บทที่ 30
ผู้กุมอำนาจที่แท้จริง
“ข้าฝันว่าเจ้าได้จากข้าไป ข้ากอดร่างไร้วิญญาณของเจ้าแล้วร่ำไห้แกเช่นวันนี้ เสมือนจริงเสียจนข้าร้อนรนใจ นับวันท้องของเจ้าโตขึ้นเรื่อยๆ ข้าก็ยิ่งฝันถี่มากขึ้น แล้วข้าก็ไปได้ยินเรื่องของนักปราชญ์ผู้นี้เข้าพอดี”
สตรีตัวน้อยผ่านความตายมาได้ไม่ถึงวัน เมื่อนึกย้อนกลับไปมันช่างน่ากลัวเหลือเกิน ความตายอยู่ใกล้ตัวมากกว่าที่เราคิดเสียอีก
ฟางจื่อลู่จำเรื่องที่วิญญาณของตนเองหลุดออกจากร่างไม่ได้ หลังจากออกแรงเบ่งเป็นหนสุดท้ายภาพก็ตัดไป มารู้สึกตัวอีกทีคล้ายกับถูกบางอย่างดึงอย่างแรง และเห็นว่าอันเนี่ยนเจินกำลังโอบกอดตน อีกทั้งยังร้องไห้จนตัวสั่น
“อย่าได้กังวลเลย ลู่เอ๋อร์มีทั้งลูก มีทั้งท่านพี่ จะไปที่ใดได้อีกเจ้าคะ”
“ข้าเชื่อเจ้า”
ใบหน้าของทั้งคู่เคลื่อนเข้าหากัน จูบอย่างอ่อนหวานและนุ่มนวล เป็นจูบที่หอมหวานหลังจากผ่านเรื่องราวเลวร้ายมา ทั้งคู่รักและหวงแหนกันมากกว่าเ
