“อะไรนะคะ…” เหมือนประสาทการรับฟังจะเพี้ยนขึ้นมาเสียดื้อๆ
การกระทำที่เปลี่ยนไป คำพูดที่เปลี่ยนตาม วันนี้เป็นวันอะไรกันนะ ดวงดาวมีการโยกย้ายส่งผลให้ชีวิตของเธอมันดีขึ้นหรือมีอะไรเกิดขึ้นกันแน่
“เรียกฉันว่าแม่สิ…จัสมิน” คุณลัลนาคลี่ยิ้มบางๆ แค่เห็นว่าคนทั้งสองคนมองท่านด้วยสายตาที่แปลกไป มีความดีอกดีใจซ่อนอยู่ในนั้น เพียงแค่รู้ว่าท่านเองก็สำคัญจนมีคนแคร์ความรู้สึกอยู่บ้าง แค่นั้นคนแก่ก็ดีใจแล้ว
“มิน…” ลภัสส่งสัญญาณให้คนที่ตกอยู่ในภวังค์ กลับคืนสู่โลกแห่งความเป็นจริงอีกครั้ง ลภัสยิ้มให้ในขณะที่จัสมินพยักหน้ารัวๆ
“ค่ะ…คุณแม่”
“ก็แค่นั้นแหละ” สิ้นคำนั้น ลภัสดันตัวเข้าไปกอดมารดาของตัวเองทันที
“ผมรักแม่นะครับ รักแม่สุดหัวใจ” หัวใจของคุณลัลนาพองโต
“เรานี่ก็นะ อ้อนแม่เหมือนเด็กๆ เลย”
“ก็ผมรักแม่จริงๆ นี่ครับ” ลภัสกระชับวงแขนแน่นขึ้น น้ำตาแทบรื้นเมื่อมือของคนเป็นแม่ลูบตัวของเขาเบาๆ เต็มไปด้วยค
