ตรึงรักมนตรากาล

คู่หมั้นคู่หมาย

ตอนที่ 6

คู่หมั้นคู่หมาย

"ข้าไม่เป็นอะไรแล้ว ขอบคุณพี่สิงห์มาก"

การะเกด มองว่าที่เจ้าบ่าวของตน ก่อนจะผ่อนลมหายใจออกมา เมื่อเห็นสีหน้าหล่อสะอาดที่ฉายด้วยแววกังวลอย่างเห็นได้ชัด

กำนันสิงห์ ถือเป็นเพื่อนเก่าแก่ที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก ด้วยเป็นเหลนของขุนยอดตระกูลเก่าแก่แห่งอำเภอท่าตะมะ และเป็นคู่ค้าที่ทำหลากหลายธุรกิจในแถบลุ่มแม่น้ำมูล อีกทั้งยังเป็นลูกศิษย์ลูกหาของพ่อครูไกรศร ความคุ้นเคยที่มีมาเนิ่นนาน ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นใจเสมอเมื่อได้เจอหน้ามิตรสหายท่านนี้

เขาอายุมากกว่าเธอสองปี การะเกดจึงเรียกเขาว่าพี่ และเมื่อผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายได้พูดคุยเกี่ยวกับการหมั้นหมายเพื่อเชื่อมโยงสองตระกูลใหญ่ของอีสานใต้ เธอจึงเห็นด้วยกับการแต่งงานในครั้งนี้

ทว่าตอนนี้การะเกดรู้สึกสับสนในใจยิ่งนัก หลังจากเหตุการณ์ที่ผ่านมาในไม่กี่วันนี้

"พี่ไม่รู้ว่าเอ็งเจอะเจออะไรมาบ้างแต่นั่นไม่สำคัญดอก แค่เอ็งกลับมาอย่างปลอดภัย ก็คือสิ่งสำคัญที่สุดสำหรับพี่แล้ว"

ร่างสูงโปร่งย่อกายลงนั่งข้างๆสาวคนรัก คล้ายจะรู้ว่าอีกฝ่ายคิดอะไรอยู่ "อย่ากังวลเกี่ยวกับเรื่องอะไรเลย หากสิ่งที่เอ็งเจอมามันทำให้ลำบากใจ ไม่ต้องเล่าให้พี่ฟังก็ได้ ขอให้รู้ว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นพี่ก็ยังรักและหวังดีกับเอ็งเสมอ"

ถ้อยคำที่แสนอ่อนโยนนั้น กลับทำให้การะเกดรู้สึกผิดยิ่งขึ้นไปอีก ริมฝีปากสวยเม้มเข้าหากันแน่น เมื่อคิดว่าตนไม่เหมาะสมที่จะเป็นคู่ครองของผู้ชายที่ช่างแสนดีและชาติตระกูลสูงส่งเช่นนี้ คิดแล้วเธอก็แสนจะรังเกียจ ไอ้จเร ผู้ชายที่แสนระยำคนนั้น

"พี่สิงห์ บางทีข้าอาจจะไม่เหมาะสมกับท่าน หากท่านจะยกเลิกงานแต่งกับข้าก็ไม่เป็นไรดอก เพราะตอนนี้ก็เลยกำหนดวันไปแล้ว เรื่องสินสอดทองหมั้นนั้นข้าจะให้พ่อข้าชดเชยให้ตามสมควร ท่านมิต้องกังวลเรื่องอันใด"

หญิงสาวตัดสินใจเอ่ยไปตามตรง ตอนนี้เธอไม่มีกะจิตกะใจจะคิดถึงเรื่องใดทั้งนั้น เธออยากรู้ว่าไอ้ผู้นั้นมันเป็นใคร และการที่มันทำอย่างนี้มันต้องการสิ่งใดกันแน่

"ไม่... ยังไงพี่ก็จะแต่งงานกับเอ็ง พี่บอกแล้วไงว่าพี่ไม่สนใจว่าเอ็งจะเจออะไรมา เอ็งจะลืมมันไปก็ได้และต่อไปนี้จะไม่มีใครมาทำร้ายเอ็งได้อีก ส่วนเรื่องฤกษ์ยามพี่จะคุยกับอีกทีเพื่อหาฤกษ์ยามใหม่ให้เราสองคนได้แต่งงานกันเร็วที่สุด"

สุรเสียงหนักแน่นนั้น ทำให้การะเกดเงยหน้าขึ้นจ้องมองอีกฝ่าย เธอมองเห็นความมุ่งมั่นในแววตาคมเข้มนั้น จึงถอนหายใจออกมา

"พี่สิงห์ ข้าขอบคุณสำหรับความหวังดีของท่าน แต่ข้ายังไม่อยากแต่งงานในเร็ววันนี้ ข้าอยากจะสะสางอะไรบางอย่างที่ค้างคาในใจได้โปรดให้เวลาข้า หากท่านรอไม่ได้ ข้าก็ไม่โกรธเคืองแต่อย่างใด"

กำนันสิงห์ ชะงักไปเพียงคู่ เมื่อได้ยินถ้อยคำจากคนรักสาว แม้เขาจะได้ยินข่าวลือบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับการหายตัวไปของการะเกด อีกทั้งยังได้ยินการพูดคุยของว่าที่พ่อตาและพ่อครูไกรศร แต่เขาไม่อยากจะสนใจมากนัก ต่อให้นางเจอะเจออะไรมา เขาก็ต้องการนางมาเป็นภรรยาเคียงข้างกายแต่เพียงผู้เดียว

"ได้ซิ พี่รอเอ็งได้เสมอ ในเมื่อที่ผ่านมาพี่ก็รอเอ็งมาตลอดตั้งแต่เด็ก หากเป็นความปรารถนาของเอ็ง ใยพี่จะรอต่ออีกไม่ได้เล่า ...การะเกด"

มือหยาบยกขึ้นปัดปรอยผมเล็กๆที่ระข้างแก้มเนียน ทัดบังใบหูขาวให้หญิงสาวอย่างอ่อนโยน ใบหน้าหล่อสะอาดโน้มไปใกล้ เขาอยากทำมากกว่านั้นทว่ามือเล็กด้านหน้ารั้งมือเขาไว้ก่อน

ด้วยที่ผ่านมาเขาได้เว้นระยะห่างและให้เกียรตินางมาตลอด เฝ้ารอคอยให้ถึงเวลาที่จะได้เข้าร่วมหอด้วยกัน

"ฉันขอบคุณพี่สิงห์มาก ที่เข้าใจ ขอบคุณจริงๆ"

แววตาของการะเกดทอแสงอ่อนลง และขยับกายออกห่าง เธอไม่อยากให้ตัวเธอไปเปรอะเปื้อนกับร่างกายที่แสนบริสุทธิ์ของผู้ชายตรงหน้า

เธอไม่เหมาะกับเขาเลยสักนิด เขาควรไปเจอผู้หญิงที่เหมาะสมกับเขา

"ช่วงระหว่างนี้พี่จะส่งคนของท่าตะมะ มาเสริมคนของท่านเพลิงด้วย หากจะไปไหนมาไหนให้มีคนคุ้มกันตลอด และไม่ต้องคิดมาก ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พี่จะอยู่เคียงข้างเอ็งเสมอ"

และระหว่างนี้ เขาก็อยากรู้เหมือนกันว่าไอ้เหี้ยนั่น

.... มันเป็นผู้ใดกัน?

หลังกำนันสิงห์กลับไปแล้ว การะเกด ก็ลงมาอาบน้ำชำระล้างร่างกายด้วยน้ำอุ่นในโอ่งดินที่พ่อครูไกรศรได้ทำพิธีไว้ให้ หญิงสาวมองเห็นสายสิญจน์ระโยงระยางอยู่รอบบ้านตั้งแต่ทางเดินมาจากห้องนอนตรงระเบียงบันไดและรั้วรอบบ้านทั้งหมด เข้าใจว่าตอนนี้ทั้งพ่อครูไกรศรและพ่อเพลิงกำลังทำพิธีเพื่อปกป้องเธอจากอะไรบางอย่าง

หญิงสาวใช้เวลาอาบน้ำนานพอสมควร น้ำในโอ่งมีสีเหลืองอ่อนๆด้วยเป็นน้ำมนต์ที่ทำพิธีกรรมและใส่ขมิ้นโรยด้วยดอกมะลิ กลิ่นหอมอ่อนๆนั้น ทำให้เธอรู้สึกเพลิดเพลินยิ่งนักจึงอ้อยอิ่งอยู่อย่างนั้นเนิ่นนาน

เสียงนกที่บินมาและเกาะบนกิ่งไม้เหนือห้องน้ำ สร้างความรู้สึกผ่อนคลายให้กับเธอ การะเกดค่อยๆใช้ขันตักน้ำในโอ่งราดลงบนผิวขาวเนียนละเอียดดั่งกระเบื้องเคลือบ และเมื่อเห็นรอยจ้ำแดงบนผิวบางจุด สองแก้มของเธอก็พลันผ่าวร้อนขึ้นมา

"บ้าเอ้ย!"

การะเกดสบถออกมาเบาๆ แม้เรื่องที่ผ่านมาราวกับความฝัน ทว่าร่องรอยบนผิวกายของเธอ เป็นการยืนยันว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นเป็นความจริง

ทั้งการหายตัวไปเกือบสองเดือนของเธอ และการที่เธอมีอะไรกับผู้ชายคนนั้นรวมเป็นเรื่องจริง ทั้งน้ำเสียงแหบห้าวของเขา ที่ยังคงดังก้องอยู่ในโสตประสาทของเธอ

"จดจำไว้การะเกด ....ว่าข้าคือผัวของเจ้า"

****************