5 ปีแล้วสินะที่หล่อนยอมทิ้งอาชีพที่รัก และเดินทางหนีมาอยู่ลำพังในจังหวัดที่ห่างไกลความเจริญ ชีวิตของหล่อนเต็มไปด้วความยากลำบาก เพราะนอกจากหล่อนจะท้องไม่มีพ่อแล้ว ครอบครัวก็ยังตัดหางปล่อยวัด ไม่นับญาติว่าหล่อนเป็นลูกหลานในวงศ์ตระกูลอีกด้วย
หล่อนหอบความชอกช้ำแสนสาหัสจากคนใจร้ายพวกนั้นมาหลบเลียแผลใจ และหากไม่ได้ความช่วยเหลือจากผู้ชายคนที่ชื่อ นพรัตน์ สิรินศิลป์ หล่อนก็ไม่อาจคาดเดาได้ว่าตอนนี้ตนเองกลับลูกสาวจะเป็นเช่นไร จะยังมีชีวิตและลมหายใจอยู่รอดมาจนถึงทุกวันนี้ไหม
นับดาว ดำรงรักษ์ อดีตนางพยาบาลของโรงพยาบาลยักษ์ใหญ่ในเมืองหลวงนั่งเหม่อลอยมองออกไปยังทุ่งหญ้ากว้าง
แม้วันเวลาจะผ่านมานานถึงห้าปีแล้ว แต่ความเจ็บปวดที่ได้รับจากความใจร้ายของผู้ชายที่เป็นเจ้าของใบหน้าเทพบุตรคนนั้น ยังคงฝังแน่นอยู่ภายในใจ
หล่อนไม่เคยลืมเขา...
มือเล็กดึงแว่นตาหนาออกจากใบหน้า และป้ายน้ำตาทิ้ง ริมฝีปากอิ่มเต็มสั่
