สตรีผู้งดงามเรือนร่างอวบอิ่มเต็มตึงนั่งขยับปลอกนิ้วทองคำเคาะไปบนเก้าอี้ลายหงส์ สายตาเพ่งมองหลานชายของตนทำหน้าเหมือนคนท้องผูก
“ได้ข่าวว่าหลงใหลคุณหนูสกุลมู่ เห็นท่าจะเป็นเรื่องจริง”
“ท่านได้ยินไม่ผิดหรอกท่านอา” หยวนซีหยางใช้คำสามัญกับเสด็จอาหญิงเพราะความสนิทสนม ยามไม่ได้อยู่ต่อหน้าผู้อื่นก็เป็นเพียงอาหญิงกับหลานชาย ทิ้งศักดิ์เอาไว้เบื้องหลัง คุยกันอย่างญาติสนิท
“มู่ถิงฟางเป็นสตรีที่รักอิสระเสรี หากอยากแต่งกับนางโดยที่ฝ่ายหญิงไม่เต็มใจ เห็นท่าจะเป็นเรื่องลำบาก”
“แต่ข้ามีป้ายหยกอาญาสิทธิ์ จะขอสิ่งใดกับองค์ฮ่องเต้ก็ย่อมได้”
“เจ้าคิดจะขอสมรสพระราชทานรึ”
“เสด็จอาช่างรู้ใจข้ายิ่งนัก”
“หากสตรีไร้ใจ แต่งไปก็ย่อมต้องได้เลิกร้างในสักวัน”
“อวยพรข้าเสียเป็นมงคลเลยทีเดียว” หยวนซีหยางเดินไปรินสุราที่โต๊ะกลาง รินเองดื่มเองนักเลงพอ
“อาเพียงแต่อยากให้คำแนะนำตามความเป็นจริง”
“แต่ข้าอยากแต่งกับมู่ถิ
