ตอนที่5
931 Words
แต่เมื่อสองสามสัปดาห์ก่อนหล่อนกลับได้ยินว่าเขากำลังออกเดตกับนังศัตรูฟ้าประทานของหล่อน เกรซถึงกับเต้นเร่าและมุ่งหวังจะหาวิธีเข้าหาเขาให้มากยิ่งขึ้น ขณะที่กำลังคิดถึงเส้นสายของครอบครัว หล่อนก็ต้องฝันสลายเพราะเรื่องที่เพิ่งรับรู้ในวันนี้
ฉะนั้น...ไม่ว่ายังไงหล่อนก็จะไม่มีทางยอมให้มันเกิดขึ้น แค่นี้หล่อนก็ไม่อยู่ในสายตาของเอียนอยู่แล้ว ถ้าหล่อนตกต่ำยิ่งกว่านี้...หล่อนจะมีวันเข้าหาเขาได้อย่างไรกัน!
“ยายนั่นอาศัยเส้นสายพ่อตัวเองเข้าหาเขาไง” เซียร่ากระซิบบอกหล่อน น้ำเสียงของอีกฝ่ายมีความเย้ยหยันอย่างเห็นได้ชัด “ก็รู้กันอยู่ว่าเอียนไม่ได้ทั่วถึงเหมือนแอชตัน น้องชายของเขา”
แอชตัน แอดดิสัน ‘เจ้าชายทรงเสน่ห์[1]’ ที่เกี่ยวหัวใจสาวๆ ในแมนฮัตตันไปพอๆ กับ ‘ฟลินน์ เบรดฟอร์ด[2]’ ก็ทำให้สาวๆ ช็อคไม่ต่างจากที่ฟลินน์ทำ เพราะเขาเพิ่งแสดงออกชัดเจนว่ากำลังคบหากับเด็กสาวในปกครองของตนเองอย่าง ‘สริตา พาวเวลล์’ และสริตาก็เพิ่งเป็นข่าวเกรียวกราวว่ามีพี่ชายที่ฟื้นขึ้นมาจากความตายเหมือนปาฏิหาริย์อีกด้วย
เกรซพอได้ยินอย่างนี้ก็เผลอเหยียดยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจไม่ได้ หล่อนมองหุ่นไม้กระดานที่ดูผอมจนเห็นซี่โครงของแอชลีย์แล้วก็อดถามเซียร่าไม่ได้ว่า
“ฉันคิดว่าตัวเองสวยกว่ายายแอชลีย์นะ ถ้าเข้าหาเขาตอนนี้ เธอว่าฉันจะมีสิทธิ์ไหม”
“เธอก็ต้องลองนั่นแหละ” เซียร่าไม่เชิงสนับสนุน แต่ก็ไม่ห้ามปรามเพื่อนของหล่อน เพราะหล่อนเองก็อยากเห็นสองคนนี้ตีกันเพราะมันคงจะสนุกน่าดู
เกรซที่ได้คำยืนยันนั้นก็เหยียดยิ้มพร้อมกับดวงตาวาววับออกมา
“งั้นก็คงต้องลองดู”
ทว่าถึงอย่างนั้นหล่อนก็รู้ว่าคงจะไม่ใช่ตอนนี้และเวลานี้... หล่อนจะต้องไปหาวิธีเข้าหาเขาและสร้างความประทับใจให้กับเอียน แอดดิสันเสียก่อน
และไม่แน่ว่าตำแหน่ง ‘มิสซิสแอดดิสัน’ คนสุดท้ายนั้นอาจจะเป็นของหล่อนก็ได้
ใครจะไปรู้...
๐๐๐๐
หลังจากที่นั่งดื่มไปเกือบชั่วโมง อารมณ์ขุ่นมัวของเกรซก็แจ่มใสขึ้น หล่อนพูดคุยและยิ้มมากขึ้นพร้อมกับโปรยเสน่ห์ให้กับหนุ่มๆ อีกหลายคนที่เข้ามาทักทาย และเพื่อไม่ให้ตัวเองกลับมาอารมณ์เสียอีกครั้ง หล่อนจึงทำเสมือนว่าไม่เห็นว่าตอนนี้เอียน แอดดิสันกับแอชลีย์กำลังนัวเนียใกล้ชิดกันมากเพียงใด
เกรซนั่งจิบจินโทนิคแก้วที่สามที่มีหนุ่มหล่อคนหนึ่งส่งมาให้พร้อมกับขยิบตาเล่นหูเล่นตากับเขาซึ่งนั่งอยู่ไม่ไกล ขณะที่กำลังตัดสินใจว่าหล่อนอาจจะเลือกเขาเป็นเพื่อนนอนในค่ำคืนนี้ดีหรือไม่ โทรศัพท์มือถือของหล่อนก็สั่นครืดคราดในกระเป๋าสะพายใบเล็ก ตอนแรกเกรซจะไม่สนใจแล้วถ้าไม่ใช่ว่าหล่อนเหลือบไปมองเสียก่อนว่าใครคือคนที่ติดต่อเข้ามา
และพอเห็นว่าเป็นพี่ชายฝาแฝดของตัวเอง นางแบบสาวจึงตัดสินใจรับสายในที่สุด
“แกอยู่ไหนน่ะเกรซ”
เสียงเครียดของอีกฝ่ายทำให้อารมณ์ขุ่นมัวของหล่อนกลับมาอีกครั้งจนได้ เกรซนิ่วหน้า ก่อนจะตอบกลับท่ามกลางเสียงเพลงที่เปิดในคลับอย่างฉุนเฉียวว่า
“เกวิน นายจะโทร.มาหาฉันทำไม”
“เธออยู่ไหน” ปลายสายย้อนถามด้วยน้ำเสียงแสดงออกถึงความไม่ชอบใจเช่นเดียวกัน “ทำไมเสียงดังอย่างนี้”
“อยู่ในคลับ” เกรซตอบสั้นๆ ก่อนจะเร่งรัดอีกฝ่าย “มีธุระอะไรก็รีบๆ พูดมา”
น้ำเสียงของหล่อนแสดงออกชัดเจนว่าพร้อมจะวางสายได้ทุกเมื่อ แต่ดูเหมือนฝาแฝดของหล่อนจะไม่ยินยอม
“ไปหาที่เงียบๆ คุยกันได้ไหม”
น้ำเสียงจริงจังที่ทำให้หล่อนไม่อาจขัดขืนได้นั้นทำให้เกรซจำเป็นต้องลุกขึ้นยืนเพื่อหาสถานที่สงบตามที่อีกฝ่ายต้องการ ทว่าระหว่างนั้นหญิงสาวก็โวยวายใส่เขาไปด้วยว่า
“โอ๊ย! งั้นก็รอคุยพรุ่งนี้สิเกวิน!”
“ไม่เอา” ปลายสายปฏิเสธเสียงเฉียบขาด “ฉันไม่อยากรอเธอกลับบ้านถึงจะได้คุยด้วย”
และหล่อนเองก็ไม่แน่ใจด้วยซ้ำไปว่าตัวเองจะกลับบ้านไหมคืนนี้ หญิงสาวเลยถอนหายใจใส่ปลายสายอย่างหงุดหงิด ก่อนจะบอกเขาเสียงกระแทกกระทั้นว่า
“ก็ได้”
ไม่นานเกรซก็แหวกผู้คนไปถึงห้องน้ำจนได้ เสียงเพลงเบาลง พร้อมๆ กับที่หล่อนทรุดนั่งลงบนโซฟาสีม่วงตัวใหญ่ซึ่งตั้งอยู่ในห้องน้ำหรูหรา กระจกบานใหญ่ที่ตั้งอยู่ตรงหน้าสะท้อนให้เห็นนางแบบสาวสุดเซ็กซี่ในชุดเดรสสีดำที่ขับเน้นส่วนเว้าส่วนโค้งของรูปร่างหล่อนขึ้นมาอย่างโดดเด่นชัดเจนและเป็นที่น่าจับตามอง ทว่าตอนนี้หล่อนกลับมีสีหน้าบึ้งตึงสนิท หล่อนจิกตาใส่ตัวเองในกระแทก เบ้ปากที่ทาด้วยลิปสติกสีเบอร์กันดีก่อนจะกรอกเสียงลงไปในสายที่ยังคงถือสายค้างไว้รออยู่ว่า
“เอ้า! มีอะไรก็ว่ามา”
.
.
.
.
[1] ตัวละครจากเรื่อง นางบำเรอจอมพยศ
[2] ตัวละครจากเรื่อง ประกาศิตรักจอมวายร้าย
.
.
.
.
.
-------------------------
- Writer
