กรุงเทพมหานคร ประเทศไทย
เอวิตาออกมาจากลิฟต์โดยมีก้อยเดินตามมาดูแลห่างๆ เหมือนดังเช่นทุกครั้ง ช่วงนี้ร่างกายของเธอได้พักฟื้นดีขึ้นจนเป็นปรกติแล้วอาคินเลยชวนเธอไปทานอาหารญี่ปุ่นโดยที่เขานัดเวลาไว้ว่าจะขับรถมาจอดรอที่ด้านล่างหญิงสาวเลยเดินลงมาก่อนตั้งใจว่าจะหาน้ำหวานที่คาเฟ่ด้านล่างอาคารเพื่อดื่มระหว่างรอพี่ชาย
ระหว่างที่เดินมาโทรศัพท์เธอก็ดังขึ้นตอนแรกนึกว่าพี่ชายมาถึงแล้วแต่เห็นว่าเป็นวิษุวัตเธอก็เดินไปร้านคาเฟ่ต่อพร้อมกับฟังประโยคที่เขาบอกมารัวๆ จนฟังแทบไม่ทันแต่เธอก็จับใจความออกแล้วตอบเขาไป
“อีฟดีใจนะคะที่พี่โฮปรู้ด้วยตัวเอง เพราะที่ผ่านมาอีฟพยายามบอกเท่าไหร่พี่โฮปไม่เคยเชื่ออีฟเลย” เอวิตาคุยกับคนปลายสาย ทั้งรอยยิ้มทั้งเสียงหัวเราะบ่งบอกว่าเธอมีความสุขมากจริงๆ ที่ได้คุยกับวิษุวัต
แม้ว่าที่ผ่านมาการได้คุยกับเขาทำให้อารมณ์ดีเสมอเพราะเขาตามใจและใส่ใจเธอมาตลอด หากแต่ครั้งนี้เธอสามารถยิ้มไ
