมต้องหักห้ามใจขนาดไหนจะไม่กดจูบอีกรอบทั้ง ๆ ที่อยู่ใกล้ขนาดนี้
"เจ้านาย"
"ว่า"
"ปล่อยก่อน"
"อือฮึ"
เสียงท่านเศรษฐีเติร์กตะโกนเรียกว่ารถพร้อมแล้ว ผมเลยลุกขึ้นหยิบกระเป๋าของนิ่มกับผมแล้วก็เดินนำออกไปที่รถ 6คนไปกับไอ้เติร์กเพราะมันเอาแวนมา ส่วนรถผมด้านหลังเต็มไปด้วยของฝากของบ้านพวกเรา นิ่มก็นั่งหน้ารถกับผมเหมือนเคยบอกแล้วไม่มีช่วงไหนที่นิ่มกับผมห่างกัน ผ้าห่ม หมอน แม้แต่รองเท้าแตะของนิ่มก็มีอยู่ในรถผม อีกทั้งเราอยู่คอนโดเดียวกันห้องตรงข้ามกัน รวมถึงคนอื่นด้วยเพราะเป็นคอนโดของบ้านเติร์กพ่อกับแม่มันเลยยกทั้งชั้นให้พวกผมแบ่งกันอยู่ระหว่างเรียน ไม่ต้องขับรถไกล ๆ
"นายกลับไปนอนที่ห้องสิ"
"เมื่อย"
"เดินไปไม่ถึง 10 ก้าวก็ห้องนายแล้วนะ"
"ปกติก็อยู่ได้ทำไมวันนี้เราอยู่ไม่ได้"
"เอ่อ..."
"เราขับรถคนเดียวเลยเดินไม่ไหวแล้ว"
"โอเค....เข้าใจแล้ว ๆ พักก่อนก็ได้"
เสียงมือถือนิ่มที่ปิดเสียงไว้ตอนนี้มันสั่นเตือนอยู่หลายรอบ นิ่มวางมันไว้ตรงโต๊ะกลางห้องแล้วก็เดินหายเข้าไปในห้องนอน เหมือนเดิมตื้อไม่เลิกสินะ ผมเอื้อมไปหยิบมาถือไว้จนนิ่มเดินกลับออกในชุดนอนเสื้อยืดกางเกงขายาว ผมรู้ว่าปกตินิ่มไม่ใส่แบบนี้
"นิ่มจะนอนเลยไหม"
"อืม...นายล่ะทำไมไม่ไปอาบน้ำก่อน"
"งั้นนิ่มนอนเลย...เดี๋ยวเราไปอาบน้ำแล้วค่อยนอน"
ผมรู้ว่าอีกฝั่งกำลังตั้งใจฟัง ผมเลยเน้นเสียงให้ชัดทุกคำ ถึงตอนนี้ผมจะมีสถานะแค่เพื่อนแต่ไม่ได้ความว่าคนอื่นจะมาเข้าใกล้นิ่มแทนผมได้ อะไรที่เป็นของผมก็เป็นของผมจะอดีตหรืออนาคตก็ของผมคนเดียว มือถือนิ่มผมก็วางไว้ที่เดิมแต่เหมือนเธอจะไม่ได้สนใจ หยิบไอแพดแล้วก็เข้าห้องนอนทิ้งผมไว้ที่โซฟาเหมือนทุกที ผมกลับไปอาบน้ำที่ห้องเสร็จแล้วก็เดินกลับมา รหัสประตูผมต้องรู้อยู่แล้วเข้าออกอยู่แทบทุกวัน นิ่มยังคงนอนคว่ำดูซีรี่ย์โดยไม่ได้สนใจเสียงเปิดประตูห้องนอน "ตุ๊บ"
"เฮ้ย...เจ้านายมานอนทำไมตรงนี้"
"อยากนอนแบบเมื่อคืน"
"เมื่อคืน...หรอ"
"แค่กอดเองไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย"
"นายพูดมากนะช่วงนี้"
"ก็อยากทำมากกว่าพูดเหมือนกัน"
"นอนได้แล้วพรุ่งนี้ต้องไปหาแม่แต่เช้านะ"
Part NN
ถึงเราจะโตมาด้วยกันแต่เจ้านายไม่เคยเข้าห้องนอนฉันสักครั้ง พอมาวันนี้เขาเอาตัวเองมานอนบนเตียงไม่พอยังดึงฉันเข้าไปกอดอีก ใจฉันเต้นแรงมากจนแทบจะระเบิดอยู่แล้ว ฉันเคยแอบมองหน้าตอนเขาหลับคนที่ฉันแอบชอบมาหลายปี ตอนนี้เขามากอดฉันบนเตียงของฉัน ใครก็ได้บอกฉันหน่อยว่าไม่ได้ฝัน
"ถ้านิ่มยังจ้องเราแบบนี้...อย่ามาหาว่าเราไม่ดีนะ"
"นายไม่ดีจริง ๆ นั่นแระ"
"ตรงไหนบ้างที่ไม่ดีบอกมาดิ่"
"เอาเปรียบ"
"งั้นนิ่มเอาคืนไหมเรายอม"
"จะบ้าหรอ"
"แค่กอดเองอุ่นดีออก...ไม่ชอบหรอ"
"ไม่ชิน"
"ทำบ่อย ๆ เดี๋ยวก็ชิน"
พูดนะง่ายเชียวเขาเล่นกอดฉันซะจมแผงหน้าอกตัวเขาเอง จนตัวฉันแนบไปกับเขามานึกได้อีกทีว่าฉันถอดบราโยนไว้ที่ห้องแต่งตัวแล้ว ผู้หญิงนอนมีใครใส่บรากันล่ะอึดอัดตายเลย แล้วตอนนี้ขนาดฉันยังรู้สึกผ่านเสื้อเลยเจ้านายจะไม่รู้ได้ไงล่ะ ฉันจึงรีบพยายามจะดันตัวเองออกไปห้องน้ำอย่างน้อยก็ต้องใส่บราป่ะว่ะ
"อย่าดิ้นนิ่ม"
"คือ...."
"ยิ่งดิ้นไอ้นั่นมันยิ่งโดนเรา"
"เจ้านาย!!"
- Writer
