Ep 6 แสงแรก
1050 Words
"ง่วงมากเลย…ทำไมเราไม่ดูที่ไร่"
"ไม่เบื่อหรอที่ไร่"
"ไม่เบื่อหรอก…นี่ถ้าพระอาทิตย์ไม่สวยแบบที่พี่ว่านะคอยดู"
"สวยสิ"
ฉันถูกปลุกมาตอนยังไม่ตี 5 ดีอากาศยังคงเย็นอยู่เลยต้องใส่เสื้อกันหนาวออกมาด้วย แต่ฉันแปรงฟันอย่างเดียวนะฉันไม่มาแต่งตัวอะไรรอพี่เขาหรอก แค่ตื่นไหวก็บุญเท่าไหร่แล้ว ส่วนเขาอยู่ในชุดวอร์มสีดำกับเสื้อฮู้ดสีเดียวกัน เอาจริงนะเขาแม่งโคตรจะหล่อเลยต่อให้ง่วงมากตาจะลืมไม่ขึ้น แต่พอเขามายืนอยู่ตรงหน้าก็ทำเอาใจสั่นขึ้นมาได้เหมือนกัน
"พี่เมฆ!!"
"ว่า"
"อย่ามาเนียนจับมือค่ะ"
"ทางมันมืดเห็นไหมเดี๋ยวเราลื่นนะ"
ฉันก็รู้ว่าทางมันมืดแต่พอเขาพูดจบกลับเอามือประสานนิ้วเข้ากับมือฉันซะงั้น คนอะไรหน้ามึนอะไรขนาดนี้ก็ไม่รู้ เดี๋ยวก็จับมือเดี๋ยวก็มาหอมแก้ม ฉันมานี่เพราะเป็นห่วงแม่หลันกลับโดนเขาเอาเปรียบซะได้ ผาที่เขาพาฉันมาเป็นเหมือนที่ดินส่วนตัวของใครสักคน ตอนเราจอดรถก็มีคนงานมาต้อนรับ แต่เหมือนจะไม่มีใครอื่นตามมาอีกตอนเราเดินขึ้น ระยะทางไม่ได้ไกลมากแต่ความไม่ชินทางก็เลยค่อย ๆ เดิน พร้อมไฟฉายในมือพี่เขา
"อากาศดีจัง"
"นั่งสิ…เดี๋ยวพอพระอาทิตย์ขึ้นก็จะเห็นทะเลหมอก"
"พี่รู้จักที่นี่ได้ไง"
"ของเพื่อนพ่อ…เมื่อวานเย็นพี่ให้พ่อโทรขออนุญาตเพื่อพาเรามา"
เราหยุดพูดคุยกันขึ้นมาเสียเฉย ๆ ไม่รู้ว่าทำไม ฉันไม่รู้จะพูดอะไรต่อเลยเลือกที่จะหยิบหูฟังใส่หูแล้วเปิดเพลงฟังเพื่อรอแสงแรกของวัน เขานั่งนิ่งไม่พูดอะไรมองไปข้างหน้า ตอนไม่กวนตีนฉันก็น่ารักดีอ่ะแต่ไม่รู้ทำไมชอบพูดจาให้ฉันด่าตลอด
"หืม"
"ฟังด้วยกันพี่จะได้ไม่เบื่อ"
"เซย์เคยทำแบบนี้กับใครไหม"
"ทำอะไรแบ่งหูฟังอ่ะนะ"
"บ่อยไป"
"…"
"เจ้าอู่หลงไง"
"พูดไปเรื่อยแมวที่ไหนจะฟังเพลง"
"นึกถึงตอนที่เราเจอมันเนอะ เซย์อ้อนวอนพ่อกับแมวแทบตายกว่าท่านจะยอมให้เอากลับบ้านที่กรุงเทพด้วย"
"ฮึ…เราก็ซนไปแอบตรงนั้นไม่มีใครหาเราเจอเลย ถ้าเราไปออกมาพร้อมมัน"
"มันน่าสงสารนี่ตัวนิดเดียวเอง"
อู่หลงเป็นแมวส้มหน้าตาบอกบุญไม่รับที่เซย์ไปเจอตอนเล่นซ่อนแอบ ทุกคนหาเซย์ไม่เจอจนต้องไปตามคนงานในไร่มาช่วยหา แต่ผมก็เป็นคนที่ไปเจอเธออยู่แถวต้นชาที่เพิ่งลงไว้ไม่นาน พร้อมกับแมวน้อยในมือ ที่ไร่แมวเดินไปมาอยากอิสระมีข้าวให้กินที่หลังโรงครัว แต่เจ้าตัวนี้ไม่รู้แม่มันไปไหนเซย์เลยขอเอากลับบ้าน แล้วก็เลี้ยงจนอ้วนตุบกลายเป็นเจ้านายของบ้าน วัน ๆ เอาแต่นอนแล้วก็กิน ผมเห็นความเป็นไปของมันอยู่บ้างผ่านโซเชียลของเธอ
"พี่เมฆนั่น ๆ แสงเริ่มโผล่แล้ว"
"อืม"
ตอนนี้คนที่อยากจะพาเธอมาดูแสงแรกกับไม่ได้สนใจมัน สิ่งที่ผมดูคือเธอที่กำลังตื่นเต้นกับสิ่งตรงหน้า เธอลุกขึ้นไปยืนติดกับราวเหล็กที่กั้นมองท้องฟ้าแล้วก็ยิ้ม รอยยิ้มที่ผมเห็นมาทั้งชีวิตแต่ไม่เคยรู้สึกว่ามันน่ารักจนวันนี้ ผมจะทำยังไงกับเธอดีไวกว่าความยั้งคิดในหัว
"อุ๊ย…อย่ามากอดเซย์"
"ลมแรงพี่หนาวขอกอดหน่อย"
"เสื้อก็ใส่มาจะมาหนาวอะไร"
"อย่าดิ้นเดี๋ยวตกลงไปทั้งคู่"
"ก็ปล่อยสิ"
"อยู่นิ่ง ๆ ดูข้างหน้าเร็วไม่อยากถ่ายรูปไว้หรอ"
"…"
คนหน้ามึนที่เอาตัวเข้ามากอดจากด้านหลัง ฉันก็รู้นะว่าดิ้นไปก็สู้อะไรเขาไม่ได้ จากที่เราแค่เคยยืนข้างกันตอนนี้พอเขามากอดทำให้ฉันรู้ว่าเขาตัวสูงใหญ่แค่ไหน ฉันกลายเป็นคนตัวเล็กไปเลยเมื่ออยู่ในอ้อมกอดเขา แต่ด้วยความชอบถ่ายรูปฉันเลยรีบหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายแสงแรกโดยที่ยอมให้เขากอดอยู่แบบนั้น
"ฟอด…หอม"
"อื้อ"
"อุ่นจัง"
"พอเลยหนวดทิ่มเซย์…เจ็บ"
"อ่า"
น่ารักชะมัดผมกลายเป็นคนแบบนี้เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ อยากกอดอยากหอมอีกอยากอยู่แบบนี้ แต่ต้องยอมปล่อยมือเพราะคนงานของที่นี่เริ่มเดินออกมาทำหน้าที่ของตัวเองแล้ว คาเฟ่ของเพื่อนพ่อผมเปิดเช้ามากผมเลยหยิบเก้าอี้ไปเก็บที่เดิมข้าง ๆ แล้วก็พาเซย์เดินลงกลับไปที่รถ ขับรถพาไปตลาดเช้าเล็ก ๆ แถวไร่เพื่อให้เธอเที่ยวเล่น หรืออาจจะเจอของที่อยากกินบ้าง
"เซย์ไม่ได้เอากระเป๋าตังค์มา"
"พี่จ่ายให้จะกินอะไร"
"งบเท่าไหร่"
"ไม่อั้น"
"แหม๋นายหัวช่างใจดี"
.
.
"นายหัวเมฆไม่เจอตั้งนานหล่อขึ้นมากนะ"
"สวัสดีครับ"
"แล้วนี่ใครแฟนรึ…น่ารักน่าเอ็นดู"
"แฟนครับ"
"พี่เมฆ!!"
"เอาขนมไปฝากนายแม่ด้วยสิบอกป้าฝากนะ"
"ขอบคุณแทนคุณแม่ด้วยนะครับ"
"พี่จะไปเที่ยวบอกใครว่าเราเป็นแฟนกันแบบนี้ไม่ได้"
"ทำไม"
"ก็ไม่ใช่"
"อย่าฝืนเซย์…เหนื่อยเปล่า"
"พี่ไม่เข้าใจ"
เซย์สะบัดมือผมอย่างแรงเดินกลับไปที่รถ แล้วก็ไม่ยอมพูดกับผมยันถึงบ้านก็หยิบขนมของกินที่ตัวเองเลือกมาเข้าห้องไป ผมก็งงเป็นไก่ตาตายเลยปกติพูดเรื่องนี้ไม่เห็นจะโกรธมากแบบนี้ มีแต่จะตบจะด่าผมด้วยซ้ำ
ข้อความ
Zey : ไอ้พี่เมฆสมองเป็ด
- Writer
