แช่มบอกว่าอดัมส์เอาแต่เก็บตัวเงียบอยู่ในบ้านจนเกือบจะเป็นโรคซึมเศร้าไปกับช่วงเวลาอันยากลำบาก หลังจากต้องสูญเสียพัชรีผู้เป็นที่รัก
อดัมส์ต้องใช้เวลาเกือบสองเดือน… กว่าจะข้ามผ่านความสูญเสียครั้งนั้นมาได้
“พี่ดำเมาใช่ไหมคะนี่… ”
เดาเอาจากเหล้าพร่องไปเกือบครึ่งแบน ก็พอจะรู้ว่าเขาดื่มเข้าไปเยอะ
“อืม… เมา… ดูท่าทางคืนนี้พี่คงต้องนอนตรงนี้แหละ… นอนให้ยุงหามเพราะเดินขึ้นห้องไม่ไหว”
เขาทำหน้าสำออย..
พูดลิ้นพันกัน ดวงตาแดงก่ำ แต่ใบเตยคิดว่าเขาแค่ประชดประชัน ไม่คิดว่าอดัมส์จะเมาจนเดินไม่ไหวอย่างที่พูด…
กระทั่งถึงตอนที่อดัมส์ลุกขึ้นยืนแล้วเซจนต้องเอามือไปเกาะเสา ตอนนั้นเธอจึงได้รู้ว่าเขาเมาจริง
“อุ๊ย… ระวังนะคะ ถ้าจะขึ้นห้องนอนเดี๋ยวเตยช่วยประคองไปก็ได้… ”
หญิงสาวแสดงน้ำใจเป็นห่วง…
จ้องมองเรือนร่างกำยำของผู้เป็นเจ้าของบ้าน เสื้อก็ไม่ใส่ กางเกงขาสั้นคงกันยุงไม่ได้ ครั้นจะทิ้งให้เขานอนหลับ
