พ่อแม่ของเหม่ยหลินแอบยิ้มก่อนที่พ่อลู่จะเป็นคนบอกเขาเอง และเมื่อเห็นว่าต้าเว่ยที่อุ้มเหม่ยหลินขึ้นไปที่ห้องด้วยตัวเองก็ทำให้ทั้งคู่หันมามองด้วยความคิดเดียวกัน
“ตอนที่ผมได้ยินคุณบอกทางโทรศัพท์ก็ไม่เชื่อจนได้มาเห็นกับตา”
“นั่นสิคะ ตอนนี้ดูเหมือนว่าต้าเว่ยจะเป็นฝ่ายตามอาหลินเสียมากกว่าด้วยค่ะ ฉันรับสายของต้าเว่ยที่โทรมาจนไม่อยากรับแล้วเพราะลูกเอาแต่หลบเลี่ยงเขา จากนี้คงไม่ทำแบบนั้นแล้ว”
“ก็ยังดีที่ไปได้ดีละนะ”
“แล้วเรื่องยาที่จะส่งให้กองทัพละคะ”
“เฮ้อ นี่แหละที่ยังน่าเป็นห่วง เรือสินค้าติดมรสุมมาตามกำหนดเดิมไม่ได้หากว่าพายุยังไม่สงบคงจะล่าช้าไปอีกนานเลยผมเลยต้องลงไปด้วยตัวเอง ยังไงก็ฝากคุณดูแลที่บ้านด้วยนะผมคงไปหลายวัน”
“ได้ค่ะคุณไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ ถึงยังไงเรื่องข้อตกลงกับกองทัพก็คงไม่น่าห่วงแล้ว ตอนนี้ค่อย ๆ คิดเถอะค่ะ”
“อืม”
ห้องของเหม่ยหลิน
เมื่อเขาอุ้มเธอเข้ามาในห้องก็ค่อย ๆ วา
