เฉินลู่ค่อย ๆ พยักหน้ายอมรับ ลี่ซินแทบล้มทั้งยืน หมัวมัวสองคนรีบเข้ามาพยุงนางไปนั่งเมื่อลี่ซินตั้งสติไม่อยู่ เสียงร้องไห้เริ่มดังระงมขึ้น
“มันเกิดขึ้นได้เช่นไร”
“ทูลพระชายา ท่านอ๋องนำทัพสู้ศึกริมแม่น้ำจนสามารถเอาชนะได้และทำให้ข้าศึกล่าถอย แต่ว่า… เอ่อ ไม่คิดว่าพวกมันจะใช้แผนต่ำช้าทำทีว่าบุกโจมตีอีกครั้ง แม่ทัพเฟิ่งตั้งรับไม่ทันท่านอ๋องจึงยกทัพไปเสริม และถูกเกาทัณฑ์อาบยาพิษยิงเข้าที่หน้าอกด้านขวา เดิมทีอาการไม่ได้สาหัสแต่เมื่อพิษเริ่มออกฤทธิ์….”
ลี่ซินนิ่งไปพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด นางหันไปมองใบหน้าที่นอนนิ่งของเว่ยอ๋องตรงหน้าและคิดอะไรได้บางอย่างจึงรีบหันมาถามต้าอู๋
“ตั้งแต่เมื่อไหร่”
“พระชายา”
“ข้าถามเจ้าว่าท่านอ๋องโดนพิษตั้งแต่เมื่อใด”
“หากนับวันนี้ก็วันที่ห้าแล้ว ลี่ซินข้า…”
“ท่านเงียบก่อนข้าขอใช้ความคิดสักหน่อย พวกเจ้าออกไปให้หมด เฉินลู่ท่านอยู่ก่อน”
“ได้”
ต้าอู๋ หมัวม
