อาคารหวงหวัง นครเซี่ยงไฮ้ ประเทศจีน
ในนาทีที่รถลีมูซีนจากสนามบินเลี้ยวเข้ามาจอดที่โถงของอาคารหวงหวังอันยิ่งใหญ่ คชายืนรออยู่ด้วยความรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ตั้งแต่หัวจดเท้า ยิ่งเห็นวิษุวัตก้าวลงมาจากรถพร้อมด้วยสีหน้าที่เหมือนพร้อมจะบีบคอใครก็ตามให้หมดลมหายใจได้ทุกขณะเขาก็ยิ่งอยากวิ่งหนี
พนักงานบริษัทเฟอร์นิเจอร์ที่ปักกิ่งคงดีใจมากที่พายุดีเปรสชั่นลูกใหญ่ได้เคลื่อนจากปักกิ่งมาที่เซี่ยงไฮ้เรียบร้อยแล้ว
“ผมขอโทษครับบอส มาดามอี้หลินบอกไว้ว่าให้คุณ กลับมาเหยียบที่บริษัทนี้แล้วค่อยรายงานหากว่าคุณอยากได้อะไร ผมจะไม่ทำตามก็ไม่ได้เพราะท่านบอกว่าถ้าตุกติกจะแกล้งคุณให้มากกว่านี้”
คชาเช็ดเหงื่อที่ซึมบนหน้าผาก พยายามบอกถึงสาเหตุที่เขายอมฟังศิยามากกว่าเจ้านายตัวเองเพราะวิษุวัตย่อมรู้ว่ามารดาเขาเป็นคนเช่นใด
วิษุวัตฟังแล้วก็ถอนหายใจ รู้สึกปวดหัวครามครันในเมื่อเปลี่ยนแม่ไม่ได้ ก็ต้องเปลี่ยนที่ตัวเองสินะ
“ช
