ระหว่างที่กำปั้นขับรถอยู่ ฉันแอบสังเกตเห็นว่าเขาจะมองดูกระจกที่ส่องเห็นเบาะหลังตลอดเวลา สีหน้าของเขาดูจะเป็นกังวลมาก จนแอบคิดลึก ๆ ในใจไม่ได้ว่าถ้าเป็นฉันเขาจะห่วงแบบนี้มั้ย
“ลินแค่เป็นลม ไม่ได้เป็นอะไรมาก” ฉันบอกกำปั้น เขาสะอึกไปเล็กน้อย คงจะดูออกว่าตอนนี้ฉันไม่สบายใจ
“เธอไม่คิดมากใช่มั้ย ฉันก็แค่...”
“อื้อ เพื่อนใคร ใครก็ห่วงฉันเข้าใจ” ฉันฝืนยิ้มจางๆ ให้เขา
มาเที่ยวทั้งทีก็ไม่อยากให้มีปัญหาทะเลาะกัน เดี๋ยวงานจะกร่อยอีก
กำปั้นขับรถประมาณชั่วโมงกว่าได้ก็มาถึงทะเล ตอนนี้ลินเธอยังไม่ฟื้นจากการสลบเลย พอจอดรถได้กำปั้นก็เปิดประตูรถตรงเบาะหลังแล้วเอื้อมมือมาทำท่าเหมือนจะอุ้มลินลงจากรถ
“นายให้แม็กหรือต่ออุ้มดีมั้ย ?” ฉันถามกำปั้น มันทำให้เขาชะงักแล้วดึงมือกลับ จากนั้นก็เดินไปเรียกต่อให้มาอุ้มลินไปที่พักแทน
หลังจากต่ออุ้มลินไปแล้วฉันลงมาจากรถเดินผ่านหน้ากำปั้น เขาถามอะไรก็ไม่ตอบ ทั้งท
