สะดุดรักมาเฟียร้าย

หึง...แรง

กวินอาบน้ำออกมาเห็นว่าม่านฟ้านอนหลับอยู่บนเตียงห่มผ้าซะมิดโผล่มาแค่จมูกกับศรีษะ ด้วยความเหนื่อยล้าพอล้มตัวลงนอนเธอก็หลับแบบปิดสวิตช์ไปเลย

"ห่มผ้าขนาดนี้หายใจออกไหม"

เขาบ่นคนเดียว กวินล้มตัวลงนอน อีกซีกของเตียง ม่านฟ้านอนหันหลังให้เขาส่วนตัวเองนอนจนชิดขอบเตียงของอีกฟั่ง แถมยังเอาหมอนข้างมากั่นไว้ตรงกลาง กวินยิ้ม

"หมอนแค่นี้มันจะช่วยอะไรได้"

เขาค่อยๆขยับเข้าไปใกล้เธอ

ที่ละนิด

ใกล้อีก

ใกล้อีกนิด

จนได้ยินเสียงหายใจดังสม่ําเสมอที่บ่งบอกว่าเจ้าของเสียงนั้นกำลังหลับสบาย

จะเข้าไปกอดก็กลัวจะรบกวนทำให้เธอตื่นงั้นขอนอนใกล้ๆก็แล้วกัน

(เห้อออ...ไอ้วินชีวิตไม่เคยต้อมมาเกรงใจผู้หญิงแบบนี้สักทีรู้ไปถึงไหนอายไปถึงนั้น)

เขาคิดในใจ ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นไม่ปล่อยให้เขาต้องมานอนเหงาแบบนี้แน่ แล้วเขาก็หลับไปกับความคิดตัวเอง

เช้าวันต่อมา...

ม่านฟ้ารู้สึกเป็นวันที่เธอหลับสบายที่สุด เธอนอนหลับตาพริมไม่อยากลืมตาตื่นตอนนี้

(ที่นอนนุ่มๆ ผ้าห่มอุ่นๆ หมอนข้างนุ่มๆ

เอ๊ะ...หมอนข้างหรอ)

ม่านฟ้าขยับมือจับหมอนข้างที่เธอกอดอยู่ มันแข็งๆ มันแน่นๆ

เธอใช้มือคลำโดยที่ยังไม่ลืมตา

คลำ...

คลำลงไป...

คลำลงไปเลื่อย...

"อย่าต่ำกว่านั้นนะม่านฟ้า แล้วจะหาว่าผมไม่เตือน"

(หมอนข้างพูดได้)

เธอรีบลืมตาขึ้นทันที

"คุณ...คุณมานอนตรงนี้ได้ไงคะ"

เธอรีบถอยออกจากอ้อมแขนของเขาทันที

"ถามตัวเองก่อนไหม"

เขาพูดขึ้น

ม่านฟ้ารีบลุกขึ้นนั้งและมองเขตแดนที่เธอกั้นไว้เมื่อคืน ปรากฏว่าเป็นเธอที่ข้ามมาหาเขา

"เอ้ออ...ฟ้านอนดิ้นหรอคะ"

"ไม่....มั่ง"

"ขอโทษค่ะ"

กวินนอนมองหน้าเธอเฉย จนเธอเริ่มทำตัวไม่ถูก

"เอ้อ..ฟ้า..ขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ"

เธอรีบเดินเร็วเข้าห้องน้ำไป

กวินมองตามจนรับสายตาเขายิ้มรู้สึกดีอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ม่านฟ้าเดินออกจากห้องน้ำมาหลังจากทำธุระส่วนตัวเสร็จแล้ว

กวินนังนั้งพิงหัวเตียงกับไอแพดอยู่ในมือ

เขาเหลือบตามองเธอนิดหนึ่ง เธอยังอยู่ในชุดเสื้อยืดของเขาที่พอมันไปอยู่ในตัวเธอแล้วมันดูใหญ่ขึ้นมาทันที

"ฟ้าขอกลับไปเอาของที่ห้องหน่อยได้ไหมคะ"

เธอพูดกับเขา เธอจะอยู่ยังไงเสื้อผ้าไม่มีสักตัว

"ผมให้ไอ้โตไปเอาให้แล้ว"

"ห๊ะ...ไม่ได้นะคะ"

"ผมให้มันพาพวกเมียๆลูกน้องผมไปด้วย คุณไม่ต้องห่วงหรอก"

"เฮ้อออ...แล้วเข้าไปเอาของแบบนี้เจ้าของห้องพักเขาไม่ว่าเอาหรอค่ะ"

"ได้ไม่ได้ก็เอามาแล้ว แล้วก็คืนห้องไปแล้วด้วย"

"คืนห้อง มันมีค่ามัดจำห้องอยู่นะคะ ทำไมคุณไม่ถามฟ้าก่อน"

"เท่าไหร่ค่ามัดจำห้องของคุณ"

เขาถามอย่างตัดรำคาญ

ม่านฟ้ามองหน้าเขา คนรวยอย่างเขาไม่มีวันเข้าใจหรอก

"ช่างมันเถอะค่ะ"

"ผมหิวแล้วไปทำอะไรให้กินหน่อย"

"คุณจะกินอะไรละคะ"

"คุณไปดูในครัวมีอะไรทำได้ก็ทำ แล้วผมขอกาแฟดำด้วยแก้วหนึ่ง"

"ค่าาา"

แล้วเธอก็เดินออกมามองหาครัวของเขา

เธอเดินเขาไปก็เจอกับครัวที่ขนาดกำลังพอดี แต่ดูเหมือนจะไม่ค่อยได้ใช้งานเท่าไหร่ เธอเปิดตู้เย็นที่มีขนาดใหญ่ แต่แทบจะไม่มีอะไรเลย ยังดีที่ยังมีไข่

เธอจัดการเตียมอาหารเช้าแบบง่ายๆให้เขา ไม่นานกวินก็ตามออกมา พอดีกับอาหารเช้าเสร็จพอดีเช่นกัน

"อาหารเช้าพร้อมเสิร์ฟค่ะ"

ม่านฟ้ายกถาดอาหารมาให้เขา

"แล้วของคุณละ"

กวินถามเพราะเห็นเธอยกมาที่เดียว

"ฟ้ายังไม่หิวค่ะ"

"ไม่หิวก็ต้องกินและต่อไปนี้คุณต้องกินอาหารพร้อมผมทุกวันถ้าผมอยู่"

"เว้นวันนี้ไปก่อนนะคะ"

"ไม่ได้"

ม่านฟ้าหน้าบูด ก็เธอไม่ได้เตียมสำหรับตัวเองไว้นี้

"ก็ได้ค่ะ"

เธอเดินเข้าครัวไป ทำไข่ดาวกับแฮม

ออกมานั้งทานกับเขา

กวินมองเธอกินไปเงียบๆส่วนเขากินหมดไปแล้ว กินเสร็จเธอก็เก็บไปล้างเรียบร้อย กวินออกไปคุยกับลูกน้อง ม่านฟ้าเดินกลับเขามาในห้อง พอดีกลับเสียงโทรศัพท์เธอดังขึ้น

Rrrrrrrrr

(พี่นาวา)

[สวัสดีค่ะพี่นาวา]

[สวัสดีครับม่านฟ้า พี่โทรไปตั้งหลายรอบไม่เห็นรับโทรศัพท์เลย]

[ขอโทษค่ะพอดีว่าฟ้าว่างโทรศัพท์ไว้ในห้อง พี่นาวามีอะไรหรือเปล่าคะ]

[ไม่มีอะไรหรอกครับ พี่แค่เป็นห่วงกลัวทำงานหนักจนลืมกินข้าวเช้าอีก]

[วันนี้ไม่ลืมค่ะ แล้วฟ้าก็ทานเรียบร้อยแล้วด้วย]

[วันนี้เป็นเด็กดีแฮ๊ะ กินข้าวตรงเวลา]

ม่านฟ้าคิดไปถึงอีกคนที่บังคับให้เธอกินข้าวเช้าเมื่อกี้นี้

[ฟ้าฟังพี่อยู่หรือเปล่า]

[เอ้ออ..ฟังคะ]

[ฟ้ามีอะไรให้พี่ช่วยบอกพี่ได้เลยนะรู้ไหม ไม่ต้องเกรงใจ]

[ค่ะ ถ้าฟ้ามีอะไรให้ช่วยฟ้าจะรีบบอกเลยค่ะไม่เกรงใจแน่นอน]

[แล้วเรื่องเรียนละ อีกแค่ปีเดียวฟ้าก็จบแล้วให้พี่ช่วยเรื่องค่าเทอมก่อนไหม มีเมื่อไหร่ค่อยเอามาคืนพี่ หรือไม่ต้องคืนเลยก็ได้]

[เอ้ออ..เรื่องนั้นฟ้าไม่รบกวนพี่นาวาดีกว่าค่ะ เอาไว้ฟ้าพร้อมแล้วค่อนกลับไปเรียนดีกว่า]

[ฟ้าอย่าเห็นพี่เป็นคนอื่นได้ไหม ฟ้าก็รู้ว่าพี่คิดยังไงกับฟ้าเมื่อไรฟ้าจะยอมใจอ่อนกับพี่สักที]

ม่านฟ้าทำหน้าลำบากใจ เธอรู้ว่านาวาคิดยังไงกับเธอแต่เธอไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกับเขา ในขณะที่ม่านฟ้าคุยโทรศัพท์อยู่นั้นเธอไม่รู้เลยว่ามีคนยืนทำหน้ายักษ์ อยู่ที่ประตู กวินได้ยินตั้งแต่เธอรับโทรศัพท์คำแรก

[พี่นาวาค่ะ ฟ้าไม่.."

[ไม่เป็นไรครับ พี่จะรอ รอจนกว่าฟ้าจะพร้อม]

(ปั๊งงงง..)

เสียงกระแทกประตูปิดเสียงดังม่านฟ้าหันไปดูเจอกวินทำหน้าบอกบุญไม่รับอยู่

[พี่นาวาคะ แค่นี้ก่อนนะคะ]

(ตู๊ดๆๆๆ)

ม่านฟ้ากดว่างโทรศัพท์ไปแล้ว กวินเดินย่างสามขุมเข้ามาหาเธอ

ม่านฟ้าถอยหลังกรูดแต่ก็ไม่ทันเขา

กวินคว้าข้อมือเล็กกระชากเธอเขามาปะทะตัวเขาแขนแข็งเเรงกอดเอวบางไว้แนบตัว

"ว้ายยย..."

ม่านฟ้าตกใจ เขาทำเหมือนโกรธ

"อยู่กับผมห้ามโทรหาผู้ชายคนอื่น"

กวินพูดเสียงเย็น

"ฟ้าเปล่าโทรนะคะ และอีกอย่างฟ้ากับพี่นาวา"

"ห้ามพูดชื่อผู้ชายคนอื่นด้วย"

กวินตะคอกใส่เธอ

ม่านฟ้าตกใจหุบปากทันที เธอก้มหน้าไม่กล้าสบตาเขา

เขาใช้มืออีกข้างจับปลายคางเพื่อที่จะให้เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา

ม่านฟ้าตัวสั่นเธอกลัวเขา

ทันไดนั้นกวินก็ก้มลงมาจูบเธอ ม่านฟ้าดิ้นแต่ยิ่งดินเขายิ่งกอดรัดเธอแน่นขึ้น เขาบดขยี่ริมฝีปากลงไปอย่างไม่ปราณี

เธอรู้สึกเจ็บไปหมด

"ฮือออ. อ่อยอะ(ปล่อยนะ)"

แต่ตอนนี้กวินหูดับไปแล้ว เขากดจูบอย่างไม่สนใจเเรงดิ้นของเธอ มือหนาเลื่อนขึ้นมาขยำหน้าอกเธออย่างรุนแรง

"อืมมม.."

เธอพยายามส่ายหน้าหนี แต่ถูกเขาล็อกต้นคอไว้ด้วยมืออีกข้าง

เขาบดจูบอยู่อย่างนั้น มืออีกข้างก็ไม่เบาเเรงลงเลย ม่านฟ้าน้ำตานองหน้า

กวินหยุดชะงักทันที่สัมผัสได้กับน้ำตาของเธอ