ตื๊อรัก ... รุ่นน้อง

รับน้องกระชับมิตร

รุ่งเช้า

ปั้นแป้งและพาฝันมีเรียนเช้าจึงไปพร้อมกัน ส่วนปลายฟ้ามีเรียน 10 โมง นาเดียร์มีเรียนเช้าเหมือนกันแต่เลิกไม่ตรงกัน เลยไปรถอีกคัน

" วันนี้หลังเลิกเรียนรุ่นพี่เรียกรวมพลปีหนึ่งอีกแล้วอ่ะแป้ง หวังว่าคงไม่ได้เจอพี่วาโยอีกนะ " พาฝันเองก็ไม่แน่ใจว่าเพื่อนไม่รู้สึกอะไรจริงๆเหรอ

" เจอก็ช่างเถอะ แป้งไม่รู้สึกอะไรจริงๆ " นี่คือเรื่องจริง ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะคิดถึง ไม่มีเลย

สองสาวเดินไปขึ้นลิฟท์ กำลังจะปิดลิฟท์ แต่มีคนเรียกไว้

" รอด้วยครับอย่าพึ่งปิด " เสียงแดนเทพที่เดินมาพร้อมกับวาโย ตะวัน และไบร์ท ปั้นแป้งกับพาฝันทำหน้าไม่ถูก

' เขาพักอยู่ที่นี่ด้วยเหรอ '

สุดท้ายปั้นแป้งทำสีหน้าเรียบเฉยพยายามไม่สนใจ ในขณะที่พาฝันก้มหน้างุด

วาโยเดินตรงดิ่งไปยืนอยู่ด้านหน้าปั้นแป้ง ด้วยความสูง 188 เทียบกับปั้นแป้งที่สูงแค่ 165 เธอจึงอยู่แค่ไหล่เขา

เหมือนจะแกล้งกัน วาโยถอยหลังมา ปั้นแป้งก็ถอยเข้าไปจนติดผนังลิฟท์ และเบียดพาฝันอีกที ส่วนแขนของวาโย จึงไปถูกับไหล่ของปั้นแป้ง

" ปี 1 เหรอครับน้อง "

แดนเทพเลือกที่จะทำลายความเงียบ ภายในลิฟท์

" ค่ะ "

พาฝันตอบแค่นั้น

" จำพวกพี่ได้มั้ยครับ " แดนเทพถาม

" เราเคยเรียนมัถยมที่เดียวกัน บังเอิญจังเลยนะครับ " ไบร์ทพูดบ้าง

" น้องๆโตขึ้นเยอะเลย แถมสวยขึ้นด้วย อยากรู้จัก ..."

' ผั๊วะ '

" โอ้ย ! ไอ้ตะวัน มึงตบหัวกูทำไมเนี่ย "

อยู่ๆก็รู้สึกหมันใส้มัน

" รำคาญ " ตะวันตอบหน้าตาเฉย

" กูคุยกับน้อง กูไม่ได้คุยกับมึง "

" แต่เสียงมันดัง " ก็ยังยียวนไม่หยุด

" หึงไง๊ ? "

" ...... "

การสนทนาจบลงเมื่อลิฟท์ถูกเปิดออก ทั้งหมดเดินออกมา วาโยมองตามปั้นแป้ง

' สวยแถมตัวหอมอีก '

เขายกเสื้อข้างที่ถูกับไหล่ปั้นแป้งขึ้นมาดม หอม หอมติดเสื้อเลย ตะวันเห็นการกระทำของเพื่อน

" โรคจิตนะมึง " พูดแบบขำๆ

วาโยไม่ได้พูดอะไร แต่ทำหน้านิ่งตามสไตล์แล้วเดินไปขึ้นรถฝั่งข้างคนขับ ในขณะที่ตะวันเป็นคนขับ

สองสาวขับรถออกไปแล้ว หนุ่มๆก็ขับตามไป

ในรั้วมหา'ลัย

ช่วงเช้า สองสาวหมดแรงไปกับการหาห้องเรียน วิ่งไปทางนั้นขึ้นตึกนี้ กว่าจะเจอเล่นเอาเกือบสาย

สิ่งที่น่าแปลก คือไปเรียนห้องไหน ปั้นแป้งมักจะเจอกลุ่มของวาโยป้วนเปี้ยนอยู่แถวนั้นตลอด เรียกว่าแทบจะเจอกันทั้งวัน

จนกระทั่งพักทานข้าว

วาโยกับเพื่อนพักก่อนจึงไปนั่งอยู่ที่โรงอาหารอยู่ก่อนแล้ว

" มึงจะตามน้องเค้าอีกนานมั้ยวะ ไม่เห็นทำอะไรซักที "

แต่วาโยไม่พูดอะไรยังคงทำสีหน้าเรียบเฉย

แต่ในขณะที่กลุ่มของวาโยที่ทานข้าวอิ่มแล้วกำลังจะลุกออกจากโรงอาหาร มีกลุ่มศึกษาชายเดินสวนเข้าไปพูดคุยอย่างสนุกสนาน

มันจะไม่แปลกเลยถ้าคนที่รุ่นน้องกลุ่มนั้นพูดถึงเป็นคนอื่น

" โครตสวยเวลายิ้มนี่ กูจะละลาย "

" ชื่ออะไรนะ "

" ปั้นแป้ง แค่ชื่อก็น่ารักแล้วว่ะ "

" เพื่อนเค้าก็น่ารักนะ รู้สึกจะชื่อพาฝัน "

ทุกบทสนทนา เข้าโสตประสาทหูของวาโยด้วยอารมณ์หงุดหงิด เขามองหน้ารุ่นน้องกลุ่มนั้นโดยที่พวกนั้นก็ไม่ได้สนใจเดินเลี่ยงเข้าโรงอาหารไป และก่อนที่กลุ่มของวาโยจะเดินออกจากประตูไป ก็เห็นร่างบางที่ถูกหนุ่มรุ่นน้องพูดถึงเมื่อกี้กำลังเดินมา วาโยเปลี่ยนเป้าหมายทันที เขายืนหลบไปอีกทาง ทำเอาเพื่อนงง

" อะไรของมึงวะไอ้โย "

แต่วาโยไม่ตอบ ปล่อยให้ปั้นแป้งกับพาฝันเดินเข้าไปก่อน โดยที่สองสาวมองไม่เห็นกลุ่มของวาโย เพื่อนๆจึงเข้าใจ เขามองตามร่างบางที่เดินเข้าไปในโรงอาหาร ก่อนสายตาจะมองไปที่กลุ่มรุ่นน้องชายที่พูดถึงปั้นแป้งเมื่อกี้

พอปั้นแป้งหาที่นั่งได้ กลุ่มนักศึกษาชายกลุ่มนั้นชี้ชวนกันมองไปที่ปั้นแป้งและพาฝัน และกำลังลุกจากที่นั่งเดิมเดินตรงไปที่ปั้นแป้งนั่งอยู่

วาโยจึงเดินตรงไปที่ปั้นแป้ง พร้อมกับนั่งลงแล้วมองหน้ารุ่นน้องพวกนั้นอย่างเอาเรื่อง ทำเอารุ่นน้องหงอไปเลยคิดว่าวาโยเป็นอะไรกับผู้หญิงคนนี้จึงต่างเดินกลับไปนั่งที่เดิม

" แฟนเค้าเหรอวะ มองหน้าแบบนั้น "

" สงสัย "

" เกือบโดนตีนแล้วมั้ยล่ะ "

พาฝันและปั้นแป้งเดินมาจองที่นั่งในโรงอาหาร ซึ่งมันจะเป็นโต๊ะยาวๆ เก้าอี้ยาวๆ

" เดี๋ยวฝันไปสั่งข้าวให้ แป้งนั่งจองที่ไว้นะ เอาเหมือนเดิมมั้ย "

" อืม "

หลังจากที่พาฝันเดินไปสั่งข้าว ปั้นแป้งมัวแต่ก้มหน้าคุยกับแม่อยู่เธอไม่สนใจคนข้างๆสักนิด จนกระทั่งแดนเทพทักขึ้น

" อ้าวน้องคนนี้อีกแล้ว รู้สึกว่าเราจะเจอกันทั้งวันเลยนะครับ สงสัยเป็นพรหมลิขิต "

ปั้นแป้งเงยหน้าขึ้นหันไปมองสีหน้าเรียบเฉย รู้สึกไม่อินกับคำพูดนั้นเอาซะเลย

ปั้นแป้งพึ่งเห็นว่ากลุ่มของวาโยก็มานั่งโต๊ะเดียวกับเธอ

ทำไมเธอมีความรู้สึกว่าชายหนุ่มตามเธอ เธอจึงเงยหน้ามองรอบๆโรงอาหาร คนเยอะ โต๊ะเต็ม คงไม่มีที่นั่งจริงๆ ไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเอง

พาฝันเดินถือจานข้าวมาสองจาน เมื่อมาถึงเธอถึงกับงง เจออีกละ

" เดี๋ยวแป้งไปซื้อน้ำ " พูดจบก็ลุกไป

ปั้นแป้งเดินไปซื้อน้ำ วาโยลุกตาม

" น้ำเปล่า 2 ขวดค่ะ "/ " น้ำเปล่า 1 ขวดครับ นี่ครับ ไม่ต้องทอนของน้องเค้าด้วยครับ " วาโยยื่นแบงค์ 50 ให้แม่ค้า แล้วเดินไปนั่งที่

ปั้นแป้งมอง เธอรู้สึกไม่พอใจ เธอเดินกลับไปที่โต๊ะ ควักเงินให้ชายหนุ่ม ยื่นให้ตรงหน้า

" ค่าน้ำค่ะ "

" ไม่เอาครับ "

" ฉันไม่ได้อดอยาก "

ปั้นแป้งหยิบแบงค์ 20 ใส่ยัดใส่กระเป๋าชายหนุ่มทันที วาโยยกยิ้มหล่อร้าย สายตาแพรวพราว

" พูดกับรุ่นพี่พูดไม่เพราะเลย "

แต่ก่อนที่ปั้นแป้งจะได้พูดโต้ตอบก็มีเสียงหวานดังขึ้นด้านหลัง

" โย อยู่นี่เองลดาตามหาตั้งนาน "

ปั้นแป้งมองผู้หญิงที่เข้ามาใหม่ ลดามองหน้าปั้นแป้งชักสีหน้าไม่พอใจ ก่อนจะนั่งแทรกระหว่างปั้นแป้งและวาโย ทำเอาปั้นแป้งเกือบตกเก้าอี้

' พี่ลดา แฟนพี่วาโยเค้าเรียนที่นี่ด้วยเหรอ '

วาโยชักสีหน้าไม่พอใจ

" หาทำไม ? " น้ำเสียงหงุดหงิด

" ลดาจะชวนออกไปหาอะไรทานข้างนอกอ่ะค่ะ "

น้ำเสียงออดอ้อน

" โรงอาหารมหา'ลัยกินไม่ได้ไง๊ ถึงต้องแรดไปหากินที่อื่น "

ปั้นแป้งผงะ แรง แรงมาก คำพูดนี้ออกจากปากผู้ชายได้ แสดงว่าผู้หญิงคงไม่ธรรมดา ทำเอาเพื่อนเขาหน้าเหวอ วาโยเป็นคนพูดตรงพูดแรง ไม่เอาคือไม่เอา

ลดาหน้าชา เธออายมาก

" โย ทำไมพูดกับลดาแบบนี้ล่ะลดาง้อโยนานแล้วนะคะ ลดาสำนึกผิดแล้วเมื่อไหร่โยจะให้โอกาสลดาซักทีคะ "

" แล้วใครใช้ให้มาง้อ ฉันขอเหรอ จะไปไหนก็ไปป่ะ รำคาญ "

ลดาจำต้องไปเพราะเธอรู้สึกอายที่วาโยด่าเธอตรงๆต่อหน้าเพื่อนของเขา

ในขณะที่วาโยมองปั้นแป้งทานอาหารโดยที่เธอไม่สนใจเขาสักนิด

จนปั้นแป้งและพาฝันหลังจากทานข้าวเสร็จก็ต้องไปเข้าร่วมกิจกรรมรับน้องต่อ พี่ๆเรียกรวมพลจุดเดิม วาโยจึงเดินตามออกไปห่างๆ

" มึงจะตามน้องเป็นหมาแบบนี้อีกนานมะ "

ไบร์ทถาม

" ตามหึงตามหวงเค้าแบบไม่มีสถานะเลยนะมึง "

ตะวันยิ้มแหย่

" สถานะน่ะ อีกไม่นานหรอก "

วาโยยกยิ้มหล่อร้าย

" มั่นใจว่าเค้าจะยอมใจอ่อน เค้าไม่ชายตามองมึงเลยนะ สักนิดก็ไม่มี "

แดนเทพอดที่จะท้อแทนเพื่อนไม่ได้ ปกติเพื่อนเขาเคยมีแต่ผู้หญิงตามต้อยๆ แค่กระดิกนิ้วก็ตามมาเป็นพรวน แม้แต่ตอนเป็นแฟนกับลดา วาโยก็ไม่เคยตามขนาดนี้ แต่คราวนี้ตามน้องปั้นแป้งต้อยๆเลย

" ปี 1 เปลี่ยนชุดนะครับแล้วมารวมกันทางนี้ครับ อย่าลืมป้ายชื่อด้วย "

เหล่าเฟรชี่ปีหนึ่งเปลี่ยนเป็นชุดลำลองขายาวทุกคนทั้งหญิงและชาย จึงเดินไปรวมกันใต้ตึกบริหาร รวมทั้งพาฝันและปั้นแป้งเปลี่ยนชุดแล้วก็ไปรวมกันที่นั่น พาฝันนั่งอยู่ข้างๆปั้นแป้ง ด้านหลังเป็นผู้ชาย กลุ่มเดิมจงใจมานั่งติดกับปั้นแป้ง วาโยมองดูสถานการณ์อยู่ห่างๆอย่างหงุดหงิด

' ยัง มันยังไม่รู้ตัวอีก ไอ้พวกนี้ลองของเหรอ'

สายตาพิฆาตนั้น ส่งให้กลุ่มนักศึกษาชายต่างถอยห่างจากร่างบางทันที

" วันนี้เรามีกิจกรรมกระชับมิตรระหว่างรุ่นพี่กับรุ่นน้องนะครับ สำหรับวันนี้ เป็นกิจกรรมลอดซุ้มมงคลเดี๋ยวเรามาฟังกติกาจากพี่ผึ้งกันนะครับ " รุ่นพี่คนแรกก็ยื่นไมค์ให้พี่ผึ้ง

" ค่ะ สวัสดีค่ะน้องๆ วันนี้พี่ผึ้งจะพาน้องๆลอดซุ้มมงคลกันนะคะ กติกามีอยู่ว่า ให้น้องๆเกาะไหล่เพื่อน เรียงกันเป็นแถว เหมือนจะง่าย แต่ .... ไม่ง่าย เพราะอะไรรู้มั้ยคะ เพราะทุกคนจะต้องปิดตา "

เกิดเสียงฮือฮาขึ้นใต้ตึก

" แต่ .... จะมีหนึ่งคนที่ไม่ต้องปิดตานั่นก็คือ คนที่อยู่ด้านหน้าสุด หรือคนนำ "

เว้นวรรคให้ตื่นเต้น ก่อนจะพูดต่อ

" แล้วคนนำเนี่ยจะเป็นคนคอยบอกทิศทาง คอยบอกว่าจะลงละนะ จะขึ้นละนะ จะโดนนั่นโดนนี่ ให้ระวังนะ และคนที่ปิดตาต้องคอยลุ้นเอาว่า ... ฉันจะเจอกับอะไรในซุ้มต่างๆ "

" ฟังแล้วน่าตื่นเต้นมาก เค้าจะพาเราไม่เจอกับอะไร ขอผู้นำก่อนค่ะ 2 คน ชาย 1 หญิง 1 "

นานกว่า 10 นาที มีคนเสนอตัวเยอะ เลยต้องให้รุ่นพี่เลือกเอง เมื่อได้ผู้นำแล้ว

" เอาล่ะค่ะ ได้ผู้นำแล้ว สวดภาวนาไว้นะคะ ฝากความหวังไว้จนหมดใจ ลำดับต่อไปให้น้องๆยืนขึ้นค่ะ "

รับน้องจะสนุกแค่ไหน แล้วพี่วาโยจะทำอะไร

ฝากติดตามตอนต่อไปจ้า ^_^