คุณพ่อหนูเป็นวิศวกร

หมดหน้าที่...1

“อยู่ที่นี่ไม่มีความสุขเหรอ” ไม่รู้ว่าอะไรทำให้ชายหนุ่มเอ่ยถามออกไป

“อยู่ที่นี่ก็ดีค่ะ ถ้าไม่คิดอะไรมาก แต่ฉันคงไม่อยากทำหน้าที่นางบำเรอของคุณไปทั้งชีวิตหรอกค่ะ” ไอรินหน้าเศร้าเมื่อนึกถึงความจริงข้อนี้

“แล้วถ้าเธอได้เป็นตัวจริง เธอจะอยู่กับฉันมั้ย” ฌาณถามออกไปด้วยความสับสน

“คุณคงไม่มีวันรับผู้หญิงอย่างฉันมาอยู่ข้างกายคุณหรอกค่ะ ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะคะ” ไอรินเจียมเนื้อเจียมตัวเสมอ การที่เธออยู่ที่นี่หลายวันมันทำให้เธอทราบว่าฌาณไม่ได้มีตำแหน่งเพียงวิศวกร แต่เขาเป็นถึงลูกชายเจ้าของบริษัท เพราะฉะนั้นเธอไม่ควรหวังกับคำหลอกล่อของเขา

“ฉันก็เพ้อเพราะแดดแรงไปก็เท่านั้นแหล่ะ” เมื่อตั้งสติได้ชายหนุ่มรีบเอ่ยแก้เก้อทันที ก่อนจะยื่นบางอย่างให้กับหญิงสาว

“อะไรคะ ให้ฉันทำไม” เธอถามออกไปทันทีที่เห็นเช็คเงินสด

“รับไว้เถอะ ถือว่าเธอบริการถูกใจฉัน มันจะมีประโยชน์กับเธอในอนาคตแน่นอน” ฌาณกล่าวจริงจัง เขาไม่รู้หรอกว่านายหน้าหักอะไรหญิงสาวไปบ้าง แต่แค่เขาอยากให้เธอรับไว้ เธอจะได้ไม่ต้องมาทำอาชีพอย่างนี้อีก

“มันเยอะเกินไปค่ะ ฉันรับไม่ได้หรอก” เมื่อเห็นตัวเลขหกหลักในเช็คเงินสด หญิงสาวถึงกับตาเบิกโพลงด้วยความตกใจ เธอไม่คิดว่าเขาจะให้เธอมากมายขนาดนี้ ไหนจะส่วนที่เขาจ่ายให้กับวิษณุอีก เธอไม่กล้ารับเงินจำนวนนี้ไว้

“ฉันให้เธอ ไม่เกี่ยวกับส่วนที่ฉันให้นายหน้าเธอ รับไปเถอะ เธอจะได้ไม่ต้องทำอาชีพนี้อีก” สายตาของชายหนุ่มบ่งบอกถึงความจริงใจ ทำให้หญิงสาวยอมรับไว้ด้วยความเกรงใจ

“ขอบคุณนะคะ ขอให้คุณโชคดี ลาก่อนค่ะ” เมื่อกล่าวคำลาจบหญิงสาวก็เดินไปที่เรือสปีทโบ๊ทที่จอดเทียบท่ารอเธออยู่ เธอไม่อยากมองไปข้างหลัง เพราะเธอกำลังรู้สึกดีกับฌาณ เธออยากจะลบทุกอย่างที่เกิดขึ้นที่นี่เพื่อไปเริ่มต้นชีวิตใหม่

ในขณะที่ฌาณได้แต่มองตามหญิงสาวไปจนเธอลงไปที่เรือสปีทโบ๊ท เขาจึงเดินกลับเข้าไปที่ออฟฟิศของตนที่อยู่บริเวณแท่นขุดเจาะน้ำมัน ความรู้สึกเมื่อเธอจากไปมันทำให้เขาใจหายอย่างประหลาด แต่เขาก็ไม่ยอมรับกับตนเองว่าเขากำลังถวิลหาร่างงามของหญิงสาว