"เวลาเธอป่วยแล้วขี้อ้อนขนาดนี้เลยหรอ?" เขาก้มถามแฟนสาวที่นอนหนุนตักอยู่ ฝ่ามือหนาพลางลูบศรีษะทุย มุมปากหยักเหยียดออกอย่างเอ็นดูในความน่ารักปนขี้อ้อนของมิวเรย์
"อื้อ~ " แทนที่เธอจะตอบแต่กับส่งเสียงในลำคอออกมาเบาๆ พลางจับมือหนาของแฟนหนุ่มมากุมไว้ราวกับกลัวเขาจะหายไปไหน
ตะวันเริ่มจะลาลับหายลงกลางทะเล มีความมืดเข้ามาปกคลุมแทน เสียงเกลียวคลื่นซัดสาดกระทบเข้าหาชายฝั่งทะเล บวกกับความเย็นจากเครื่องปรับอากาศปลุกให้มิวเรย์ที่นอนอยู่นั้นตื่นขึ้น เธอนั่งพิงหัวเตียงพร้อมกับสมองอันหนักอึ้ง ดวงตาคู่สวยกวาดมองหาแฟนหนุ่มที่ตอนนี้หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้
"ตื่นแล้วเหรอ?"
"ไปไหนมา?"
"นี่ไง ทำข้าวเย็นให้"
"ไม่หิวเลยอ่ะ" คนตัวเล็กเริ่มทำตัวงอแง ใบหน้าสวยหวานอ่อนล้าเพราะพิษไข้มองแฟนหนุ่ม
"ไม่หิวก็ต้องกิน กินสักหน่อยก็ยังดีจะได้มีแรง"
"ต้องกินจริงๆใช่ไหม?"
"อืม ไหนดูซิตัวหายร้อนยัง" เขาเอาหลังมืออังหน้าผากเ
