หลังจากวันที่ไม่สบายวันนั้น ดูเหมือนกายจะมีพฤติกรรมที่แปลกไปจนน้ำในรู้สึกได้ นั่นก็คือไม่พูดจาอะไรให้เธอรู้สึกแย่ ออกจะทำตัวดีเสียด้วยซ้ำ และดูเหมือนจะสนใจเธอขึ้นมาเป็นพิเศษ อยากรู้เรื่องราวของเธอมากขึ้น
“เธอทำมานานหรือยัง” และตอนนี้คนที่เปลี่ยนมาสนใจชีวิตน้ำฝนก็เอ่ยถาม เมื่อวันนี้ชายหนุ่มลงมาในห้องครัวแต่เช้า และก็เห็นว่าน้ำฝนกำลังทำแซนด์วิชอยู่ในห้องครัว
“สองเดือนแล้วค่ะ”
“เงินที่ให้ไม่พอใช้”
“ฝนก็แค่อยากหางานทำ อยากเลี้ยงตัวเองได้โดยที่ไม่ต้องรอเงินจากพี่” พูดไปแล้วก็ใจเต้นตึกๆ เพราะกลัวถูกกายสาดคำด่าดูแคลนใส่เหมือนเช่นทุกครั้ง แม้ช่วงหลังจะไม่ได้ยินแล้วก็ตาม แต่เธอก็กลัวอยู่ดี
“อยากทำตัวมีคุณค่าว่างั้น”
“ค่ะ”
“ขายแซนด์วิชมันจะได้สักกี่บาทกันเชียวกำไรน่ะ ถึงสามร้อยหรือเปล่าก็ยังไม่รู้” เขาไม่ได้ดูถูกเงินส่วนน้อยหรอกนะ แต่จำนวนแซนด์วิชจากที่ไล่สายตานับดูบนโต๊ะที่น้ำฝนทำวางเรียงไว้
