2 มึงเล็งคนไหนวะ

1570 Words

“แก” พะพิงเรียกฉันพร้อมมองหน้าด้วยความเป็นห่วง “ฉันไม่เป็นไรแก” ฉันพยักหน้าพร้อมยิ้ม เพื่อให้พะพิงและณิชาสบายใจ ก่อนจะยกมือขี้นมากุมมือของเพื่อนทั้งสองไว้ “แกฉันหิวน้ำคอแห้งหมดแล้ว” ณิชาหอบหายใจพร้อมพูดขึ้น ในขณะที่ปากเธอตอนนี้แห้งเฝือด ไม่บอกก็รู้ว่าเธอกำลังโหยน้ำที่สุด พร้อมทั้งกลืนน้ำลายเหนียว ๆ ลงคอ ด้วยอาการแฮ้งเหล้าที่กินไปเมื่อคืน ก่อนจะยกมือขึ้นมาจับที่แขนฉัน ”ถ้าขอไปกินน้ำตอนนี้มีหวังถูกลงโทษอีกแน่ ๆ แกอดทนไว้ก่อนนะณิชา“ พะพิงพูดขึ้นพร้อมเงยหน้ามองไปยังรุ่นพี่ ที่ยืนพูดอยู่เบื้องหน้า “ยูมิอืมน้ำ” โอมยิ้มพร้อมยื่นขวดน้ำเล็ก ๆ ขนาด 300 ml มาให้หลังจากที่เขา เพิ่งจะกลับมาจากเข้าห้องน้ำ และยังพลาดเหตุการเมื่อซักครู่นี้ไป ฉันมองดูโอมก่อนจะยื่นมือไปหยิบขวดน้ำจากโอม ที่นั่งอยู่อีกแถวถัดไป “ขอบใจนะโอม” ฉันยื่นมือรับน้ำพร้อมขอบคุณโอม พร้อมมองหน้าโอมและเจษสลับกันด้วยความขอบคุณ ซึ่งเราทั้งห้าคนมาเรียนด้วยกันที่มหาลัยXXXXแห่งนี้ และคณะเดียวกันนี้เราก็เป็นเพื่อน ที่มาจากมัธยมปลายด้วยกันทั้งหมด และแน่นอนฉันรู้ว่าโอมไม่ได้ตั้งใจอย่ากจะมาเรียนที่นี่ เพราะอยากจะมาเรียนจริง ๆ แต่เขามาเพื่อตามจีบฉัน และก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ ม.4 พะพิงและณิชาเองก็รู้ดี “แกอืมนี่น้ำกินเข้าไป” หลังจากที่ฉันหยิบขวดน้ำมาจากโอม ฉันก็บิดมือเปิดขวดน้ำด้วยอารมณ์ขุ่น ๆ ก่อนจะยื่นให้ณิชาดื่ม ขณะที่โอมก็ยังมองหน้าฉันอยู่อย่างนั้น “ขอบใจมากแก” ณิชายื่นมือมาหยิบขวดน้ำจากฉัน พร้อมยกน้ำขึ้นดื่มในทันที ณิชาไม่ลืมที่จะเหลือน้ำให้ฉัน และพะพิงดื่มกันคนละครึ่ง “เอาละทีนี้ก็มาครบกันหมดแล้วนะ เดี๋ยวให้น้อง ๆ มาเซ็นชื่อ เพื่อรับป้ายชื่อไปติดไว้ที่อก แล้วก็ห้ามให้หายนะเพราะเราจะใช้ติดที่ชุดนักศึกษาของเรา ในเวลาเรียนด้วย เป็นป้ายชื่อของทางมหาลัยทำขึ้นมาให้ นักศึกษาทุกคน เดี๋ยวน้อง ๆ ต่อแถวเป็นตอนเดียวยาวสองแถว เพื่อเซ็นชื่อรับป้ายชื่อได้ที่โต๊ะด้านหน้าตรงนี้“ เสียงของพี่คณะวิศวะผู้หญิงคนนึงพูดขึ้น ”ไปกันแก“ ฉันรีบดึงแขนณิชาให้ลุกขึ้นพร้อมกับพะพิง ก่อนจะก้าวขาเดินไปต่อแถวที่สอง พะพิงและณิชาก็เดินตามหลังฉันมาต่อแถว เพื่อรับป้ายชื่อในแถวเดียวกันทั้งสามคน “ชื่ออะไรครับ” เสียงของรุ่นพี่เอ่ยถามขึ้น พร้อมมองที่ใบหน้าสวยหวานของเธอ “ชื่อเปรมชิตา สกูลวงค์ ค่ะ” ฉันตอบพร้อมก้มหน้ามองหาชื่อของตัวเอง ในกระดาษเอสี่ ที่มีรายชื่อของนักศึกษาหลายคน ที่อยู่ในกระดาษแผ่นเดียวกัน “นี่ไงเปรมชิตา สกุลวงค์” ปลายปากกาของรุ่นพี่ที่นั่งรอแจกป้ายชื่อ ชี้ลงมาที่ชื่อของฉัน “อ้อค่ะขอบคุณค่ะ” ฉันเซ็นชื่อที่ช่องเล็ก ๆ ด้านหลัง ต่อจากชื่อของฉันลงทันที ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองดูใบหน้า ของรุ่นพี่ผู้ชายที่ยืนอยู่ต่อหน้าฉัน ฉันก้มหัวลงเล็กน้อยพร้อมกับลอยยิ้มบาง ๆ ส่งให้เพื่อเป็นการขอบคุณ ก่อนจะยื่นมือไปหยิบป้ายชื่อสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ ที่สลักชื่อ พร้อมนามสกุลของฉันไว้ ก่อนจะเดินไปนั่งที่เดิมพร้อมกับณิชาและพะพิง ที่เดินตามหลังฉันมาด้วยกัน “น้องเขาน่ารักดีนะมึง กูว่าคนนี้แหละที่สุดของปีนี้แล้ว สวยสัสเลยวะเพื่อนขาวออร่าสุด ๆ“ ฮายยังจ้องมองยูมิ พร้อมขยับเอียงเข้ามาหาราเชน ที่นั่งดูอยู่ด้านข้างของกลุ่มรับน้องใหม่ เขาพูดขึ้นพร้อมมองมาที่เด็กสาวเอวบางร่างเล็ก กระโปรงทรงเอสั้นพอดีสวย พร้อมกับรองเท้าผ้าใบสีขาวคู่เก่งของเธอ ที่เดินในกลุ่มนักศึกษาปี 1 ร่วมกับคนอื่น ๆ “กูบอกมึงแล้วไงว่ากูไม่ชอบคนไม่ตรงต่อเวลา” ราเชนหันมามองยังต้นเสียง ใบหน้านั้นยังคงเรียบนิ่ง ก่อนจะมองมาที่คนตัวเล็กอีกครั้งอย่างสังเกต “มึงไม่ชอบแต่กูชอบ“ ฮายยังไม่วายที่จะพูดกรอกหู “หึ” เขาขำให้เพื่อนเบา ๆ ทั้งที่สายตา ก็ยังอยู่ที่คนตัวเล็ก พรางนึกถึงเรื่องที่พ่อเธอ จะให้เธอแต่งงานกับเขาเพราะเธอคือลูกสาวของตระกูลสกูลวงค์ ที่ตระกูลของเขากำลังจะให้ความช่วยเหลือ โดยการให้เขาไปแต่งงานด้วย เขาจำใบหน้าสวยหวานของเธอได้ดี เธอเป็นลูกสาวคนเดียวของคุณวิสุทธิ์ และคุณหญิงนิดาภา ที่เข้ามาคุยถึงเรื่องนี้ที่บ้านของเขาเมื่อวันก่อน พ่อแม่ของเธออยากจะมาขอปองดอง กับทางตระกูลของเขาเพื่อที่จะรักษา ธุรกิจของตระกูลตัวเองไว้ หลังจากที่ธุรกิจเริ่มที่จะระสัมระส่ายจากกลุ่มมาเฟีย ที่ทำธุระกิจสีดำมืดเริ่มเข้ามาโยกเก้าอี้ของคุณวิสุทธิ์ ที่กำลังจะหักโค่นลงในไม่ช้านี้ “คนไหนวะคนเดียวกันกับที่กู เล็งไว้หรือเปล่าวะไอ้เหี้ยฮาย ถ้าคนเดียวกันกูไม่ถอยนะเว้ย” เดนจิกอดไหล่ฮาย พร้อมมองไปที่กลุ่มสามสาวที่กำลังเดินกลับมานั่งที่ ด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ของเดนจิตามเคยนั่นแหละ “มึงเล็งคนไหนวะ” ฮายถามขึ้นพร้อมหันไปมองเดนจิ ที่สายตามองตรงไปยังกลุ่มสาว ๆ ที่เขาเองก็เล็งไว้ “กูไม่บอก“ พูดเสร็จก็หันหลังเดินไปยังหาคิว ที่นั่งอยู่ไม่ไกลเท่าไรนักพร้อมยิ้มขำ ๆ กวนประสาทฮายตามเคย “มึงไม่บอกกูจีบแม่งสามคนอะค*ย” ฮายหันหหน้ามองตามเดนจิ ที่เดินไปนั่งเก้าอี้อีกฝั่งอย่างอารมย์หงุดหงิด ด้วยความอยากรู้พร้อมทั้งท่าทางที่กวนตีนของเดนจิ “แกเป็นไงดีขึ้นไหม“ ฉันหันหน้าไปถามณิชาด้วยความเป็นห่วง เพราะณิชาทำหน้าเหมือนกับ พะอืดพะอมอยู่ตลอดเวลา “เป็นไงละแกก็อยากจะอวกนะสิ“ ณิชาตอบฉันพร้อมกับยกยาดมที่ถืออยู่ในมือ ขึ้นมาดมพอดใหญ่ ๆ ฉันอดที่จะส่งยิ้มขำ ๆให้กับพะพิงเพื่อนอีกคนของฉันไม่ได้ ที่รู้ว่านี่เป็นอาการของคนแฮงค์เหล้าอย่างชัดเจน ”เดี๋ยวก็ได้พักแล้วแก อดทนอีกนิดนึงนะ“ พะพิงยกมือขึ้นมาจับแขนณิชาอย่างปลอบใจ ”อืม“ ณิชาพยักหน้ารับ ”พี่ ๆ จะให้น้อง ๆ จับฉลากเลือกพี่รหัส เดี๋ยวพี่จะเดินถือกล่องไปให้น้องน้องจับ ในกระดาษจะพิมพ์ชื่อพี่รหัสหลังจากนั้นเดี๋ยวเราจะให้น้อง ๆ เดินไปตามหาพี่รหัส เพื่อที่จะได้รู้จักกันไว้ แล้วถ้ามีอะไรสงสัยเกี่ยวกับการเรียน สามารถปรึกษาพี่รหัสได้ทุกเรื่อง ย้ำว่าเกี่ยวกับการเรียน“ เสียงจากพี่คณะที่ยืนพูดอยู่ด้านหน้ากลุ่มของนักศึกษาปี 1 ทั้งหมด จากที่ฉันมองดูด้วยตาเปล่าหน้าประมาณซัก 30 คนหน้าจะได้ ”แก ๆ นั่นไงพี่จูนดาวคณะวิศวะของมหาลัย“ พะพิงชี้นิ้วตรงไปยังโต๊ะม้าหินอ่อน ที่อยู่ด้านหน้าอาคารเพื่อให้ฉันกับณิชา หันไปดูพี่ปี 4 สาวสวยประจำคณะวิศวะของมหาลัยแห่งนี้ ก่อนที่ฉันกับณิชาจะหันไปมองตามทิศทางที่มือของพะพิงชี้ไป ”สวยมากเลยแก ฉันได้ข่าวมาว่าแฟนพี่เขาก็หล่อมาก ๆ ด้วยนะ“ เสียงของณิชาพูดขึ้น พร้อมมองไปที่ร่างบางของพี่จูน ที่อยู่ด้านหน้า รวมกับกลุ่มของรุ่นพี่ปี 4 อีกหลายคน ”นั่นไง ๆ พี่เขาเดินไปนั่งกับพี่ฟาเรนแล้ว ที่เขาเป็นแฟนกันไงแก“ พะพิงพูดพร้อมชะเง้อคอมองไปทางด้านหน้า ”คนไหนแกพี่ที่ใส่เสื้อวิศวะ กับกระโปรงทรงเอที่ยาวถึงเข่า ผมสีน้ำตาลม้วนลอนน่ะหรอแก“ ฉันเองก็ชะเง้อคอมองก่อนจะผ่านพี่ ๆ วิศวะที่ยืนอยู่ด้านหน้ากลุ่ม ทะลุเข้าไปจนถึงโต๊ะม้าหินอ่อนด้านหน้า ตรงไปที่พี่จูนและพี่ฟาเรนนั่งอยู่ด้วยกัน ”ใช่ ๆ แกคนนั้นแหละดาวคณะ แล้วที่นั่งด้วยกันก็เป็นแฟนของพี่เขา“ พะพิงพูดเสียงแผ่วเบาลงนิดหน่อย เพราะรุ่นพี่คนนึงกำลังเดินผ่านมาข้าง ๆ ไม่ไกลมากนัก

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more