“เอาจริงๆ นะ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าฉันน่ะเผลอรักยัยเฉิ่มเชยๆ อย่างเธอตอนไหน แต่ตอนนี้รู้เพียงแต่ว่า ฉันขาดเธอไม่ได้อีกแล้ว...”
“ดาว... ไม่อยากเชื่อเลย...”
“มันเชื่อยากตรงไหนกันทูนหัว... ฉันรักเธอ...”
เขาคว้ามือเล็กขึ้นมาวางบนหน้าอกกว้างตำแหน่งเดียวกับที่หัวใจกำลังเต้นอยู่
“หัวใจของฉัน... มันอยู่ในอุ้งมือของเธอนับตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไปนะ นับดาว...”
หล่อนร้องไห้ออกมาอีกรอบ แต่ครั้งนี้มันเป็นน้ำตาแห่งความตื้นตัน ไม่ใช่น้ำตาโศกาแบบครั้งก่อน
“นี่คุณบาส... รักดาวจริงๆ เหรอคะ ไม่ได้หลอกดาวเล่นใช่ไหมคะ”
“ใครจะโกหกเรื่องนี้กันล่ะ ฮึ...”
เขากอดร่างอรชรแนบแน่น จูบหนักๆ กลางศีรษะสวยที่ปกคลุมด้วยเส้นผมนุ่มหอม
“แล้ว... คุณหมอเรณุกาล่ะคะ”
“ก็บอกแล้วไงว่าฉันกับเรไม่มีอะไรกัน ถ้าจะมีก็คงมีไปนานแล้วล่ะ”
“ตะ... แต่ว่าพี่อ้อ...”
“ไปเชื่ออะไรกับปากหอยปากปู ฮึ... เชื่อฉันไม่ดีกว่าหรือ ฉันบอกอยู่น
