เขาวิ่งหามิวนิคท่ามกลางสายฝนที่เทกระหน่ำลงมาอย่างหนัก กลับมาถึงที่พักฝนตกพอดี พนักงานเดินเข้ามาบอกว่า มิวนิคกลับไปได้สักพักนึงแล้ว สาเหตุที่ทำให้เขากระวนกระวายใจแบบนี้ เพราะมิวนิคไม่ได้กลับห้องพักต่างหาก
เสื้อผ้าของวาคีลเปียกปอนไปด้วยน้ำฝน คนตัวโตวิ่งและสลับเดินตามหามิวนิคจนกางเกงเปื้อนเต็มไปด้วยคราบโคลน วาคีลยืนพักหายเหนื่อย สายตายังคงกวาดมองหามิวนิคว่าอยู่ที่ไหน พอรู้ว่าเธอไม่อยู่ห้องพักก็ให้ลูกน้องช่วยตามหาอีกแรง
เขาเป็นห่วงมิวนิคมาก ฝนตกหนักขนาดนี้ไปไหน หรือน้อยใจที่เขามาช้าไม่ทันดินเนอร์ เพราะตอนเขาตอบกลับข้อความ เธออ่านแต่ไม่ตอบกลับมา
“มิวนิค!” เขาเดินหาเธอต่อ
“มิวนิค!”
“เธออยู่ไหนมิวนิค!” เขาเหนื่อยแต่ก็ไม่คิดที่จะหยุดตามหามิวนิค เธอคงอยู่ที่ไหนสักแห่งในที่พัก ดึกขนาดนี้บวกกับฝนตกหนัก อีกอย่างไม่มีรถด้วย คงไปไหนไม่ได้
“โธ่เว้ย!”
ผัวะ!
เขาเริ่มหัวเสียที่หามิวนิคไม่เจอ จึงหันไ
