ตกดึก หลังจากที่น้อง ๆ ได้ร่วมกันทำกิจกรรมเสร็จและแยกย้ายกันไปเข้านอนแล้ว
“เชี้ย !! รู้แบบนี้กูแกล้งป่วยซะก็ดี อารมณ์เหมือนมาเข้าค่ายลูกเสือเลยสัส” เตพูด
“มึงก็พูดเกินไปไอ้เต” เลย์รีบสวนกลับทันควัน
“กูคิดถึงห้องแอร์เย็น ๆ เตียงนุ่ม ๆ”
“สายธาร แกแน่ใจนะว่าจะไปเจอผู้ชายคนนั้นจริง ๆ” พริ้งถอนหายใจออกมาเบา ๆ และมีสีหน้าที่หนักใจแทนฉัน “ฉันกลัวว่าเขา...”
“เขาไม่ทำอะไรฉันหรอก นี่เรามาออกค่ายกันอยู่นะ อีกอย่างพวกแกก็อยู่” จริง ๆ ก็แค่พูดให้เพื่อน ๆ สบายใจไปงั้นแหละ ถ้าถามความรู้สึกฉันในตอนนี้ก็แอบหวั่นใจอยู่ไม่น้อยเลยเหมือนกัน
“ให้รอที่หน้าหอประชุมมั้ย ?” ลีโอถามฉัน
“ไม่เป็นไร ที่พักก็อยู่แค่นี้เอง ถ้ามีอะไรฉันแหกปากตะโกนพวกนายก็ได้ยิน” ฉันยิ้มจาง ๆ ให้เพื่อน ๆ เพื่อนให้พวกมันคลายความกังวล รู้แหละว่าเป็นห่วง
เมื่อถึงเวลานัด ฉันก็ไปหากำปั้นที่หอประชุมตามที่เขาได้บอกไว้ พอเดินเข้าไปใน
