“มันจะตายไหม”
“ไม่แน่ใจ” ถ้าโชคร้าย ต้นแคคตัสของมิวนิคก็คงตายภายในไม่กี่วัน เธอดูเสียดายแคคตัสนั่นมากทั้งที่สามารถซื้อใหม่ได้
‘ตายก็แค่ซื้อใหม่’
‘ไม่ได้ ต้นนี้นายเป็นคนเลือก’
นั่นอาจจะเป็นสาเหตุที่ทำให้มิวนิคเสียดายแคคตัสกระถางนี้มาก เธอร้องไห้ตอนโทรมา จนกระทั่งตอนนี้ยังไม่หยุดร้องไห้
“ฉันไม่อยากให้มันตาย”
“คงทำอะไรไม่ได้”
“แคคตัสต้นนี้คือตัวแทนของนาย ถ้าเกิดมันตายขึ้นมาจริงๆ ฉันจะมีอะไรไว้เป็นตัวแทนของนายกันล่ะ”
“…”
“ทุกครั้งเวลาฉันคิดถึงนาย แค่มองมันก็ทำให้ฉันรู้สึกว่า มีนายอยู่ใกล้ๆ” เธออุ่นใจเมื่อมีแคคตัสต้นนี้
“เธอไม่ต้องมีมันแล้วก็ได้”
มิวนิคเงยหน้าขึ้นมองวาคีล ทั้งที่ใบหน้ายังคงเปื้อนคราบน้ำตา
“ตอนนี้ฉันยังอยู่ตรงนี้ ไม่ได้ไปไหนไกลจากเธอ”
“…” หัวใจของเธอกระตุกวูบตามคำพูดวาคีล มองเขาผ่านม่านน้ำตาที่คลอมาอีกครั้ง ก่อนจะไหลกลิ้งลงมาบนแก้มใส เป็นเขาที่เช็ดน้ำตาให้อย่างอ่อน
