บำเรอรักคนไร้หัวใจ

ด้วยเพราะอยากอยู่เคียงข้าง อยากมีโอกาสใกล้ชิดเขา ทำให้เธอยอมอยู่ในสถานะนี้ ไม่มีตัวตน ไม่สามารถบอกคนอื่นได้ สิ่งที่เธอทำได้ก็คือไขว่คว้าความสุขที่เขามอบให้ ไม่รู้ว่าเธอจะได้อยู่ตรงนี้ไปถึงเมื่อไหร่ แต่เธอก็ยังดีใจที่อย่างน้อยเธอได้มีความสุขกับคนที่เธอแอบรักมาตลอดหลายปี เสียงคีย์การ์ดเปิดประตูทำให้ชายหนุ่มยกยิ้มเล็กน้อย เขารู้ทันทีว่าศิริกัญญามาถึงแล้ว ด้วยความสัมพันธ์ที่ต้องปกปิด เขาจึงไม่กล้าไปรับเธอ เพราะกลัวว่าจะมีใครเห็นเขา ยิ่งตอนนี้โซลเชี่ยลล้ำหน้าไปไกลมาก หากว่ามีใครสามารถเก็บรูปหลุดระหว่างเขากับเธอได้ มันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ขึ้นมาทันที ดังนั้นเขาก็เลยต้องป้องกันตนเองทุกวิถีทาง เพราะเขาไม่อยากให้ใครรู้ว่าเขาข้องเกี่ยวกับผู้หญิงที่ไม่มีอะไรเหมาะสมกับเขาเลย “ขอโทษนะคะที่กัญญามาช้า” ศิริกัญญาเอ่ยออกมาอย่างน่าสงสาร เธอทั้งเหนื่อยจากการทำงาน แล้วยังต้องรีบมาที่นี่เพื่อสนองความต้องการของชายที่ไม่เคยเห็นค่าของเธอเลย “ทำไมต้องขอโทษล่ะ ในเมื่อเธอไม่ได้ตั้งใจให้มันช้านี่นา” องศาเอ่ยด้วยรอยยิ้ม นี่คือสิ่งที่ทำให้เขายังให้ศิริกัญญาอยู่ในฐานะนี้ เพราะเธอเป็นคนที่เจียมตัว และไม่เคยเอ่ยขออะไรมากกว่าที่เขาให้ ทำให้เธอและเขาอยู่ในความสัมพันธ์นี้มาตั้งหลายปี โดยที่ไม่มีใครรู้เรื่องนี้เลย “ก็คุณองศาต้องรอนี่คะ” หญิงสาวเถียงทั้งที่ยังก้มหน้างุดอยู่ ชายหนุ่มอยู่ในชุดคลุมเวอซาเช่เดินเข้ามาร่างบางก่อนจะเชยคางมนขึ้นมาแล้วจุมพิตหนักๆ ลงที่ริมฝีปากบางที่ทำท่าจะเถียงเขา เพียงแค่สัมผัสจากชายหนุ่มเท่านั้นก็ทำให้หญิงสาวถึงกับสั่นไปทั่วทั้งร่าง ไม่ว่าจะนานแค่ไหน หญิงสาวก็ไม่เคยคลายความตื่นเต้นเมื่อต้องมีสัมพันธ์กับเขา “โทษฐานที่หัดเถียงฉัน” องศาลงโทษอย่างไม่จริงจังนัก แต่บทลงโทษนี้เล่นเอาคนตัวเล็กสั่นไปทั่วทั้งร่างเลยทีเดียว “พูดความจริงก็หาว่าหัดเถียง” ศิริกัญญายังบ่นอุบอิบ ไม่ได้เกรงชายหนุ่มแต่อย่างใด “ยังอีก ยังไม่หยุดอีก เดี๋ยวก็ลงโทษตรงนี้ซะเลย” องศายิ้มอ่อนส่งให้หญิงสาว ไม่ว่าเธอจะทำอะไรมันก็น่ารักไปหมดในสายตาของเขา เสียอย่างเดียวเธอเกิดมาในครอบครัวที่ไม่มีชาติตระกูล ไม่อย่างนั้นเธอคงเป็นตัวเลือกแรกที่เขาเลือกเธอมายืนเคียงข้างกายเขา