'ไม่มีเลขหมายที่ท่านเรียกกรุณาติดต่อใหม่อีกครั้งค่ะ...'
ประโยคเดิมซ้ำๆในสมาร์ทโฟนเครื่องหรูทำกองพลถอนลมหายใจหนักๆออกมาอย่างหัวเสีย เขาโทรหามิวเรย์เกือบยี่สิบสาย แทนที่เธอจะรับสายกลับมีแค่ประโยคนั้นวนซ้ำไปมา
"เป็นไงบ้างวะ?" วินเซนต์ถามกองพลที่ทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ
"ปิดเครื่องวะ"
"กูเป็นห่วงมิวมันวะ ไม่รู้มันไปไหน นี่ก็ดึกมากแล้วแถมฝนก็เสือกมาตกอีก" เจ้าขุนเสริมพลางหันหน้ามองออกไปนอกระเบียง จิตใจของพวกเขาตอนนี้ร้อนรน กลัวว่ามิวเรย์จะเป็นอันตราย ยิ่งฝนตกหนักแบบนี้ก็ยิ่งเป็นห่วง
"กูจะไปตามหามิว" โจโฉที่นั่งเงียบอยู่นานพูดและลุกพรวดพราดขึ้น ทั้งหมดมันเป็นความผิดของเขา ที่มิวเรย์หายไปก็เป็นเพราะเขาคนเดียว ถ้ามิวเรย์เป็นอะไรไปเขาจะไม่มีวันให้อภัยตัวเองอีกเลย
"มันอันตรายนะเว้ย ฝนก็ยังตกอยู่ เดี๋ยวมึงก็เกิดอุบัติเหมือนคราวก่อนอีก" กองพลเดินเข้าไปขวางหน้าเพื่อนรัก
"แล้วมึงจะให้กูนั่งรอให้มิวให
