เมื่อถึงห้องตรวจของเขาก็รีบวางเธอลงก่อนจะหันไปปิดประตูห้องด้วยเสียงที่ดังกว่าปกติ เหม่ยหลินยังไม่กล้ามองหน้าเขาจนถึงตอนนี้ เธอแค่แวะทักทายหมอโจวซึ่งเขาเองก็รู้จักแต่ก็เข้าใจที่เขาโมโหเพราะว่าเธอเป็นคู่หมั้นของต้าเว่ย
“นี่ยาของคุณ กินตามเวลาที่ระบุเอาไว้”
“แล้วของอาหงละคะ แล้วฉันต้องไปจ่ายค่ารักษาที่ไหน”
“ผมจัดการให้เรียบร้อยแล้วเรื่องนั้นไม่ต้องถามมาก จากนี้ไปก็พักอยู่แต่ที่บ้านจนกว่าข้อเท้าจะหายดีแล้วอย่าออกมาเดินเพ่นพ่านข้างนอกหาเรื่องเจ็บตัวอีก”
“เดินเพ่นพ่าน ฉันไม่ใช่ลูกแมวสักหน่อย เอาแต่พูดแบบนี้อยู่ได้”
“ลู่เหม่ยหลิน! นี่ยังไม่สำนึกอีกงั้นเหรอ”
เธอเองก็เริ่มโมโหขึ้นบ้างแล้วเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่มีทีท่าว่าจะดุลดลงเลยทั้ง ๆ ที่เธอยังไม่ทันได้ทำอะไรที่เสื่อมเสียหรือผิดกับเขาเลยด้วยซ้ำ
“คุณหมอคะ ฉันว่าคุณระงับอารมณ์เอาไว้สักหน่อยเถอะค่ะ ฉันกับหมอโจวก็แค่ทักทายตามประสาคนรู้จักกันแค
