ธาวินจอดรถเอาไว้ที่ท้ายไร่ ซึ่งมันคือสุดท้ายรถวิ่งแล้ว จากนั้นเขาก็พาหล่อนเดินลัดเลาะเข้าไปในป่าที่อยู่ไม่ห่างจากไร่สตอเบอรี่นัก
เส้นทางค่อนข้างขรุขระ ก้อนกรวดและกิ่งไม้แห้งหล่นเกลื่อนบนเส้นทางที่ใช้เดิน
“อ๊ะ...”
แล้วหล่อนก็ซุ่มซ่ามพอที่จะเดินเหยียบก้อนกรวดขนาดใหญ่จนล้มลง
“เป็นอะไรไหมทอฝัน”
ธาวินถลาเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว พร้อมกับมองข้อเท้าเล็กอย่างเป็นห่วง
“มะ... ไม่เป็นไรค่ะ”
“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว เดินระวังๆ ล่ะ”
หล่อนฝืนยิ้มบางๆ ให้กับธาวิน ก่อนจะกัดฟันลุกขึ้นยืน แต่แล้วก็ต้องล้มลงอีกครั้ง เมื่อเจ็บแปลบที่ข้อเท้าเหลือเกิน
“อ๊ะ...”
ธาวินรีบเข้ามาประคองเอาไว้ ก่อนจะตำหนิเสียงดุระคนห่วงใย
“ทำเป็นอวดเก่ง เห็นไหมว่าแค่จะลุกยืนยังไม่ไหวเลย”
“แต่ฝัน...”
หล่อนแย้ง แต่เขาไม่ยอมฟัง ยื่นปากมาจูบปิดปากหล่อนเอาไว้ทันที
“อื้อ... อุ๊บบบ...”
พอหล่อนพยายามจะผงะหนี มือใหญ่ก็สอดมารองใต้ท้ายทอย
