ที่ทำงาน

1221 Words

เพียงขวัญ หรือ ขวัญ อายุยี่สิบสามปี เธอจบจากมหาวิทยาลัยมาหมาด ๆ จึงได้สมัครงานที่ร้านสะดวกซื้อไปพลาง ๆ เนื่องจากเธอสมัครไว้หลายที่แต่ยังไม่มีการเรียกตัว และเธอจำเป็นต้องส่งเงินให้แม่ เพื่อใช้ในการไปรักษาตัว เธอจึงรอช้าไม่ได้ “ขวัญจะเข้างานยัง” เบญใช้มือปิดปากหาวจนน้ำหูน้ำตาไหล “เบญไปเที่ยวอีกแล้วละซิ” ขวัญย้อนถามเพื่อน “นิดหน่อย” เบญยิ้มเจื่อน ๆ ให้ขวัญ “ไหวไหมเบญ เธอก็รู้ต้องเข้างานเช้ายังจะไปเที่ยวอีก” “มันเซ็ง ๆ เบื่อ ๆ เลยหาอะไรแก้เซ็ง” เบญแก้ต่าง “ตลอดแหละเบญ” ขวัญแขวะเพื่อน “เราขอโทษครั้งหน้าไปเที่ยวกันนะ” ทั้งสองส่งยิ้มให้กันก่อนชวนกันไปยังที่ทำงาน ร้านสะดวกซื้อใจกลางเมือง สถานที่ที่ทั้งสองทำงานอยู่ท่ามกลางแหล่งชุมชนคนหนาแน่น มีบริษัทยักษ์ใหญ่อยู่รวมกันหลายบริษัท เหล่าพนักงานแวะเวียนเข้าออกไม่ขาดสาย สองสาวเดินเข้าร้าน และเจอกับผู้จัดการสาขา “สวัสดีครับขวัญ” ภัทรซึ่งเดินสวนกับสองสาว “สวัสดีค่ะพี่ภัทร มาถึงนานหรือยังคะ” ขวัญทักทายชายหนุ่มพร้อมยกมือไหว้ “มาถึงก่อนขวัญประมาณ 15 นาทีครับ” ภัทรฉีกยิ้มให้หญิงสาว เพราะเขาเองแอบชอบตั้งแต่เธอมาสมัครงาน รอยยิ้มกระชากใจสาว ๆ หลาย ๆ คนพลันต้องหุบลงกะทันหัน เพราะใครบางคน “โอ๊ย! ทักทายอยู่คนเดียว หัวหน้าลำเอียงหรือเปล่าเนี่ย” เบญท้วงติงหมั่นไส้ชายหนุ่ม “หืม... สวัสดีครับเบญ นึกว่าไม่ได้มา” ภัทรยกยิ้มมุมปาก “อ้าว ๆ ตาบอดหรือไงฮะ” เธอขึ้นเสียงใส่ชายหนุ่ม “ถ้าพี่ตาบอด พี่จะเห็นขวัญเหรอครับ” ภัทรพูด พลางชำเลืองสายตามองหญิงสาวอีกคน ด้านขวัญยืนฟังคนทั้งสองต่อปากต่อคำ ไม่มีใครลดราวาศอกแน่ ๆ เธอชำเลืองมองเพื่อน และผู้จัดการสลับไปมาก่อนตัดบท “เบญพอเถอะ เดี๋ยวเข้างานสาย ขวัญขอตัวก่อนนะคะพี่ภัทร” “ครับน้องขวัญ” ชายหนุ่มส่งยิ้มให้หญิงสาว และหันมายักคิ้วให้อีกคน “ไอ้ผู้จัดการบ้า ไอ้บ้าเอ๊ย” เบญกัดฟันเข่นเขี้ยวต่อว่าเล็ดลอดริมฝีปากบาง “ขอโทษแทนเบญด้วยนะคะ” ขวัญรีบลากเบญไปยังหลังร้านทันที ขืนยังอยู่ตรงนี้มีหวังได้ทะเลาะกันยาว ภัทรเดินแยกมานอกร้านและเดินไปยังซอกตึกที่เป็นมุมพักสูบบุหรี่ มือหนาล้วงกระเป๋ากางเกง นำบุหรี่มาจุดสูบเพื่อผ่อนคลาย เขาพิงหลังกับผนังตึก มือคีบบุหรี่ปากหนาพ่นควันลอยคละคลุ้ง มืออีกข้างเสยผมพร้อมสะบัดหัวไปมาไล่อาการเมื่อยล้า เนื่องจากเมื่อคืนเขาไปเที่ยวสถานบันเทิ งและดันไปเจอเข้ากับเบญพอดี แต่หญิงสาวไม่เห็นเขา เพราะเขานั่งอยู่ในมุมมืดที่ประจำพร้อมเพื่อน “เบญ ไหวไหมนั่น” ขวัญมัวแต่หาของในช่องเก็บของ หันมาอีกทีเห็นเพื่อนยืนหลับตาพิงผนังห้อง “อื้อ ไหวสิแค่นี้เอง” เบญลืมตาตอบ “พักครึ่งวันไหมเดี๋ยวเราบอกพี่ภัทรให้” ความห่วงเพื่อน “โอ๊ย! ไม่เอาหรอก เขายิ่งไม่ชอบหน้าเราอยู่ด้วย” “งั้นไปเถอะเหลืออีกห้านาทีเอง” เมื่อสองสาวออกมาเห็นชายหนุ่มยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์ตรวจเช็กของ เบญเดินเบียดแทรกไปยังที่ ที่คิดเงินสลับกับพนักงานที่เลิกกะพอดี “ขอโทษนะคะพี่ภัทร” ขวัญกล่าว “ขวัญรู้จักมารยาทดีนะครับ ไม่เหมือนบางคน ที่ไม่มีสัมมาคารวะต่อผู้ใหญ่” ภัทรเอ่ยลอย ๆ กระทบอีกคน “เอ่อ” “เอ๊ะ ขวัญ เราว่าแถวนี้มลพิษเยอะนะ” เบญเอาคืน ภัทรกำลังจะอ้าปาก จังหวะเดียวกับลูกค้ามาพอดี เขาจึงยั้งคำพูดและเดินไปยังห้องเก็บของ และลูกค้ามาเรื่อย ๆ สองสาวไม่พักกินมื้อเที่ยง พวกเธอกินเพียงมาม่าและนม ซึ่งแน่นอนในร้านมีให้ซื้อกิน ถึงเวลาเลิกงาน 17.30 น. “ขวัญ พี่ไปส่ง” ภัทรเห็นสองสาวเดินสะพายกระเป๋าคุยกันออกมาจากร้าน “ไม่เป็นไรค่ะพี่ภัทร ขวัญเดินเป็นเพื่อนเบญค่ะ” “เอางั้นเหรอ ระวัง ๆ ตัวกันด้วยพี่ไปละ” “ค่ะ” คลับ Z ภัทรมุ่งหน้ามายังคลับแห่งนี้ เพราะเขาเป็นเจ้าของ และมีห้องส่วนตัวอยู่ชั้นบน มือหนาปลดกระดุมเสื้อถอดโยนลงตะกร้า พร้อมคว้าผ้าขนหนูพันรอบเอวหนา และถอดกางเกงใช้เท้าหย่อนใส่ตะกร้า จากนั้นเข้าห้องน้ำ สายน้ำเย็น ๆ ทำให้ชายหนุ่มผ่อนคลายหายเหนื่อยและตึงเครียด รูปร่างอันสมส่วน ผิวขาว กล้ามท้องเป็นลอน กล้ามแขนไม่ใหญ่มากน่ามอง ขนขึ้นรำไร ๆ บนอกแกร่งลู่ไปตามสายน้ำที่ไหลผ่าน กายหนาภายใต้สายน้ำมือหนาเสยผมสะบัดไปมาก่อนจะปิดฝักบัว เขาคว้าผ้าขนหนูเช็ดผมลวก ๆ และพันรอบเอวเดินออกจากห้องน้ำ จากนั้นจึงสวมใส่เสื้อผ้าชุดลำลองสบาย ๆ เดินไปหยิบเหล้าเทใส่แก้วกรอกลงลำคอหนา ก่อนคว้ามือถือโทรศัพท์หาใครบางคน กริ๊ง... กริ๊ง... (“ฮัลโหล) ว่าไงไอ้ภัทร”) ปลายสายคุ้นเคย “เฮ้ย! มึงว่างไหมวะไอ้หนึ่ง” (“มึงมีอะไร”) “กูจะชวนมึงแดกเหล้า มึงจะมาหรือเปล่าล่ะ หรือมึงไม่แดกวะ” ภัทรรู้ทันเพื่อน (“กำลังเครียด ๆ อยู่ กูเคลียร์งานใกล้เสร็จละ ไปถึงกูโทรหา”) “อือ... แล้วเจอกัน” (“โอเค”) หนึ่ง หรือ ภาคิน ชิระนุกูล เป็นลูกชายเพียงคนเดียวของบริษัทยักษ์ใหญ่ส่งออกยานยนต์ อายุสามสิบสองปี นิสัยนิ่งเงียบไม่เกรงกลัวใคร กล้าได้กล้าเสียแต่อย่าคิดหักหลังไม่งั้นจะศพไม่สวย โดยมีคุณพ่อสุพจน์ ชิระนุกูล อยู่เบื้องหลังคอยให้คำปรึกษาอยู่ดูห่าง ๆ ส่วนคุณแม่อลิสา ชิระนุกูล ท่านเป็นแม่บ้านแม่เรือนหลังจากแต่งงานก็ย้ายมาอยู่กับคุณพ่อ เป็นคนเรียบง่าย เรียบร้อย อ่อนโยนอ่อนหวานและที่สำคัญท่านอยากมีหลาน แต่ลูกชายหัวแก้วหัวแหวน ดันไม่อยากแต่งงาน กับคนที่พ่อเป็นคนหาให้เสียที ห้องพักกึ่งเก่ากึ่งใหม่ วันนี้เบญมาเล่นห้องของขวัญ ทั้งสองแวะซื้อกับข้าวมากินด้วยกัน ห้องเช่าอยู่ชั้นสาม ขวัญไขกุญแจเปิดเข้าห้องวางข้าวของที่ซื้อมาลงบนโต๊ะ เพียงขวัญหาน้ำมาให้เพื่อนกิน ก่อนจะขอตัวเข้าห้องน้ำ ปล่อยให้เบญนั่งตามลำพังโดยไม่ลืมเปิดทีวีให้เพื่อน ขวัญออกจากห้องน้ำ เห็นเบญนอนหลับอยู่ที่พื้นเธอจึงปล่อยให้นอน ก่อนจะทำการหุงข้าวรอสุกจะได้กินพร้อมกัน “เบญลุกมากินข้าวเร็ว ข้าวสุกแล้ว” เมื่อเจ้าของชื่อหลับ ขณะดูซีรีส์หรืออาจจะเพลียที่ไม่ได้นอน “หือ” “กินข้าวแล้วค่อยนอนต่อ” ขวัญตักข้าววางจานบนโต๊ะ เบญลืมตาลุกนั่งแต่ยังงัวเงียหันมองเพื่อน ก่อนลุกบิดขี้เกียจแล้วมานั่งกินข้าว “วันนี้เราค้างนี่นะ” เบญบอกขวัญ “ตามสบายจะค้างกี่วันก็ได้เบญ” ขวัญพูดพร้อมยิ้มให้เพื่อนสาว เธอจะได้ไม่เหงา “ขอบใจนะ ขวัญอันนี้อร่อยนะ ลองกินสิ” คำแรกที่ถูกกลืน “อร่อยจริงด้วยเบญ”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more