"ทำไมถึงมาเร็วขนาดนี้ล่ะคะ พี่ฟีนิกซ์เขา…" เป็นฉันที่เดินออกมาหาคุณฟากฟ้าแล้วเอ่ยบอกกับเธอ เพราะพี่ฟีนิกซ์ยังคงนิ่งเหมือนเช่นวันนั้น ฉันไม่รู้ว่าเขากำลังจัดการความรู้สึกไปถึงไหน แต่ฉันคิดว่าเขาคงต้องการเวลาที่มากกว่านี้ เรื่องมันเพิ่งผ่านไปไม่กี่ชั่วโมงเอง…
"คืนนี้ฉันต้องรีบกลับนิวยอร์ก ธุรกิจของฉันกำลังมีปัญหา ฉันทิ้งมันไว้นานกว่านี้ไม่ได้"
"…"
"ฉันไม่ได้ต้องการอะไรเลยลิลิน แค่ได้เห็นหน้าเขาก่อนไป ฉันก็พอใจแล้ว"
"แต่…"
"ฉันขอร้องลิลิน ช่วยฉันหน่อยนะ"
"หนูไม่รับปากว่าจะทำได้ไหม แต่หนูจะพยายามคุยให้นะคะ" ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะรับปาก ฉันกล้าพูดได้เต็มปากว่าฉันไม่รู้ความรู้สึกของเขาในตอนนี้เลย ฉันไม่รู้ว่าเขาจะยอมออกมาเจอหรือเปล่า…
ว่าแล้วฉันก็รีบเดินกลับเข้าไปในห้องอาหารอีกครั้ง ขณะที่ร่างสูงยังคงนั่งนิ่งๆ อยู่ที่หัวโต๊ะเหมือนเดิม ไม่มีอาการความรุนแรงเกิดขึ้น แต่ก็ไม่มีอาการที่จะ
