ฉันเป็นรักแรกของนายเหรอ
508 Words
“บ้านติดกัน...หมายถึงบ้านฉันกับบ้านนายเหรอ”
“บ้านจ่าสมหมายไง” เขาบอก
“โอ๊ะ!” ฉันตาเหลือก จำขึ้นมาได้ทันที ใช่แล้ว ฉันเคยรู้จักหมาตัวหนึ่งเมื่อห้าปีที่แล้ว “งั้นนายก็คือ...”
“แบล็ก! ใช่ ผมคือแบล็ก! คุณเป็นคนตั้งชื่อให้ผมเองนะฟ้า...ผมดีใจมากเลยที่ได้เจอคุณอีกครั้ง”
“เจ้าแบล็กนี่เอง” ฉันดีใจมากจนลืมตัว โผเข้าไปสวมกอดมันไว้แน่น “โตขึ้นเยอะเลย ฉันนึกแล้วทำไมนายดูคุ้นๆ เจ้าแบล็กของฉันนี่เอง”
“อืม” เจ้าแบล็กครางเบาๆอย่างมีความสุข พร้อมกระดิกหางไปมา “ใช่ ผมเป็นของคุณ”
เมื่อได้ยินน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ ฉันถึงรู้ตัวว่าเจ้าแบล็กไม่ใช่เด็กน้อยเหมือนตอนนั้นแล้ว ตอนนี้เขาโตเป็นหนุ่มและเต็มไปด้วยความหื่น
“เอ่อ...” ฉันผละตัวออกแล้วถอยห่างจากเขาหนึ่งก้าวเพื่อไว้เชิง “แล้วนาย...กลับมาที่บ้านได้ยังไง”
“ผมจำทางได้ดี จำกลิ่นจำทุกอย่างได้ โดยเฉพาะกลิ่นคุณ ผมเคยเห็นคุณที่กองกราบครั้งหนึ่งด้วยนะ แต่ไม่กล้าเข้าไปทัก กลัวคุณจะตกใจ”
“แน่ล่ะ เป็นใครก็คงตกใจ” ฉันแสร้งทำเป็นไว้ตัว ทั้งที่รู้สึกอายต่อสายตาของหมาเจ้าเล่ห์ ที่เอาแต่จ้องมองฉันอย่างมีความหมาย “แล้วจ่าสมหมายเป็นยังไงบ้างล่ะ ตั้งแต่แกย้ายบ้านไปเมื่อห้าปีก่อน ฉันก็ไม่เคยได้ข่าวแกอีกเลย”
“จ่าแกเสียไปเมื่อปีที่แล้ว ตอนนี้ผมอยู่กับตำรวจอีกคน พอรู้ว่าจะต้องมาทำงานแถวนี้ ผมดีใจมากเลย เพราะผมคิดถึงบ้านเก่าและคิดถึงคุณมาก พอได้โอกาส ผมก็ตรงมาหาคุณเลย...ผมแอบหนีงานมาล่ะ”
“แต่ในข่าว นายวิ่งตามคนร้ายเข้าป่าไปนี่ แล้วก็โดนยิงด้วย”
“ผมก็วิ่งตามไปจริงๆนั่นแหละ แล้วก็โดนยิงกลับมาหลายนัด แต่ผมกระโดดหลบทัน เลยซ่อนตัวอยู่ในโพรงหินจนพวกคนร้ายมันหายไปอีกทาง ผมถึงออกจากที่ซ่อนแล้วตรงมาที่สวนสาธารณะท้ายหมู่บ้านของเรา แล้วก็ตรงมาที่บ้านคุณ...แวะมาดูว่ารักแรกของผมเป็นไงบ้าง คุณยังสวยน่ารักเหมือนเดิมเลยเฟื่องฟ้า”
เขาเล่าเป็นตุเป็นตะ ทำฉันอึ้งไปหมด...
“ตอนนี้คนเค้าคิดว่านายตายไปแล้ว”
“ดีเลย”
“คิดจะอู้จริงๆใช่มั้ยเนี่ย”
เจ้าแบล็กทำตาอ้อน พยักหน้าหงึกๆ “ผมได้รับบาดเจ็บนะ”
ฉันส่ายหน้าระอาใจ “รู้แล้ว”
“คุณจะไม่ช่วยผมเหรอ”
“ฉันควรจะโทรแจ้งตำรวจว่านายยังมีชีวิตอยู่ และฉันควรจะพานายไปรักษาที่โรงพยาบาลด้วย”
เจ้าแบล็กส่ายหน้า “ขอร้องล่ะ ผมอยากพักร้อนสักพัก คุณช่วยผมหน่อยไม่ได้เหรอ ตั้งแต่ผมรับราชการมาสามปี ผมไม่เคยได้พักเลย”
- Writer
