EP 8 : พิเศษเสมอ
1760 Words
กำราบรัก : ตอนที่ 8
รถยุโรปคันหรูยังคงจอดอยู่หน้าคอนโดของหญิงสาวไม่ยอมขยับไปไหน มือหนาโยนบุหรี่ราคาแพงทิ้งทั้งที่เขาพึ่งสูบเข้าปอดไปได้ไม่กี่ที สายตาคมกริบเงยมองที่กระจกมองหลังอีกครั้ง มือหนาเอื้อมไปหยิบกล้องขนาดเล็กที่ถูกซ่อนไว้ออกมาก่อนจะกดปิดมัน ริมฝีปากหนากระตุกยิ้มมุมปาก และเคลื่อนรถคันหรูออกจากหน้าคอนโดของหญิงสาวทันที
NINEW PART
หลังจากเธอหอบสังขารตัวเองมาถึงห้อง ก็รีบจัดการอาบน้ำล้างคราบเหนียวเหนอะหนะและคราบเลือดกลางหว่างขาออกทันที
"เจ็บจังเลย...ความซ่าตัวเองแท้ๆ งื้อออ" นินิวเบะปากเหมือนคนจะร้องไห้กับความเจ็บแสบใจกลางความสาว เธอไม่ใช่คนอ่อนต่อโลกที่จะไม่เข้าใจเรื่องแบบนี้ แต่การกระทำของเขามันชั่งโหดร้ายซะเหลือเกิน ไม่คิดว่าบอดีการ์ดหนุ่มมาดนิ่งจะดิบเถื่อนได้ขนาดนี้
“เดี๋ยวฉันจะเพิ่มประสบการณ์ให้เธอเอง”
"ประสบการณ์บ้าบออะไร ใครอยากมีประสบการณ์แบบนี้กันล่ะ ไอ้คนโรคจิต" คำพูดของเขายังกรอกเข้าในหูเธออยู่ตลอดเวลา ภาพที่เขาเคลื่อนไหวบนร่างกายเธอยังคงฉายซ้ำไม่หยุด รอยยิ้มเย็นยะเยือกนั้นทำเอาเธอเสียวสันหลังวาบไม่คิดว่าคนเงียบๆอย่างเขาจะน่ากลัวได้ขนาดนี้
ครืด ครืด ครืด….
เสียงโทรศัพท์เครื่องหรูแผดเสียงดังลั่น พานทำให้คนที่กำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ ดวงตากลมโตมองหน้าจอโทรศัพท์ก่อนจะกดรับสาย
"ไม่หลับไม่นอนหรือไง นี่ตีสองแล้ว"
(หลับไปแล้วแต่ตื่นมาเข้าห้องน้ำ พอเช็คโทรศัพท์เห็นแกยังไม่ตอบไลน์ก็เลยเป็นห่วง ฉันบอกให้แกส่งไลน์หาฉันตอนถึงคอนโดแต่แกยังไม่อ่าน เลยอดเป็นห่วงไม่ได้ กลัวจะเมาหัวทิ่มคาห้องน้ำไปแล้ว)
"ไม่ได้หัวทิ่มคาห้องน้ำหรอก แต่โดนทิ่มตั้งแต่อยู่ในรถลูกน้องแกแล้วต่างหาก" นินิวยกโทรศัพท์ออกให้ห่างจากปากตัวเองและพูดขึ้นเบาๆ
(แกว่าอะไรนะ ฉันไม่ค่อยได้ยิน โดนทิ่มอะไร?)
"เปล่าๆ ฉันไม่ได้เมาหัวทิ่มหรอก ขอโทษที่ไม่ได้ตอบไลน์แก พอดีฉันมาถึงคอนโดก็รีบอาบน้ำ และรีบท่องสคริปต์งานพรุ่งนี้ด้วย ไม่ได้จับโทรศัพท์เลย" เธอต้องโกหกเพื่อนสนิทคำโต งานพรุ่งนี้ไม่มีบทที่ต้องพูดเลยด้วยซ้ำ แต่เธอก็ยังไม่พร้อมที่จะบอกเรื่องนี้กับใครเหมือนกัน "แล้วทำไมแกไม่ถามลูกน้องตัวเองล่ะ เป็นคนให้ธันวามาส่งฉันไม่ใช่เหรอไง"
(ธันวาบอกส่งเธอถึงคอนโดตั้งแต่เที่ยงคืนแล้ว)
"เหอะ!" นินิวได้แต่หัวเราะออกมาเบาๆ เพราะช่วงนั้นน่าจะเป็นช่วงที่เขากำลังเพิ่มประสบการณ์ให้เธออยู่แน่นอน เป็นการตอบที่ปัดความรับผิดชอบสิ้นดี "ฉันขอถามอะไรหน่อยสิ"
(ว่ามา ถ้าฉันตอบได้ก็จะตอบแกทุกข้อ)
"นายธันวานั่นทำงานกับสามีแกมานานแล้วเหรอ"
(โนว์เคยบอกว่าเท่าที่จำความได้ก็มีธันวาคอยวิ่งเล่นด้วยแล้ว ก็เลยทำให้ครอบครัวของโนว์ไว้ใจและเชื่อใจธันวามากเหมือนกับญาติสนิทอีกคนนึงเลย โนว์เองก็รักธันวาเหมือนกับพี่น้องตามกันมาแหละ ไม่งั้นคงไม่ยอมสละตำแหน่งให้ธันวาดูแลแทนหรอก แต่ถ้าถามเรื่องครอบครัวของธันวาฉันก็ไม่เคยเห็นนะ)
"อ๋อ...ถึงว่าแกถึงเชื่อใจให้นายนั่นมาส่งฉัน แต่ทั้งหมดเป็นเพราะฉันเองที่เริ่มก่อนก็ควรยอมรับมันสิเนอะ"
(ฉันง่วงจนไม่เข้าใจสิ่งที่แกพูด หรือแกต้องการพูดให้ฉันไม่เข้าใจความหมายของแกกันแน่เนี่ย)
"ฮ่า ฮ่า...ช่างเหอะ เอาเป็นว่าตอนนี้ฉันอยู่คอนโดตัวเองแล้ว ไม่ได้เมาหัวทิ่มอย่างที่แกกลัว ไปพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวตอนเช้าต้องเลี้ยงเจ้าตัวแสบอีก"
(อ่าๆ โอเค ฝันดีนะ แล้วก็พักก่อนพรุ่งนี้เช้าตื่นมาค่อยจำสคริปก็ยังทัน คนอย่างแกทำได้อยู่แล้ว)
"อืม ฝันดีเช่นกัน"
ติ้ด
นินิวมองหน้าจอโทรศัพท์ที่มืดสนิทเมื่อกดวางสายจากเพื่อนสาวไปแล้ว เพื่อนสาวคนสนิทมักจะแสดงความเป็นห่วงเธอทุกครั้งไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็ตาม เธอไม่โทษความหวังดีของไอรีนเลยที่ให้ธันวามาส่งที่คอนโด เพราะเรื่องทุกอย่างเพื่อนสาวคนสนิทไม่ได้รู้เห็นเป็นใจด้วย เพื่อนของเธอทำมันด้วยความเป็นห่วงจริงๆ แต่ตัวเธอเองนั่นแหละที่เข้าไปท้าทายเขาเอง ถ้าจะโทษความผิดพลาดครั้งนี้ก็ได้แต่โทษตัวเอง
@เช้าวันต่อมา..
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด....เสียงนาฬิกาปลุกต้อนรับเช้าวันใหม่
"อื้อ..." หญิงสาวร่างเล็กครางในลำคอออกมาเบาๆเมื่อถูกปลุกให้ตื่น ทั้งที่เธอพึ่งหลับไปไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้ แสงแดดยามเช้าเข้ามากระทบกับใบหน้าเนียนใส ก่อนที่เปลือกตาจะเปิดออกอย่างช้าๆ แค่เพียงรู้สึกตัวความเจ็บปวดตรงกลางหว่างขาก็เข้ามาทักทายทันที
"อ๊ะ! จะ…เจ็บกว่าเมื่อคืนอีก" น้ำเสียงแหบพร่าพูดขึ้นเบาๆเมื่อเธอขยับตัว
"ให้ตายเถอะ วันนี้ฉันจะทำงานรอดไหม" นินิวค่อยๆก้าวขาลงจากเตียงและเดินเข้าห้องน้ำอย่างช้าๆ ริมฝีปากบางขยับบ่นกับความเจ็บปวดที่เขามอบให้ไม่หยุด
@ห้างสรรพสินค้าหรูใจกลางเมือง
หญิงสาวร่างเล็กกัดฟันเดินให้เป็นปกติที่สุด วันนี้เธอต้องนั่งรถแท็กซี่มาแทนรถส่วนตัว เพราะรถของเธอยังคงจอดอยู่ที่เพ้นท์เฮ้าส์ของเพื่อนสนิท
ขาเรียวยาวก้าวขาด้วยความมั่นใจต่อให้ความปวดร้าวข้างในจะยังไม่ทุเลาลง ผู้คนที่จำเธอได้ก็รีบยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปมุมเผลอ ต่อให้เธอจะสวมแว่นดำหนาเตอะ สวมเดรสฮู้ดตัวโคร่ง มวยผมขึ้นอย่างลวกๆแล้วก็ตาม แต่ด้วยความเปล่งปลั่งออร่าที่หลายคนต้องสะดุดตาทำให้ทุกคนจำพริตตี้สาวสวยได้ทั้งนั้น
นินิวไม่เคยโกรธที่โดนแอบถ่ายที่ไม่ใช่ช่วงเวลางานและภาพนั้นไม่ใช่ภาพโป๊เปือย บางครั้งก็มักจะมีคนกล้าเข้ามาขอถ่ายรูปคู่ ซึ่งเธอเองไม่ติดขัดถ้าไม่รีบร้อนอะไร เธอยินดีและเต็มใจกับคนที่รักและเอ็นดูเธอ
"ทางนี้ลูกสาว" แค่เพียงพริตตี้สาวเดินเข้ามาในบริเวณที่จัดแสดงงานของวันนี้ ทีมงานทุกคนก็ทักทายและยิ้มต้อนรับเธอกันทั้งนั้น ส่วนใหญ่งานอีเว้นท์ต่างๆก็จะมีทีมงานอยู่ไม่กี่กลุ่ม ทำให้ทุกคนคุ้นชินกับพริตตี้สาวกันทั้งนั้น
"สวัสดีค่ะพี่" นินิวรีบยกมือไหว้ช่างแต่งหน้าที่คุ้นเคยด้วยความอ่อนน้อมทันที
"ไหว้พระเถอะจ้ะ ว่าแต่พี่เห็นเราเดินแปลกๆนะวันนี้ เป็นอะไรหรือเปล่า พี่สังเกตตั้งแต่เราเดินเข้ามาหาพวกพี่ละ"
"อะ อ่อ...นิวก้าวพลาดเลยสะดุดล้ม ปวดๆที่ขานิดหน่อยค่ะ" เธอต้องปั้นคำโกหกไปทั้งที่ความจริงแล้วมันไม่ใช่แบบนั้นเลย เท่าที่ก้มดูใจกลางความสาวเมื่อเช้านี้ถึงกับตกใจเพราะมันทั้งบวมและแดง ไม่แปลกที่วันนี้เธอจะเดินไม่ปกติและเหมือนขาจะถ่างออกจนผิดสังเกต
"ตายๆ แล้วไปหาหมอหรือยังลูก" ช่างแต่งหน้าทำท่าทางตกใจเมื่อได้ยินสิ่งที่พริตตี้สาวพูด
"แค่เคล็ดนิดหน่อยค่ะ นวดยาก็คงหาย" เธอตอบกลับและเกาหัวแกรกๆ
"อ่าๆ ถ้าเราไหวพี่ก็ไม่ขัด แต่ถ้าปวดมากไปหาหมอนะลูก อาชีพอย่างเราเรือนร่างเป็นสิ่งสำคัญ ยิ่งถ้าขาที่ยืนอยู่บนส้นสูงเป็นอะไรขึ้นมาแล้วจะเป็นเรื่องใหญ่"
"รับทราบค่ะ"
เวลาผ่านไปไม่นาน พริตตี้สาวสวยก็เฉิดฉายต่อหน้าทุกคน เครื่องสำอางราคาแพงถูกแต่งแต้มบนใบหน้าหวานจนสวยฉ่ำ ริมฝีปากบางถูกเคลือบด้วยลิปสติกสีแดงอมชมพูระเรื่อชวนหลงใหล สวมชุดเดรสสั้นแค่คืบสีขาวสะอาดตา พร้อมกับรองเท้าส้นสูงห้านิ้วที่เธอใส่มันได้อย่างมั่นใจโชว์เรียวขาขาวเนียน พร้อมกับโพสต์ท่ายืนเด่นเป็นสง่ากับสินค้าแบรนด์ดัง
วันนี้เธอไม่ต้องทำอะไรมากแค่ยืนโพสต์สวยๆเท่านั้น ถือว่าเป็นเรื่องโชคดีที่ไม่ต้องเดินเยอะ ไม่งั้นคนอื่นได้จับสังเกตเธอแน่นอน
"นินิว"
น้ำเสียงเข้มดังมาจากด้านหลังทำให้หญิงสาวร่างเล็กหันไปตามเสียงเรียกทันที ใบหน้าหวานระบายยิ้มออกมาบางๆเมื่อเจอชายหนุ่มร่างสูงที่สวมชุดสูทสุดเนี๊ยบเป็นหนุ่มที่เธอรู้จัก
"อ้าว พี่กวินท์สวัสดีค่ะ" เธอรีบยกมือไหว้รุ่นพี่คนสนิทที่คุ้นเคยทันที เขาคือชายหนุ่มนักธุรกิจที่สาวๆหลายคนต้องการจับจองเป็นเจ้าของ และก็เป็นคนจ้างงานเธอวันนี้เช่นกัน
"สวัสดีครับ ไม่ได้เจอกันนานยังสวยเหมือนเดิมเลยนะ"
"แย่จังเลยนะคะ ที่ไม่ได้สวยมากกว่าเดิม" นินิวแกล้งทำหน้าน้อยใจกับคำพูดของนักธุรกิจหนุ่ม
"เรานี่จริงๆเลยนะ สวยมากกว่าเดิมและสวยขึ้นตลอดครับ"
"แฮะแฮะ...ขอบคุณนะคะ"
"วันนี้พี่กวินทร์มาคุมงานเองเลยเหรอคะ"
"ทุกทีก็ไม่นะ แต่พอดีวันนี้มีสาวสวยมาทำงานให้เลยต้องมาคุมด้วยตัวเอง" นักธุรกิจหนุ่มพูดอย่างยิ้มๆ ทำเอาคนตัวเล็กยิ้มตาหยี๋ส่งกลับไป
"งั้นนิวขอทำงานให้คุ้มกับค่าแรงวันนี้ก่อนนะคะ เดี๋ยวนายจ้างจะคิดว่านิวอู้งานแล้วจะโดนหักเงิน"เธอพูดอย่างทีเล่นทีจริง
"ต่อให้นินิวอู้นานแค่ไหนพี่ก็ไม่ว่าเราหรอกครับ เราพิเศษกับพี่เสมอ" คำพูดที่นุ่มนวลออกจากปากชายหนุ่ม พร้อมกับส่งสายตาอ่อนโยนไปยังคนตัวเล็ก
"...." นินิวได้แต่ยิ้มให้กับคำพูดของนักธุรกิจหนุ่ม และสีหน้าแววตาที่เกินกว่าคนจ้างงาน ก่อนจะหันมาตั้งใจทำหน้าที่ของตัวเองต่อไป
- Writer
