“คุณ…”
ต้าเว่ยก้มลงจูบคนข้าง ๆ ซึ่งเมื่อได้สัมผัสกลิ่นกายเธออีกครั้งก็พลันทำให้เขาใจเย็นลงได้อย่างน่าประหลาด ทั้งความโกรธที่เก็บมาจากที่บ้านและความหึงหวงเธอก็พลันลดลงไปได้อย่างไม่น่าเชื่อ
“รีบไปรีบมา ผมจะรออยู่ที่ห้องพัก”
“จริงสิ นี่ค่ะเสี่ยวหลงเปาฉันทำเมื่อเช้านี้คิดว่าคุณคงยังไม่ได้กินข้าวเช้ามาก็เลยเอามาเผื่อค่ะ”
“คิดว่าจะไม่ได้กินเสียแล้ว งั้นผมจะเอาไปกินที่ห้องรอคุณก็แล้วกันนะ”
เหม่ยหลินยิ้มให้เขาก่อนจะเดินไปที่ตึกข้าง ๆ ตึกของเขา เมื่อเข้ามาที่ห้องพักก็เริ่มเปลี่ยนชุดและสวมเสื้อกาวน์ซึ่งวันนี้เขาเข้ามาเพียงแค่ตรวจคนไข้ที่ยังนอนพักอยู่เท่านั้นเพราะตอนเที่ยงเขาก็จะกลับออกไปกับเหม่ยหลินเพื่อไปพบนายหน้าที่เธอขอให้เขาช่วยเมื่อวันก่อน
“คุณพอจะรู้จักคนที่ทำอาชีพนายหน้าไหมคะ”
“นายหน้าเหรอ นายหน้าแบบไหนกันล่ะ เหมือนกับพนักงานขายแบบนี้หรือเปล่า”
“ประมาณนั้นค่ะ แบบว่าคนที่รับหาคนซื้อของ
