เพียงออเดินทางมาถึงสนามบินพร้อมกับเชอเอม แต่ท่าทางของหล่อนเงียบขรึมจนน่าแปลกใจ
“เพียง... ทำไมหน้าเศร้าๆ ล่ะ นี่เรากำลังจะไปเที่ยวกันนะ”
เชอเอมที่ฉีกยิ้มตลอดเวลาอดที่จะถามเพื่อนสนิทไม่ได้
“เปล่าจ้ะ เพียงก็แค่คิดถึงแม่น่ะ”
“ไปแค่เดือนกว่าๆ เอง เดี๋ยวเราก็กลับแล้ว ถ้าคิดถึงน้าเพ็ญก็วีดีโอคอลหาสิ ไม่ยากเลย”
“จ้ะ”
หล่อนพยายามสุดความสามารถที่จะร่าเริง แต่หัวใจมันปวดหนึบ จนทำอย่างที่ต้องการไม่ได้ แค่ไม่ร้องไห้ออกมาก็ดีแค่ไหนแล้ว
“งั้นก็ยิ้มหน่อยสิ ยิ้มกว้าง ให้เหมือนว่าเรากำลังจะไปเที่ยวกันน่ะ”
“จ้ะ”
เพียงออฝืนยิ้ม แต่รอยยิ้มมันก็ยังคงเศร้าหมองไม่ต่างไปจากเดิม
“ไม่เห็นจะสดใสเลย นี่ดูฉันนะ ต้องยิ้มแบบนี้ ดูสิ ยิ้มแบบเห็นฟันทุกซีกน่ะ นี่ไง...”
เชอเอมร่าเริงเสมอ แถมยังคิดบวก มองบวก จึงยิ้มสดใส ตรงกันข้ามกับหล่อนที่ทุกข์แสนทุกข์เพราะความอาจเอื้อมไปรักผู้ชายที่สูงส่งกว่า ทำให้ไม่อาจจะยิ้มอ
