“อือหือ สบายมาก” ใบหน้าเปื้อนยิ้มส่งให้
สองสาวเดินฝ่าผู้คนจำนวนมากเฉกเช่นทุกครั้ง คนจอแจเบียดเสียดกว่าทุกวัน อาจเพราะบางคนเงินเดือนออกจึงจับจ่ายหาของกิน ไม่ต่างกับสองสาวเพื่อนรักที่หาซื้อของกินไปกินที่ทำงาน
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นชีวิตยังคงดำเนินต่อไป คนบ้านนอกต้องเข้ามาทำงานในเมืองกรุงมันต้องต่อสู้ มัวแต่ร้องไห้ฟูมฟายไปก็เท่านั้น ในเมื่อชีวิตต้องมีค่าใช้จ่าย ไหนอีกหนึ่งชีวิตที่กำลังจะลืมตาดูโลกอีก มีเรื่องให้คิดอีกมาก แต่ตอนนี้ขอทำงานเก็บเงินให้ได้สักก้อน แล้วเธอจะพาลูกน้อยกลับไปหาแม่ที่ต่างจังหวัด
เพียงขวัญคิดเพียงเท่านี้ กว่าจะถึงวันนั้นไม่รู้แม่จะเสียใจและโกรธเธอแค่ไหน เธอก็ต้องยอมรับมันและเชื่อว่าหากแม่ได้เห็นหน้าหลาน แม่ต้องหลงรักแน่ ๆ
ความวิตกกังวล ใบหน้าเศร้าหมองแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มพร้อมมือยกลูบท้องตัวเองเบา ๆ แม้จะถูกคนมองว่าท้องไม่มีพ่อ แต่เธอจะเลี้ยงดูเด็กคนนี้ให้ดีและเติบโตเป
