“ใครเป็นอาอินของเธอ” น้ำเสียงเย็นชา แต่ใจเอ็นดู หนุ่มน้อยโตเร็วชะมัด แถมโตมาดีงาม ทั้งหล่อทั้งล่ำ แถมนิสัยมาดแมนอีกต่างหาก หากไม่ใช่หลานของศัตรู เธออาจผ่อนคลายกว่านี้
“อ้าว เมื่อก่อนอาอินยังกอดยังหอมผมอยู่เลย”
เด็กหนุ่มทำหน้าเจ้าเล่ห์ ไม่ทำหน้าดุเหมือนตอนเจอกันที่ร้านกาแฟแล้ว
“นี่!” แล้วทำไมเธอต้องรู้สึกเขินอายกับการพูดเย้าหยอกของเด็กมันด้วยล่ะ “นั่นมันเมื่อสิบกว่าปีที่แล้วย่ะ ตอนนั้นนายยังหกเจ็ดขวบอยู่เลย สถานการณ์ตอนนั้นกับตอนนี้ไม่เหมือนกันแล้ว ฉันไม่ใช่อาอินของนายแล้ว”
“งั้นเป็นอาไม่ได้ ก็เป็นน้าแล้วกันนะครับ” เจ้าหนุ่มสุดทโมน แถมมีแววกะล่อนนิด ๆ อีกต่างหาก ทำเอาเธอลืมไปเลยว่าเขาเด็กกว่าเธอเกือบยี่สิบปีแน่ะ “นี่ครับ ผมซื้อของมาฝากน้าอินด้วย”
เด็กหนุ่มยื่นถุงกระดาษใบเล็กให้เธอ หญิงสาวรับของมาเปิดดูแล้วถึงกับแปลกใจ
“เอ๊! ตุ๊กตาชินนาม่อนโรลนี่นา”
“เห็นน้าอินเคยโพสในเฟสว่าอยากได้
