กีรติแสยะยิ้มออกมาทันที่ที่เมลิดาพาร่างของเธอออกจากที่นั้น
“คุณภาค...ทีนี้กิก็ได้รู้แล้วว่าคุณเมลิดาไม่ได้มีความหมายอะไรกับคุณเลย น่าสงสารจริงนะ...ไม่นานเขาก็คงสลัดเธอทิ้งเหมือนผ้าขี้ริ้วเพราะเธอมันก็แค่นางแบบไร้อันดับ ต้องกลายมาเป็นนางบำเรอไร้เกียรติ เป็นแค่กรวดทรายไม่มีวันจะกลายเป็นเพชรน้ำหนึ่งได้อย่างกีรติคนนี้”
เมลิดาเดินห่างออกมาจากบริเวณงานเลี้ยงราวไม่ปรารถนาใส่ใจต่อสิ่งใดทั้งสิ้น รองเท้าแสนสวยส้นสูงสี่นิ้วถูกถอดวางไว้ที่ไหนสักแห่งก่อนหญิงสาวจะเดินเท้าเปล่าบนผืนหญ้าเพื่อมุ่งหน้าไปตามเสียงกีตาร์ที่ล่องลอยอยู่ในสายลม มีใครบางคนกำลังครวญเพลงเคล้าท่วงทำนองการเกาเครื่องสายแสนไพเราะแถวนี้ หญิงสาวได้ยินเสียงชัดเจนมากขึ้นเมื่อก้าวมาหยุดที่ซุ้มไม้สีขาวซึ่งมีม้านั่งและเถาไม้เลื้อยบนหลังคาห้อยระย้าลงมาตามช่องไม้ซึ่งดูแปลกตาอยู่ท่ามกลางแสงจันทร์สีเงินยวง
“คุณแทน!”
เสียงของเธอทำให้คนที่นั่
