สถานการณ์ทุกอย่างเริ่มคลี่คลาย หมี่เกี๊ยวมีเวลาจึงไปพบกับเอิงเอย ทั้งสองคนปรึกษาหารือกัน
สุดท้ายเอิงเอยก็ตัดสินใจโทรบอกพ่อกับแม่ให้มารับ เธอจำเรื่องนี้ไว้เป็นบทเรียนเพื่อดำเนินชีวิตต่อไป
ตึกเก่า
"จะออกจากมหาวิทยาลัยจริงเหรอ" ฉันถามเอิงเอยที่ตอนนี้ใบหน้าเริ่มกลับมาสดใสแม้จะมีอาการอยากยาบ้าง "เสียดายนะ"
"เราไม่แข็งแกร่งพอนั่นแหละ หลงระเริงกับโลกภายนอกมากเกินไป เพราะแบบนี้ไงถึงถูกทำร้าย อยากจะคบใครสักคนที่จริงใจ เราต้องเลือกให้ดี ร้อยพ่อพันแม่ล้วนต่างนิสัย"
"คิดได้แบบนี้ก็ดี ขอให้ชีวิตต่อไปมีแต่ความสุขนะ"
ส่งยิ้มหวานพร้อมช่วยเพื่อนเก็บข้าวของ ก่อนที่รถประจำตัวจะมารับ
เอิงเอยมองหน้าฉันตาไม่กะพริบ สักพักก็พุ่งเข้ามาสวมกอด
"ขอโทษนะสำหรับทุกอย่าง ฮึกกก" น้ำเสียงสั่นเครือเนื่องจากกำลังจะร้องไห้
"ไม่เป็นไรก็เราเป็นเพื่อนกันนี่นา"
"เราโง่เองเราผิดเอง"
"อย่าไปรื้อฟื้นความหลังเลย"
"เราคงไม
