ภายในห้องสี่เหลี่ยมที่แสนจะกว้างขวางตกแต่งเรียบหรูตกอยู่ในความเงียบงัน ไม่มีแม้แต่เสียงของสิ่งมีชีวิตที่เล็ดรอดออกมาทั้งที่ยังเปิดประตูระเบียงทิ้งไว้ เพราะเจ้าของห้องกำลังยืนหันหลังอยู่ตรงนั้นนานนับชั่วโมงโดยที่มีฉันคอยมองเขาจากโซฟาในห้องเพียงเพราะอยากให้เวลาส่วนตัวให้เขาได้คิดและไตร่ตรองโดยลำพังกับความสับสนวุ่นวายที่เขามี
จนถึงเวลาที่เขาต้องการฉัน ฉันก็พร้อมที่จะเดินเข้าไปหาเขาได้ในทันที…
ก้นบุหรี่ถูกทิ้งไปทีละมวลตามเวลาที่เขายืนอยู่ตรงนั้น ฉันได้แต่นั่งรอด้วยใจที่ยังติดห่วง ห่วงทั้งความรู้สึกของเขาที่กำลังเผชิญอยู่ตอนนี้ รวมไปถึงสุขภาพร่างกายของเขาที่ยังคงอัดสิ่งไม่ดีเข้าปอดไม่หยุด
หลายนาทีผ่านไป
ตึก...
ตึก...
ทันทีที่เสียงฝีเท้าหนักของอีกคนที่เดินเข้ามาฉันก็รีบดีดตัวลุกขึ้นจากที่เอนตัวนอนพักหลังแล้วรีบส่งยิ้มกว้างให้เขาอย่างรวดเร็ว
"ทำไมยังไม่นอน" ร่างสูงเอ่ยเสียงนิ่ง ใบหน้าดีขึ้
