“ฟราน คุณเป็นอะไรมากไหม” หันข้างกลับมาถามไถ่สามีด้วยน้ำเสียงร้อนรน ใบหน้างามเริ่มซีดเผือด เมื่อชักจะไม่แน่ใจเสียแล้วว่าเขายังอยู่ดีครบสามสิบสอง แต่ในจังหวะที่ฟรานเชเซียสยกมือเปื้อนเลือดขึ้นมา ทวิชาเหลือบเห็นในกระจกถึงกับตาโต หัวใจดวงน้อยแทบหยุดเต้น
“ไม่เป็นไรทูนหัว ไม่ต้องห่วงผม ขับต่อไปเลย” กัดฟันระงับความเจ็บ แล้วบอกเธอเสียงกระท่อนกระแท่น ดีที่กระสุนพุ่งตรงมาหาเขา เพราะร่างของเขาบังเธอจนมิด
“เราต้องหาที่จอด ก่อนที่คุณจะเสียเลือดมากไปกว่านี้” ทวิชาตะโกนบอกสามี พร้อมทั้งเร่งความเร็วของรถไต่ระดับขึ้นมาอีกครั้ง ขณะเดียวกันนั้นตาหวานก็สอดส่ายหาซอกซอยที่พอจะหลบเร้นให้รอดพ้นไปจากพวกที่ยังตามหลังมาไม่ลดละ นี่พวกมันคงไม่คิดเพียงแค่จะข่มขู่แน่นอน เพราะถ้าเป็นอย่างนั้น มันคงไม่ตามมายิงซ้ำทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าฟรานเชเซียสโดนกระสุนไปหนึ่งนัด
“ไม่ได้นะนก มันไม่ปลอดภัย” น้ำเสียงที่เคยสดใสมาบัดนี้กลับ
