เหตุการณ์เมื่อคืนผมไม่รู้จะใช้คำว่าแตกสลายได้มั้ยมันหนักเกินไปสำหรับช่วงเวลานั้นหรือเปล่า เพราะมันคือช่วงเวลาที่ผมคิดว่ามันเจ็บเจียนตาย เจ็บจนถึงที่สุดแล้ว แต่พอตื่นขึ้นมาในอีกวัน ผมกลับพบว่ามันสามารถเจ็บปวดได้มากกว่าเดิมอีกหลายเท่า และไม่รู้เลยว่าเช้าของวันถัด ๆ ไป มันจะต้องเจ็บปวดมากกว่าเดิมอีกหรือเปล่า
“เมื่อคืนไม่มีอะไรแน่ใช่มั้ย ทำไมมึงตาบวมขนาดนี้”
พายุเอื้อมมาจับคางผมไปจ้องดูอย่างจับผิด
“ไม่มีอะไรจริง ๆ เรานอนไม่หลับเลยลุกมาเล่นเกมถึงเช้าสภาพก็เลยเป็นแบบนี้”
ผมรีบพูดโกหกเพื่อให้พวกเพื่อน ๆ สบายใจ
“แล้วมึงหลบตากูทำไม”
พายุยังคงเค้นผมอย่างเอาเป็นเอาตาย ผมโกหกบ่อยซะที่ไหนกันล่ะครับ เวลาโกหกทีไรผมก็ชอบมีพิรุธให้จับได้ตลอด
“ไหนสัญญากันว่าจะไม่มีความลับไงวะไอ้ภีม”
เฟียสเดินเข้ามานั่งเก้าอี้จ้องหน้าคาดคั้นคำตอบจากผมอีกคน
ผมรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก เมื่อเพื่อน ๆ ต่างมาเค้นเอาความ
