Dangerous love: อุ้มรักร้าย...นายมาเฟีย

“มีลูก!” “ใช่แล้ว ท่านต้องมีทายาท” เสียงชายชราเอ่ยอย่างสงบ เขากำลังนั่งหันหลังให้ชายหนุ่มที่แม้จะดูอ่อนเยาว์แต่ท่าทางน่าเกรงขาม “ทำไมก่อนหน้านี้ ไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้” มาเฟียหนุ่มถามกลับด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แม้ตอนแรกจะแปลกใจแต่ก็ปรับความรู้สึกให้กลับมาอย่างรวดเร็ว “เรากำลังจะตาย” ชายชราตอบราวกับว่ามันเป็นเรื่องปกติ ความเงียบเข้าครอบงำคนทั้งสอง แม้รู้ดีว่าวันหนึ่งความตายต้องมาเยี่ยมเยือนแต่ก็ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้ “เราเป็นมะเร็งระยะท้าย…. ฮึ น่าสมเพช หลังจากที่เอาชีวิตรอดจากการต่อสู้จนเป็นตำนานแต่กลับต้องมาสยบชีวิตให้กับไอ้โรคนี่” “ท่านได้รักษาหรือยัง” “รักษารึ จะช่วยได้สักแค่ไหนกัน” “อย่างที่เราเคยบอก ท่านไม่ใช่สายเลือดโดยตรงของเรา ท่านยังเป็นข้อครหา แต่ที่ผ่านมาฝีมือของท่านได้พิสูจน์ตัวท่านเอง” “ตำแหน่งหัวหน้าองค์กรสำคัญกับเรามาก เราอยากให้ท่านสืบทอดต่อหลังจากเราตาย แต่ถ้าท่านไม่รับไว้ก็คงต้องทำตามธรรมเนียม” “ขอบคุณที่ไว้ใจผม” มาเฟียหนุ่มตอบเพียงสั้นๆ ก่อนจะยกถ้วยชาขึ้นมาจิบ “ท่านจะรับไว้ใช่ไหม องค์กรของเราดำรงมาเกือบร้อยปี และมันต้องอยู่ต่อไป ท่านเป็นเหมือนลูกของเรา เราไว้ใจว่าท่านจะพาองค์กรไปสู่คคความยิ่งใหญ่กว่าที่เคยเป็น” “ผมจะไม่ทำให้ท่านผิดหวัง” “ฮึ ใครจะไปเชื่อว่าเด็กจากสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าจะมาได้ไกลถึงเพียงนี้” ใช่ ใครจะไปเชื่อว่าเด็กกำพร้าในวันนั้นจะมาเป็นทายาทมาเฟียผู้ยิ่งใหญ่ “เราแค่อยากเห็นทายาทที่จะมาสานต่อจากท่าน ก่อนเราจะตาย” “ท่านไม่ตายง่ายๆ หรอก” มาเฟียหนุ่มเอ่ยทิ้งท้ายก่อนลุกขึ้นจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยแล้วเดินออกห้องอันโอ่โถงรายล้อมไปด้วยชั้นหนังสือสูงจรดเพดาน เมื่อลูกน้องทั้งสองที่รออยู่หน้าห้องเห็นมาเฟียหนุ่มเดินออกมาก็รีบยืนขึ้นคำนับก่อนจะเดินตามเขาไปยังรถโรลส์รอยซ์ที่จอดรออยู่ มาเฟียหนุ่มนั่งครุ่นคิดระหว่างที่รถกำลังเคลื่อนตัวออกไป ‘การมีทายาท’ ใครจะไปคิด คนที่อยู่วงการนี้ต่างรู้ดีว่ามันเป็นภาระมากแค่ไหน มันคือจุดอ่อน แต่…ก็ต้องยอมรับว่าสถานการณ์เปลี่ยนไปแล้ว ท่านประธานจางเหว่ยอาจจะอยู่ได้อีกไม่นาน ทุกคนต่างรับรู้ว่าตำแหน่งประธานองค์กรต่อจากชายชราคือมาเฟียหนุ่ม แต่ต่อจากมาเฟียหนุ่มล่ะจะเป็นใคร ชายชราเองคงอยากเห็นว่าองค์กรจะไปต่อได้ รถหรูเลี้ยงเข้ายังคฤหาสน์หลังใหญ่ เมื่อรถจอดสนิทที่หน้าประตูบ้าน เหล่าบรรดาแม่บ้านต่างก็พากันออกมายืนต้อนรับ “สวัสดีค่ะคุณจาง” หัวหน้าแม่บ้านท่าทางเข้มงวดเอ่ยอย่างนอบน้อม มาเฟียหนุ่มพยักหน้าให้เบาๆ ก่อนจะเดินตรงเข้าไปในบ้านเหมือนเช่นทุกครั้ง เขาแทบไม่พูดคุยกับใครในบ้านหลังนี้นอกจากลูกน้องทั้งสองแล้วก็หัวหน้าแม่บ้านคนเก่าแก่ที่เขาไว้วางใจ “เราต้องตั้งโต๊ะไหมป้าดา” สาวใช้อีกคนกระซิบถามหัวหน้าแม่บ้านด้วยความประหม่าเพราะรู้สึกเกรงกลัวในตัวเจ้านายหนุ่ม “ไม่ต้อง คุณหลี่เฟยส่งข้อความมาบอกว่าคุณจางหย่งทานมาแล้ว ไปพักผ่อนเถอะทุกคน” เมื่อได้ยินดังนั้นทุกคนก็ต่างแยกย้ายไปพักผ่อนเนื่องจากหมดหน้าที่ในวันนี้แล้ว มาเฟียหนุ่มเดินเข้ามานั่งบนเก้าอี้ตัวใหญ่ภายในห้องทำงานโดยมีลูกน้องทั้งสองเดินตามมาติดๆ เขายังคงครุ่นคิดเรื่องทายาท เขาไม่ชอบใจในเรื่องนี้ คนอย่างเขาเนี่ยนะจะมีลูก สิ่งเหล่านี้ล้วนผูกมัดและอันตราย แต่ทว่าท่านประธานเหว่ยคือคนที่ชุบเลี้ยงเขามาถือได้ว่ามีบุญคุณอย่างมาก ชายชรารักองค์กรนี้เท่าชีวิต มาเฟียหนุ่มเองก็ควรจะทำตามเจตนารมณ์ของเขา “หลี่เฟย” มาเฟียหนุ่มเอ่ย “ครับคุณจาง” “ไปรวบรวมผู้หญิงที่เพียบพร้อมพอจะเป็นแม่พันธุ์มาให้เราที” “อะไรนะครับ” หลี่เฟยไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง “นายหมายความว่าอย่างไรครับ” เขาถามซ้ำ “เราต้องการมีทายาทให้เร็วที่สุด” “ ไปหาคนที่เพียบพร้อมมา” “ได้ครับ” แม้ลูกน้องทั้งสองจะแปลกใจกับคำสั่งพิลึกพิลั่นแต่ก็ไม่สงสัยในตัวของมาเฟียหนุ่มเพราะเขาคงคิดดีแล้ว หลี่เฟยกับปกรณ์สองลูกน้องหนุ่มหล่อรีบเดินออกไปจากห้องเพื่อกลับไปพักผ่อนก่อนจะต้องมาปฏิบัติภารกิจที่ไม่ถนัดเอาเสียเลย